فیلمی بدون نویسنده و کارگردان و بازیگر, ولی تکان دهنده تر از هر فیلم دیگر
دو دقیقه فیلم گرفتند, حرف هایی را گفتند که اگر هر کدام از ما می شنیدیم هیچ گاه جدی نمی گرفتیم, و در نهایت کاری کردند که همه را در نهایت ناباوری تکان داد. شاید اگر تا دیروز می شنیدیم دو دختر نوجوان خودکشی کرده اند, نهایتش این بود که برای آن دو نفر تاسف بخوریم و برای پدر و مادرهایشان دل بسوزانیم.
خصوصا اینکه بدانیم آن دو دختر دبیرستانی بوده اند و شکست عشقی خورده اند, آن را دست مایه ای برای تمسخر خواهیم دانست و آن ها را در حالتی جدی تر بابت اهمیت دادن به احساس شان در این سن به شدت تخریب و یا حتی تحقیر می کنیم.
اما این بار دو دختر نوجوان قبل از اقدام به خودکشی فیلمی دو دقیقه ای را منتشر می کنند,و در آن همه چیز را, از مرگ و زندگی آن دنیا گرفته تا عمیق ترین مفاهیم معنوی این دنیا به سخره می گیرند. شاید روزی از طرف ما, جامعه یا خانواده و مدرسه شان, آن چنان به سخره گرفته شدند, آن قدر جدی گرفته نشدند, تا آن ها هم یاد گرفتند که همه چیز را به شوخی بگیرند, حتی مرگ...
برای شان مهم نبود که پس از مرگ به کجا می روند, ترس از اقدام به خودکشی هم برای شان دست مایه خنده بود, تا آنجا که هنگام دیدن این فیلم هر بیننده ای با خود می اندیشید ضبط این فیلم صرفا یک شوخی ست, اما همین که به حادثه پس از ضبط این فیلم می اندیشیم, به ناگاه حسی درون مان را به لرزه در می آورد.
دیگر نمیخواهیم دو دختر نوجوان را بابت گستاخی و دریده بودن تحقیر کنیم یا مورد نکوهش قرار دهیم, دیگر نمیخواهیم به آن ها ثابت کنیم احساسات عاشقانه دوران دبیرستان یا نیاز به جلب توجه بیشتر دختران در این دوران مساله ای است برای جدی نگرفتن...حتی اگر برای ثانیه ای خودمان را جای پدر و مادر آن دو بگذاریم, پس از دیدن مرگ دلخراش شان, تلاش آن ها برای جدی گرفته شدن را پر اهمیت خواهیم دانست. چرا که آخرین تیری که آن دو برای اثبات خلاهای شان به سوی اطرافیان پرتاب نمودند, دیگر شوخی نبود...
چه چیز پراهمیت زندگی این دو دختر دهه هفتادی تا این اندازه مورد تمسخر و دست اندازی قرار گرفته که حالا فقط با گرفتن عزیزترین داشته زندگی شان، می توانند انتقامش را از آن دو پسر، خانواده، مدرسه و... بگیرند؟
شاید تفکر سنتی برخی اقشار جامعه, لیاقت دو دختر, با چنین احساسات و گستاخی هایی را مرگ بداند, اما قشر عظیمی از جامعه پس از دیدن این فیلم, به تفکر فرو خواهند رفت.
یک فیلم دو دقیقه ای, بدون سناریویی از پیش تعیین شده, بدون هیچ بازیگر یا سوپر استاری, بدون هیچ نویسنده یا کارگردان با سابقه ای, حرف هایی را در خود داشت که, شاید هزاران فیلم نود دقیقه ای که بهترین کارگردان ها و نویسندگان و بازیگران در آن حضور داشته باشند, نتوانند بیان کنند. و ما تک تک افراد جامعه از پدرو مادر این دو نوجوان گرفته تا معلم ها و دوستان شان,رسانه ها, تلویزیون و یا حتی آنان که سیاست گذاری های سیستم آموزشی را انجام میدهند, یا هر فردی از افراد جامعه, باید این بار به جای آن ها, خودمان را قضاوت و یا حتی نکوهش کنیم...
تهیه و تدوین: گروه فرهنگ و هنر سیمرغ
seemorgh.com/culture
اختصاصی سیمرغ