گفت و گو با امیرعلی نبویان
امیرعلی نبویان درباره ارتباط بین فوتبال و هنر نوشت:
"من هیچکاک را از مورینیو شناختم. وقتی من در کلاسهای تحلیل فیلم بودم، میگفتند هیچکاک دکوپاژهای آهنین دارد و اجازه نمیدهد هیچ چیزی به غیر از آنچه خودش به آن فکر کرده به کار اضافه شود. مورینیو هم همین سبک را داشت و میگفت هافبک دفاعی من حق ندارد یک پاس عرضی بدهد مگر اینکه خودم بخواهم.
برخلاف مورینیو، گواردیولا بود که به مسی میگوید برو تو زمین عشق کن. گواردیولا به بازیکنش اجازه میدهد ستاره شود. بدرخشد. ولی همه اینها زیر چتر و قاعدهای است که خودش درست کرده. مسی تو هم آزادی پیدا میکند. اینجا بود که سینمای فرهادی را شناختم.
من جمالزاده را از زیدان شناختم. در دنیا آدمهایی هستند که بسیار خارقالعاده مینمایند. مثل مسی که یک نبوغ مجسم است. رونالدو برزیلی که به آن مرد مریخی میگفتند، چون کارها و حرکات آنها خیلی غیرقابل دست یافتن به نظر میرسید، ولی زیدان کسی بود که اینقدر ساده فوتبال بازی میکرد که پیرمرد ٨٠ساله هم میگفت اگر فوتبال این است، منم میتوانم بازی کنم. زیدان آدمها را به بازی کردن تشویق میکرد. سختش نمیکرد. همه را دعوت میکرد تا تو هم بازی کنی. جمالزاده هم دقیقا همینطور است. او اینقدر روان مینویسد که به من تازهکار هم روحیه میدهد که بنویسم. من را دعوت میکرد به دنیای نویسندگی. نمیترساند. غولپیکر خودش را نشان نمیداد."
گردآوری: گروه فرهنگ و هنر سیمرغ
seemorgh.com/culture
منبع: روزنامه شهروند