خواهر هومن برق‌نورد از سریال دودکش ماه رمضان می‌گوید + تصاویر
افروز خواهر هومن برق‌نورد از سریال دودکش ویژه ماه مبارک رمضان می‌گوید، سریالی که شب‌های ماه رمضان بسیاری از مردم را پای تلویزیون نشانده است. نگار عابدی خواهر هومن برق‌نورد در سریال دودکش است که...
 
نگار عابدی بازیگری است که اگر برای مخاطبان تلویزیون چندان نام آشنا نباشد در عوض برای تئاتری ها یک چهره شناخته شده است. او در کنار بازی در نمایش های بسیار زیادی که جوایز متعددی را برایش به ارمغان آورده است، گاهی در سینما و تلویزیون هم ظاهر می شود. عابدی این روزها در یکی از سریال‌های ماه رمضان 92، یعنی سریال دودکش بازی کرده است.

عابدی اولین بار در بخش های نمایشی جنگ دوستانه به کارگردانی محمد رحمانیان به تلویزیون راه یافت و بعد از آن در چند تله فیلم بازی کرد. بعد از 15 سال سابقه بازیگری حرفه ای، نقش افروز مشتاق در سریال دودکش برای نگار عابدی یک تجربه متفاوت محسوب می شود از این بابت که در یک سریال مناسبتی با پخش هر شبی در کنار بازیگرانی توانا با نقشی دوست داشتنی ظاهر شده است.
   
قرار است نقش افروز در سریال دودکش در ادامه هم کمرنگ باشد؟
منظورتان را از کمرنگ نمی فهمم. ما شکلی از زندگی را ارائه می کنیم که قرار نیست یک نفر قهرمان داستان باشد. قصه های این سریال در یک قالیشویی رخ می دهد که توسط آقا فیروز (با بازی هومن برق‌نورد) اداره می شود و مسلما مسائل و مشکلات فیروز را بیش از دیگران می بینیم. ما همه با فیروز نسبت داریم و با او در ارتباطیم. قرار نیست کسی کار خاصی بکند چون داستان خاصی وجود ندارد و هر دفعه به مسائل یکی از شخصیت ها پرداخته می شود. مثلادر قسمتی، سکانس هایی بود که مربوط به زندگی خصوصی افروز و نصرت و مشکلات آنها بود. فردای همان روز پدرم از یک راننده تاکسی شنیده بود که می گفت: دیشب در سریال دودکش خانمی داشت حرف دل ما را می زد. بنابراین فکر می کنم مهم این است که بازیگر و نقش کار درست را انجام بدهد و کم و زیادش اهمیت چندانی ندارد.
   
شاید چون افروز مظلوم و آرام است، به اندازه عفت به چشم نمی آید!
بله. افروز با عفت (با بازی سیما تیرانداز) خیلی فرق دارد. این دو شخصیت کاملامتفاوت هستند. افروز کم حرف است و اگر قرار باشد افروز را مثل عفت بازی کنم، مخاطب به جای افروز دو تا عفت می بیند.
    
چقدر از این افروز ساخته شماست و چقدر از آن ساخته و پرداخته نویسنده است؟
بخش اعظم آن از طریق فیلمنامه به ما منتقل شده است. آقای نیک نژاد تمام شخصیت های این سریال دودکش را بخوبی خلق کرده و به آنها پرداخته است و من و همکارانم به عنوان بازیگر به این نقش ها جان داده ایم. هر بازیگری حال و هوا و تجربیات خودش را به یک فیلم یا سریال می آورد. من هم مثل هر بازیگر دیگری به نقشم روح داده ام. گاهی طوری بازی می کردم که آقای نیک نژاد می گفتند چه خوب، کاری که انجام دادی به شخصیتی که از افروز در ذهن من است خیلی نزدیک شده است.
    
معمولاحضور بازیگردان خیلی کمک می کند که شخصیت ها به چیزی که نویسنده ترسیم کرده، نزدیک شوند و در کار شما بازیگردان و نویسنده یک نفر است. به نظرم این مساله برای شما هم خیلی خوب بوده!
بله دقیقا. ایشان به کار همه بازیگران توجه داشتند و نظراتشان را به ما منتقل می کردند. تکیه کلام های جالبی هم داشتند، مثلامی گفتند این کاری که انجام دادی افروزی نبود، عفتی بود یا مثلااین کار عفتی نیست عالیه ای است!
   
http://www.seemorgh.com/uploads/1392/04/image635088087170020524.jpg
پیشنهادهای شما برای افروز چه بود؟
در ابتدای کار نوع حرف زدن، نگاه کردن و شیوه ایستادن افروز را پیشنهاد دادم. آقای نیک نژاد این نقش را روی کاغذ خلق کرده بود و برای عینی شدنش باید به همه این موارد فکر و توجه می کردیم. به این فکر کردم در شیوه راه رفتن، نگاه کردن و حرکاتم چه تغییراتی می توانم ایجاد کنم که افروز باورپذیرتر باشد. افروز زنی ساده، تودار و کم حرف است که البته بعضی اوقات هم در مقابل دیگران ایستادگی می کند. او سکوت می کند، چیزی نمی گوید، صبوری می کند اما یکباره منفجر می شود و حرفش را می زند. به این فکر کردم که چنین زنی باید چه لحنی داشته باشد، با چه ریتمی حرف بزند تا مخاطب او را بپذیرد و افروز را ببیند.
    
فکر می کنید مخاطب تلویزیون این تفاوت ها را احساس می کند؟
نوروز امسال، فیلم یه حبه قند چندبار از تلویزیون پخش شد و فیلمی به نام داستان عوضی به کارگردانی فریدون جیرانی نیز سه، چهار مرتبه در چند ماه گذشته از تلویزیون به نمایش درآمده است. در این دو فیلم من نقش هایی بازی کرده ام که بسیار با هم متفاوت است و با افروز هم فرق دارد. در فیلم آقای جیرانی من در دو نقش بازی می کنم؛ یکی آرشیتکت، مستقل و بسیار شیک است که قدرت تصمیم گیری بالایی دارد، موفق و مودب و بسیار توانمند که بسیار برش دارد اما دیگری یک دختر لوس، پولدار و جیغ جیغو که مدام می رود سولاریوم که پوستش برنزه شود.

در یه حبه قند نقش یک زن شهرستانی را بازی می کنم که کولی بازی ها و هوچیگری های خاص خودش را دارد و در دودکش نقش یک زن ساده، بساز و آرام را بازی می کنم. فکر می کنم این نقش ها با هم تفاوت های زیادی دارد. به هر حال هر چیزی شروعی دارد و باید دید در آینده چه پیش خواهد آمد و چه نقش هایی بازی خواهم کرد.
   
http://www.seemorgh.com/uploads/1392/04/doodkesh3.jpg
فکر می کنم این تفاوت ها در فیلم های تلویزیونی به اندازه سریال ها دیده نمی شود!
متاسفانه در کمیت ها به دنبال تفاوت هستیم. وقتی به قول شما مخاطب یک بار مرا در یک سریال دیده، شاید خیلی در ذهنش معیاری برای قیاس نداشته باشد.
    
خب دقیقا به همین دلیل از شما پرسیدم مخاطب متوجه تفاوت می شود؟ یا به عبارت دیگر اصلااین همه زحمت برای یک نقش لازم است؟
چرا نباشد؟ یک بازیگر باید به بهترین شکل هنرش را ارائه کند و اصلافرق بازیگران از همین جا مشخص می شود. قصدم این نیست که بگویم من خیلی بازیگر خوبی هستم، ولی هر بازیگری سعی می کند بهترین باشد. همان طور که یک پزشک سعی می کند بهترین مداوا را برای بیمارش انجام بدهد. یعنی در هر موردی باید کیفیت کارمان اعلاباشد. اگر کسی قنادی دارد باید بهترین شیرینی را دست مردم بدهد، نمی تواند آب بریزد توی شیر و با شیرآبکی شیرینی درست کند و بگوید مهم نیست. حتی قدم اول برای یک بازیگر مهم و اساسی است. بهترین بازیگران کسانی هستند که هرگز یک بازی بد نداشته اند مثلاخانم معتمد آریا حتی یک بازی بد هم در کارنامه اش ندارد و بهترین کیفیت کارش را ارائه کرده است. یک بازیگر وقتی مقابل دوربین قرار می گیرد یا روی صحنه می رود باید همه توانش را به کار بگیرد چون بازیگری کار اوست و باید کارش را به درستی انجام بدهد.
    
اما بازیگران یا حتی پزشکان و قنادهایی هستند که به دلیل مشکلات مالی کم فروشی می کنند و کارشان را با بهترین کیفیت ارائه نمی کنند!
شاید عاشق کارشان نیستند. من عاشق کارم هستم و آن را عاشقانه انجام می دهم.
    
نقش های متنوعی را در تئاتر بازی کرده اید. اما شخصیت ها در آثار سینمایی و تلویزیونی تنوع تئاتر را ندارد. با این اوصاف کار کردن در تلویزیون را ادامه خواهید داد؟
بخشی از کار بازیگر در سینما و تلویزیون است و نمی توان این دو رسانه مهم را نادیده گرفت اما به همان دلیلی که شما هم اشاره کردید، همیشه سعی می کنم بخصوص در حیطه تصویر گزیده کار باشم. اگر مثل سریال دودکش از طرف کارگردانی دعوت به کار بشوم که سرشناس باشد، دیدگاه مشخصی و درستی داشته باشد، معتبر باشد، نقش خوبی پیشنهاد بشود و سریال خوبی باشد، چرا که نه؟! حتما دوست دارم حضور داشته باشم. این نکات فقط هم مختص تلویزیون نیست، حتی در تئاتر که عشق اول و آخر من است همین طور عمل می کنم و اگر احساس کنم نمی توانم در نقشی توانایی خود را بروز بدهم و از کارم لذت نمی برم، قبولش نمی کنم.
    
در کدام محله تهران زندگی می کنید؟
ما ساکن شهرک اکباتان هستیم.
    
همسایه ها و هم محله ای ها چه واکنشی نسبت به کار شما دارند؟
همه آنها حس خوبی به سریال دودکش دارند و هیجان زده هستند. با وجود این که متاسفانه موج ماهواره به همه خانه ها رسیده اما انگار در ماه رمضان مردم بیشتر دوست دارند تلویزیون خودمان را تماشا کنند. همسایه های ما همه این سریال را می بینند و نکته جالبی که درباره دودکش می گویند این است که سریال از مشکلات و گرفتاری های زندگی ما می گوید اما در عین حال ما را می خنداند.
    
درباره آثار تئاتری شما هم اظهار نظر می کنند؟
اهالی شهرک اکباتان و بخصوص فاز یک، فرهنگی هستند و معمولاتئاتر تماشا می کنند. درباره خودم نمی توانم بگویم که از من تعریف می کنند! اما کار مرا دوست دارند و خوشحالند که من در تئاتر فعالیت می کنم.
   
یعنی این حس را به شما القا نمی کنند که اگر در تلویزیون بازی کنید، بیشتر دیده می شوید؟
چرا. نه تنها همسایه ها، دوستان و اقوام هم همین را می گویند اما من هیچ وقت تحت تاثیر قرار نگرفتم، چون می دانم هدفم در بازیگری چیست. به هر قیمتی نمی خواهم به شهرت برسم. واقعا و خالصانه می گویم که شهرت برایم در مرحله پایین تری از اهمیت قرار دارد. البته هرگز نمی توانم بگویم در برابر شهرت وسوسه نمی شوم چون من هم یک انسان هستم.

پس شهرت برایتان اهمیت دارد؟
بله، حتما مهم است. بالاخره بخشی از کار ما شهرت است، بخصوص وقتی قرار باشد در آثار سینمایی یا تلویزیونی بازی کنیم این مساله اهمیت پیدا می کند. اما من معتقدم عشق به بازیگری باعث می شود یک بازیگر بالاخره معروف شود. بنابراین می شود اصلابه آن فکر نکرد.
    
سکانسی که افروز با گریه به نصرت در مورد نداری گلایه می کند یکی از مهم ترین بخش های بازی شما تا این جای سریال بود. چطور به این حس رسیدید که دیالوگ ها را با بغض و خنده بگویید؟
سعی کردم شرایط آنها را درک کنم. شرایط زن و شوهری که این قدر مشکل دارند و حتی پول ندارند جلوی مهمان غذا بگذارند. به عنوان یک بازیگر باید افروز را در این شرایط احساس می کردم. وقتی کسی سال ها تجربه بازیگری دارد و بخصوص در تئاتر کار کرده باشد که به نظر من تئاتر تمرین بازیگری است، می تواند از پس چنین نقشی بر بیاید. ضمن این که الان بازی در نقش افروز برای هیچ کسی سخت نیست. همه مردم ایران او را درک می کنند و بازی کردن صحنه ای که داشت از نداری می نالید برای همه راحت است.
    
وقتی درباره تجربه صحبت کردید اول فکر کردم منظورتان داشتن تجربه نداری و بی پولی است، اما بعد به تجربه بازیگری اشاره کردید. منظورتان دقیقا کدام یکی بود؟
هر دو. وقتی از تجربه گفتم منظورم تجربه بازیگری بود اما بعد در حین حرف زدن به این نتیجه رسیدم که انگار بازی در آن صحنه نیاز چندانی به تجربه بازیگری ندارد. الان اگر دوربین را بگذارید مقابل یک شهروند معمولی حتی از طبقه متوسط براحتی می تواند این نقش را بازی کند و شاید حتی بهتر از من!
    
گمان می کنم خودتان در زندگی مشترک در شرایط افروز قرار گرفته باشید. درست است؟
در ابتدای ازدواج بسیار زیاد در چنین شرایطی قرار گرفتیم. چون هر دوی ما آدم هایی بودیم که دوست نداشتیم از خانواده هایمان کمک بگیریم. هر دو دانشجو بودیم، بسختی کار می کردیم، فقط هم در عرصه تئاتر فعالیت می کردیم و گاهی وقت ها می شد دستمزدمان با تاخیر پرداخت می شد و ما در شرایطی شبیه زندگی نصرت و افروز قرار می گرفتیم.




گردآوری: گروه فرهنگ و هنر سیمرغ
www.seemorgh.com/culture
منبع: روزنامه جام‌جم



مطالب پیشنهادی:
یک فرشته کوچک هدیه تاثیر گذار احسان علیخانی در ماه عسل + تصاویر
طرفدار بازیگر زن سینمای ایران٬ که حالا همسرش است! + تصاویر
اتفاقات جالب ازدواج کوروش تهامی و سپیده خداوری! + تصاویر
دعای روز چهاردهم ماه مبارك رمضان؛ خدایا از خطاهایم درگذر
مرگ بازیگر آمریکایی که 18 سال پلیس بود