حتی خودکشی دردناک دختران نوجوان اصفهانی هم جلوی این ممیزی را نگرفت/قلمع و قمع «بشارت به یک شهروند هزاره سوم» در رسانه ملی!
«بشارت به یک شهروند هزاره سوم» که ماجرای خودکشی سریالی دختران یک دبیرستان و تلاش یک آموزگار برای پیدا کردن سرمنشأ خودکشیها را روایت می‌کند چه در نسخه جشنواره و چه در نسخه اکران به واسطه تصویرسازی صریحی که از رسوخ نومیدی در بدنه جوان ارائه می‌دهد اثری پیشرو نشان داد.
پخش «بشارت…» از رسانه ملی فارغ از ممیزی نماهای مربوط به عریانی سرمنشأ خودکشیها و همچنین تعدیل نماهای عاشقانه میان بانوی آموزگار و همسرش، به واسطه یک حذف مفهومی مورد توجه قرار گرفت.
در سکانسی از «بشارت…» هنگامه قاضیانی-ایفاگر کاراکتر آموزگاری که به دنبال کشف ریشه خودکشی هاست- به صراحت، یأس و افسردگی دختران نوجوان را عاملی می‌داند بر غرق شدن آنها در فضای مجازی و در نهایت رقم خوردن اتفاقاتی پیش‌بینی نشده. این سکانس «بشارت…» در تلویزیون تعدیل شده است.
چرا؟
آیا حتی ۵ سال بعد از تولید فیلم و در شرایطی که افشای ماجرای خودکشی دو دختر نوجوان اصفهانی به خاطر درگیری در «نهنگ آبی» در کانون توجه جامعه شناسان قرار گرفته باز هم رسانه ملی جرأت حرف زدن درباره نومیدی اپیدمیک لااقل در بخشی از جامعه نوجوان و جوان را ندارد؟ جالب است که این نوع نگاه در فیلم و از طریق تصویرسازی کاراکتر حمید فرخ نژاد کاملا نقد شده است اما نتیجه گیری کلیدی فیلم از زبان هنگامه قاضیانی حذف شده است.
سانسور سکانس کلیدی «بشارت…» فارغ از آن که نشان دهنده یکی از دلایل عقب‌ماندگی سالهای اخیر رسانه ملی از مخاطبان است می‌تواند دلیل بی‌توجهی مطلق به فیلم در زمان رونمایی در جشنواره فجر و بعدتر بایکوت از سوی داعیه‌داران سینمای ارزشی در زمان اکران را آشکارتر کند.
مدعیان ارزشها که مدام فریاد وامصیبتا سرداده‌اند که سینمای ایران به دنبال تصویرسازی ملموس آموزه های دینی نیست چرا فیلمی که به صراحت گناهی به نام نومیدی را به نقد می‌کشد بایکوت کردند؟ به خاطر تصویرسازی واقعیتی به نام شیوع نومیدی در میان جوانان و نوجوانان؟
جالب است به تازگی و بعد از پخش فیلم از رسانه ملی روزنامه اصولگرای «کیهان» به «بشارت…» تاخته که چرا قهرمانی ندارد که برود با پلیدی ها ( که لابد از دید آنها تبهکاران کلیشه ای فیلم های جنایی اند!!) دربیفتد؟! در صورتی که قهرمان اصلی فیلم که یک زن است به شیوه ای ماندگار که آن که آن هم آموزش و تغییر ذهنیت نسبت به پوچی است در حال مبارزه با رواج این پدیده در دانش آموزان هدف خویش است.
بشارت…» تاخته که چرا قهرمانی ندارد که برود با پلیدی ها ( که لابد از دید آنها تبهکاران کلیشه ای فیلم های جنایی اند!!) دربیفتد؟! در صورتی که قهرمان اصلی فیلم که یک زن است به شیوه ای ماندگار که آن
ببینید چقدر فاصله افتاده میان سخنی از امام علی(ع) که نومیدی را بزرگترین گناه می‌داند با ساختار مدیریتی رسانه‌های مدعی ارزشها که حتی جرأت آن را ندارند بازتاب عینی این سخن را در یک مدیوم خالص تصویری ببینند؟
گردآوری: گروه فرهنگ و هنر سیمرغ
seemorgh.com/culture
منبع: cinemajournal.ir