روایت چچیلیا مانجینی از آشنایی مردم ایتالیا با فرهنگ و هنر ایران
چچیلیا مانجینی عکاس و مستندساز ۹۰ ساله ایتالیایی یکی از مهمانان ویژه جشنواره جهانی فجر 97 است.

چچیلیا مانجینی: پس از سال‌ها رؤیای من به واقعیت پیوسته است

به گزارش ستاد خبری سی و ششمین جشنواره جهانی فیلم فجر، عکاس و مستندساز ۹۰ ساله ایتالیایی، پیر پائولو پازولینی را بیشتر یک ادیب و اهل ادبیات می‌داند تا یک سینماگر. چچیلیا مانجینی یکی از مهمانان ویژه این دوره جشنواره است.

چچیلیا مانجینی شیفته فرهنگ و تاریخ پارس است و می‌گوید:

در ایتالیا از کودکی با ادب و تاریخ شرقی و پارسی آشنا می‎‌شویم.

چچیلیا مانجینی یکی از چهره‌های شاخص تاریخ سینمای ایتالیا و هنرمندی پیشگام در عکاسی و سینمای مستند است. مانجینی متولد ۱۹۲۷ در مولا دی باری در ایتالیا است. او اولین زنی بود است که پس از جنگ رو به مستندسازی آورده و چند فیلم و بیش از ۴۰ فیلم کوتاه ساخت. از فیلم‌های مشهور او می‌توان به «ناشناخته در شهر»، «اسستندالی» و «آواز مرن» اشاره کرد. مانجینی در سال‌های پایانی ۱۹۵۰ و اوایل ۱۹۶۰ در دوران رونق اقتصادی و تضادهای اجتماعی ایتالیا، به خاطر همکاری با پیر پائولو پازولینی کارگردان به چهره‌ای مشهور تبدیل شد. مانجینی توانسته بود گذار کشورش ایتالیا از فاشیسم به صنعتی شدن را با کمک مستندها و عکس‌های خود به نمایش بگذارد. مانجینی از همان ابتدای کار فعال اجتماعی بود و توجه‌ ویژه به موضوعاتی مانند حاشیه‌نشینان، مهاجرت، کار و بی‌عدالتی‌های اجتماعی داشت.

چچیلیا مانجینی در گفت‌وگو با ستاد خبری سی و ششمین جشنواره جهانی فیلم فجر درباره علاقه به عکاسی می‌گوید:

«من عقیده دارم چیزهایی هست که بی‌ آن که دلیلش را بدانید عاشقش می‌شوید، مانند طبیعت. عکاسی هم برای من چنین حس و حالی را داشت.»

مانجینی درباره نحوه آشنایی با پازولینی می‌گوید:

«سال ۱۹۵۸ با پازولینی تماس گرفتم. چند بار زنگ زدم تا این که او خودش تلفن را برداشت. پازولینی چند تا از مستندهای من را دیده بود و دوستشان داشت.»، هرچند به اعتقاد مانجینی، پازولینی بیشتر یک ادیب و اهل ادبیات بود تا یک سینماگر.

مانجینی بیش از آنکه با سینمای ایران آشنا باشد، شیفته فرهنگ و تاریخ پارس است و می‌گوید:

«در ایتالیا از کودکی با ادب و تاریخ شرقی و پارسی آشنا می‎‌شویم. برای من خیلی جالب است. پیش از آن‌که بسیاری از تمدن‌ها، زبان نوشتاری داشته باشند، شما زبان نوشتاری داشتید. از اینکه در ایران هستم بسیار خوشحالم. سال‌ها تلاش کرده بودم به ایران سفر کنم و فرصتش پیش نیامده بود. پس از سال‌ها رؤیای من به واقعیت پیوسته است.»

گردآوری: گروه فرهنگ و هنر سیمرغ
seemorgh.com/culture
منبع: fajriff.com