بازیگرانی كه همه نقش‌هایشان روی پرده شبیه به هم است!

فیلم‌های متفاوت، شخصیت‌های یكسان
بازیگران احتمالا مهم‌ترین بخش صنعت نمایش هستند. آنها هستند كه تفكرات نویسنده و كارگردان و هر آنچه كه مردم می‌خواهند را روی پرده به نمایش درمی‌آورند. بعضی از این بازیگران تا آخر عمر ستاره‌های بزرگی باقی می‌مانند و برخی دیگر بعد از چند سال محو می‌شوند. بعضی‌ها اعتقاد دارند كه رمز ماندگاری بازیگران در نقش‌هایی است كه بازی می‌كنند. هر چه نقش‌ها متفاوت‌تر و چالشی‌تر باشند قاعدتا بازیگر هم بیشتر به چشم می‌آید. هالیوود پر از ستاره‌هایی است كه كارنامه كاری‌شان پر است از نقش‌های یكسان و تكراری. این امر دو دلیل می‌تواند داشته باشد: یكی اینكه همیشه به آنها نقش‌های یكسانی پیشنهاد می‌شود و دیگر اینكه آنها قادر به ایفای نقش دیگری نیستند. یك تبصره هم وجود دارد كه البته در مورد بازیگران خیلی بزرگ و خیلی خاص صادق است. آنها فقط یك نقش بازی می‌كنند چون آنقدر شخصیت متمایز و متفاوتی دارند كه اگر نقش‌های متفاوتی هم بازی كنند باز شخصیت بازیگر بر آن نقش‌ها غالب می‌شود و همه كاراكترهایی كه بازی می‌كنند شبیه هم به‌نظر می‌رسند. بخش سینمایی سایت یاهو فهرستی تهیه كرده از بازیگرانی كه هر بار آنها را روی پرده می‌بینیم به‌نظرمان آشنا می‌رسند. البته بعضی از آنها بازیگران بسیار خوبی هم هستند اما به هر حال جزو ویژگی‌هایشان است كه همیشه روی پرده برای تماشاگر یكسان هستند.

هیو گرانت
شخصیتی كه بازی می‌كند معمولا یك آدم مجرد خودنما و ازخودراضی است كه هر دیالوگی به زبان می‌آورد، انگار بعد از مدت‌ها لكنت زبان موفق به ادای آن شده است. سبك زندگی شخصیت‌هایی كه بازی می‌كند بی‌نظم و پرهرج و مرج و روشنفكرانه است.
فیلم‌هایی كه در آنها شخصیت‌های یكسانی داشته: «چهار عروسی و یك تشییع جنازه»، «ناتینگ هیل» و «میكی چشم آبی».

كاترین هیگل
در فیلم‌هایش اغلب نقش كاراكترهایی را بازی می‌كند كه خشمگین و دارای اختلالات عصبی هستند. كسی كه زندگی را بیش از حد جدی می‌گیرد. فقط هم وقتی روش‌اش را عوض می‌كند كه طی یكسری اتفاقات مجبور به همنشینی با آدم‌هایی می‌شود كه از آنها و شیوه زندگی‌شان متنفر است. آدم‌هایی كه دست آخر به او یاد می‌دهند چطور از زندگی‌اش لذت ببرد.
فیلم‌هایی كه در آنها شخصیت‌های یكسانی داشته: «قاتلان»، «حقیقت زشت» و كمدی‌های جاد آپاتو.

ویل فرل
معمولا نقش آدم‌های دستپاچه را بازی می‌كند. آدم‌هایی كه برمبنای غریزه‌شان هر كاری انجام می‌دهند و انگار هنوز بزرگ نشده‌اند. انگار بچه‌ای است كه تمایل به خرابكاری دارد. بامزه است اما از مضحك بودن خودش آگاه نیست. معمولا آخر فیلم به یك خودشناسی می‌رسد.
فیلم‌هایی كه در آنها شخصیت یكسانی داشته: «الف»، «برادرخوانده‌ها».

جیسن استاتهام
نقش آدم‌های احمق را بازی می‌كند. كت و شلوارهای خوش دوخت لندنی می‌پوشد و موهایش را هم كوتاه نگه‌می‌دارد. اهل ریسك كردن است و اگر تنها باشد دائم زیر لب با خودش حرف می‌زند.
فیلم‌هایی كه در آنها شخصیت یكسانی داشته: سری فیلم‌های «ترنسپورتر» و «روولور».

مورگان فریمن
مردی با موهای فلفل‌نمكی كه به‌نظر می‌رسد از زندگی خسته شده و همیشه با دانش فوق‌العاده‌اش به داد كره زمین و مردم می‌رسد. وجه متمایزش صدای عمیق و گرفته‌ای است كه دارد. همیشه آرام است و مردی است كه می‌شود روی او و راهنمایی‌هایش حساب كرد.
فیلم‌هایی كه در آنها شخصیت یكسانی داشته: «تاثیر عمیق»، «رابین‌هود؛ پادشاه دزدان» و «شكست‌ناپذیر».

كریستوفر واكن
موجودی متغیر و بی‌ثبات اما عمیق و جدی كه همیشه دیگران را از نظر روانی با هم مقایسه می‌كند. چه نقش شخصیت شریر فیلم جیمز باند را بازی كند و چه معلم مدرسه باشد، حرف‌هایش همیشه با مكث‌های طولانی و تاكید روی كلمات همراه است. درنتیجه این لحن همزمان هم مضحك و هم ترسناك می‌شود.
فیلم‌هایی كه در آنها شخصیت یكسانی داشته: «آنی هال» وودی آلن و «داستان‌های عامه‌پسند» كوئنتین تارانتینو.

این فهرست خیلی طولانی‌تر از این‌ها می‌شود. مثلا می‌توان از ست‌روگن مثال زد كه هرچند خیلی بامزه است و نقطه قوت كمدی‌های جاد آپاتو به شمار می‌رود اما همیشه نقش یك آدم لاابالی را دارد یا جنیفر انیستون كه اغلب در كمدی-رمانتیك‌ها نقش زنان شكست‌خورده را بازی می‌كند. سوال مهمی كه بعد از خواندن این فهرست مطرح می‌شود این است كه آیا بازی در نقش‌های متفاوت و به طور كلی شكستن تصویر ذهنی تماشاگر و مخاطب، به خودی خود امر مثبتی محسوب می‌شود یا نه؟ نقش بعدی آل پاچینو و رابرت دونیرو را نمی‌شود حدس زد. می‌توانند در یك نقش كمدی ظاهر شوند یا یك قاتل بیرحم باشند یا پلیسی وظیفه‌شناس. اما از طرف دیگر دیدن آنها روی پرده همان‌قدر لذت بخش است كه دیدن مورگان فریمن (كه امسال در گلدن گلوب هم به پاس یك عمر فعالیت هنری از وی تقدیر شد) در نقش‌هایی كه دائما تكرار می‌شوند.