مناجات دافنی اثر جین اِلن گِلَسِر

زمین را بُگشا

تا مرا دربرگیرد،

یا ارزانی دهدم بَر شدنی.

 

نمی پذیرم سوداگری درختزارانم را

در برابر مقبره ی ازدواج خانه ای.

 

با من از نوادگان سخن مگوی!

 

کلاغ ها خوشتر ز من می خوانند لالایی را؛

از منی که می پسندد عریان پا جست و خیز کردن را

با خرگوش و روباه سرخ موی

تا همچون خانه به دوشی زخمی شدن و

محو آپولو؛ خدای شعر و موسیقی و طاعون و خورشید و دانایی و نور شدن.

 

این کفل ها،

از برای بالا و پایین انداختن کودکان بر زانو اینگونه نشده اند.

 

خدایا، مرا محفوظ دار!

از امیال سنگین-رویِ مردان.

 اگر می باید ریشه دهم،

بکار پاهایم را،

در خاک غنی،

نه بگذار جسم زنانه ام

براحتی پوست اندازد،

و بخواه دست ها و پاهایم را

تنومند در آستین هایی همیشه سبز و بی خزان،

تا ادامه دهند صعود را

به سوی خورشید عالم تاب.