مدیریت استقلال در یکسال گذشته سبب شده تا نام او بعد از عمری در ورزش به فوتبال گره خورده باشد. مردی که تقریبا از دهه 40 تا همین حالا همیشه بخشی اثرگذار از ورزش ایران بوده است. یک مدیر کاملا ورزشی با دنیایی از خاطرات کمتر طرح شده. مردی که هنوز هم بسیاری از بزرگان و قهرمانان بنام ایران از موحد و نصیری گرفته تا قهرمانان امروزی چون سلیمی و حدادی ، دوستش دارند و روی حرفش چیزی نمی گویند. این بار و به بهانه نوروز ، قرار ما با حاجی افشارزاده نه درباره کرار و قلعه نویی که حرف زدن درباره تاریخ ورزش ایران بود. از سال 1350 تا همین حالا. از فرامرز آصف تا مرادعلی شیرانی. از شاهپور غلامرضا تا شیخ احمد الفهد. از کارلوس کروش تا محمد نصیری.
بهرام افشار زاده (مدیرعمال استقلال) گفت: فرامرز آصف یکی از کسانی بود که در آن سالها در بازی های آسیایی تهران مدال مهمی گرفت. من سال ها با او در اردوها بودم. ما تیم ژیمناستیک بودیم ، آنها دوومیدانی. ما تقریبا هم دوره بودیم . همیشه اردوهای مان با هم بود. من ، غیاثی ، انتظاری خدابیامرز ، آصف و خیلی های دیگر از بچه ها معمولا تو اردوها در شیرودی با هم بودیم . تمرین که تمام می شد یک بن غذا به ما می دادند که باید پیاده از امجدیه می رفتیم تا میدان فردوسی . 50 متر بعد از میدان یک غذاخوری بود که پله می خورد و می رفت پایین. برای همین نسل ما ، همه با هم بودیم و رفقای صمیمی .برای همین من یکی مثل فرامرز آصف را خیلی خوب می شناختم.
بهرام افشارزاده كه هم‌دوره آصف است، در گفت‌وگویی تعریف كرد كه چگونه او از ایران رفت و خواننده شد. افشارزاده در این مصاحبه گفت: «فرامرز آصف پسر تحصیلکرده ای بود که مدارج تحصیلی را تا بالاترین سطح گذرانده بود. ورزشکار خیلی خوبی هم بود . البته همان موقع هم ته صدایی داشت و کارهای هنری را هم دوست داشت.
گاهی هم برای ما می خواند. البته وقتی این ها می روند خارج ، جذب فضای آن فضا ها می شوند. به هر حال یک اتفاقاتی هم در آن سال ها افتاد.یکسری برخوردهای تند شد. این ها ورزشکار بودند ورفتند و بعد وارد فضاهای دیگری شدند. شاید اگر ما با رافت اسلامی بیشتری در راس ورزش کشورمان با قهرمان هایی از این دست برخورد می کردیم ، می شد خیلی ها مثل آصف را هم برگرداند همین جا و کاری کرد که مواضع شان عوض شود.»
افشارزاده ادامه داد: «واقعا همه آنها عاشق کشورشان هستند اما افتادند در مسیر دیگری. خودشان هم می دانند هیچ جای دنیا برای شان ایران نمی شود. این ها بچه های همین آب و خاک هستند. خودشان می دانند هیچ جا برای شان ایران نمی شود. این که بین مردم خودشان باشند ، مردم برای شان فریاد بزنند ، شان شان را حفظ کنند و دوست شان داشته باشند.
خارج از ایران ، کسی آنها را نمی شناسد. آنها شهروندانی معمولی هستند. یکی مثل آصف در رشته ورزشی خودش یک سرمایه بود. من کاری به ابعاد دیگر زندگی او ندارم. اما دیدید چقدر هم برای ورزش ایران خوب شد و هم برای خود محمد نصیری که توانستیم او را دوباره برگردانیم. محمد آمد تا بین مردمی باشد که دوستش دارند. راستش باز هم می گویم شاید اگر آن اوایل انقلاب کمی حواس مسئولان ورزش بیشتر جمع بود با رافت اسلامی بیشتری با افرادی مثل آصف برگزار می شد، او و امثال او نمی رفتند خارج از کشور.»
گردآوری : گروه فرهنگ و هنر سیمرغ
seemorgh.com/culture
منبع : khabaronline.ir