چهره هایی همچون سحر دولتشاهی, نوید محمدزاده و ... به اثر گوش دادند و جامه ها دریدند...
همه چیز از موزیک ویدئوی «چرا رفتی» برای معرفی آلبوم «نه فرشته ام نه شیطان» آغاز شد! آواز ایرانی از حنجره یکی از فرزندان خلفش این بار در حال و هوای موسیقایی کمتر شنیده شده، فضایی نه شبیه به موسیقی دستگاهی نه حتی فرم موسیقی ارکسترال ایرانی بلکه تلفیقی از محتوای موسیقی ایرانی و ساز بندی غربی. در این ویدئو چهره هایی همچون سحردولتشاهی، ستاره پسیانی، نوید محمدزاده، باران کوثری و... این اثر جدید را با اغراق زیاد شنیدند و هدفون ها بر زمین کوبیدند و جامه ها دریدند! اگرچه استقبال تاریخی از همان موزیک ویدئو و بعدترها آلبوم های «رگ خواب»، «آرایش غلیظ»، «خداوندان اسرار» شد بزرگ ترین دستاویز برای برادران پورناظری که در تمامی مصاحبه های رسمی و غیررسمی، خود را نجات دهنده موسیقی ایرانی از شر فراموشی بخوانند؛ اما چند درصد از اهالی فن، موسیقی برادران پورناظری را موسیقی اصیل ایرانی می دانند؟ و از طرفی چه اصراری بر همه گیر شدن افراطی یک هنر متعالی و خاص پسند وجود دارد؟ پاسخ این سوال را با اندکی جزم اندیشی می توان هجوم سرمایه داری به هنر ایران و اغواگری عواملی همچون شهرت بی حد و حساب و صنعتی شدن موسیقی دانست. اما حالا چند سال پس از آن ویدئو و آن آلبوم و کنسرت هایی که در واقع تصمیم تاریخی همایون شجریان برای برداشتن گام های متفاوت است، آلبوم «امشب کنار غزل های من بخواب» که مدت طولانی مخاطبانش را چشم و گوش انتظار گذاشته بود، از راه رسیده است.
نویسنده به هیچ عنوان حق انتخاب شخصی همایون شجریان را نفی نمی کند و تجربه کردن در موسیقی را از مهم ترین عوامل پیشرفت آن می داند اما اگر موسیقی ایران با همین تجربه های پراکنده و نامنسجم به نسل بعد منتقل شود، سردرگمی را به آیندگان منتقل خواهد کرد. همایون شجریان چندی است دقیق و موشکافانه به آثارش نگاه نمی کند و شاید کمیت را به کیفیت ترجیح می دهد. او حالا همه جا و در همه حال رصد می شود و هواخواهان بی شماری دارد. اما سرنوشت هنرمندانی که بیش از حد در سلیقه عامه اثرپذیر شدند و اثر گذاری خود را بر هنر فراموش کردند، سرنوشت چندان جاودانه ای نبوده و نیست که مثال هایش در موسیقی ایران پرشمار است.
گردآوری: گروه فرهنگ و هنر سیمرغ
seemorgh.com/culture
منبع: روزنامه خراسان