همه آنهایی که شب ها ساعت ۲۲ شبکه آموزش را از میان انبوه شبکه های داخلی و خارجی انتخاب می کنند تا «رادیو هفت» ببینند، می دانند که این برنامه در ۲ استودیو به تولید می رسد و شاید بخش مهم و جذاب کار، استودیو شماره ۲ باشد که هنرمندان و خوانندگان به آنجا می آیند و به اجرای موسیقی، متن خوانی و یا قصه گویی می پردازند و اصلا این همان استودیویی است که مسابقه ها و مناظره های جذاب «رادیو هفت» در آنجا شکل می گیرد.
این گزارش پشت صحنه ای از آخرین ضبط برنامه «رادیو هفت» است که ویژه شب عید یعنی پنجشنبه شب ۲۸ اسفندماه از شبکه آموزش روی آنتن رفت. اگرچه که آیتم های ویژه برنامه آخر بیشتر زنده هستند اما چند آیتم هم مثل همیشه در استودیو شماره ۲ و با حضور هنرمندان ضبط می شود.
کل اتفاقات استودیو شماره ۲ در یک طبقه از ساختمانی در خیابان اندیشه رخ می دهد. در ساختمان که باز شود تازه می فهمید که پشت صحنه این برنامه به خلوتی استودیویی که نمایش داده می شود، نیست بلکه این میان از کارگردانان و تهیه کنندگان اصلی کار یعنی منصور ضابطیان و محمد صوفی گرفته تا مهمانانی که می خواهند خوانش داستان و شعر داشته باشند و دیگر عوامل این کار از جمله مجریان و نویسندگان و طراح صحنه دیده می شود.
پشت صحنه «رادیو هفت» انگار با جلوی صحنه آن چندان فرقی ندارد آدم ها همان برخوردها و لبخندها را دارند و شما هیچ حس غریبی ندارید.
در گوشه ای از اتاق ضبط استودیو شماره ۲ می توان وسایل خاطره انگیز و جالبی دید. ساعت زنگ دار قدیمی، تیکه پارچه های رنگی، قاب شیشه ای، قوری که با دیدنش طعم چای را حس می کنید. اینها کم و بیش و با تغییراتی همان ها هستند که پیش از این روی میز استودیو شماره ۲ در قاب تلویزیون به چشم خورده است.
همه سر گرم کار خود هستند. شرمین نادری سرپرست نویسندگان در کنار آناهیتا همتی قرار دارد و با هم متنی را می خوانند. یکی از داستان های کوتاهی که قرار است توسط آناهیتا همتی در استودیو شماره ۲ خوانش شود. در استودیو هر از گاهی بسته می شود و منصور ضابطیان یا محمد صوفی آیتم ها را ضبط می کنند. نیما رئیسی نیز دیگر هنرمندی است که قرار است امروز متن خوانی داشته باشد.
محمد بحرانی، امیرعلی نبویان و شاهین شرافتی سه مجری «رادیو هفت» هم کمی آن طرف تر در اتاقی دیگر دور یک میز نشسته اند و از کارهایی که می خواهند سال آینده در این برنامه اتفاق بیفتد سخن می گویند. این تنها موضوع بحث است که امیرعلی نبویان توضیح می دهد و درباره باقی من را به سال بعد حواله می دهد و البته می گوید که ایده هایش تنها چند دقیقه است که به ذهنش آمده است.
محمد صوفی تهیه کننده و کارگردان «رادیو هفت» اولین کسی است که می توان درباره حال و هوای این روزهای «رادیو هفت» با او گفتگو کرد.
وی درباره «رادیو هفت» که قرار است سال آینده با تغییراتی کوچک همراه باشد، می گوید: ما اصلی را برای این برنامه در نظر گرفته ایم و آن این است که شبیه مردم باشیم. همه بچه های «رادیو هفت» از مترو و تاکسی استفاده می کنند تا دغدغه های مردم را بدانند.
صوفی اضافه می کند: قرار نیست در این برنامه آموزش دهیم، سخنان بزرگ بیان کنیم یا از بایدها و نبایدها بگوییم بلکه ما می خواهیم مردم زمانیکه پای این برنامه می نشینند فارغ از تمام دغدغه های خود بتوانند ساعتی را در آرامش سپری کنند. هر یک از مجریان ما هم برنامه هایشان در همین راستا و قالب خواهد بود.
وی با اشاره به بعضی از برنامه های تلویزیونی و اجراهای مجریان در این برنامه ها یادآور شد: در بسیاری از اوقات همکاران ما در رسانه برنامه ها را برای سلیقه مدیران خود می سازند یعنی مجریان این برنامه ها به شکل روزمره سوار خودرو می شوند و به دفتر و یا سازمان خود می روند که در این سبک از زندگی خود دیگر درگیر دغدغه های عادی و روزمره مردم نمی شوند. با این حال ما تمام سعی خود را می کنیم که مردم در این برنامه آنچه را ببینند که در زندگی عادی خود با آن برخورد داشته اند.
افشین هاشمی از دیگر هنرمندانی است که باید در استودیو شماره ۲ متن بخواند. پشت میز نشسته است. مرضیه ولی پور طراح صحنه «رادیو هفت» رومیزی را عوض می کند و یک لیوان مدل آب پاش در مقابلش می گذارد که چند شاخه گل رز دارد.
متن افشین هاشمی «عکس های قدیمی» نام دارد و او ابتدا متن را با خودش زمزمه می کند. دو بار این صحنه فیلمبرداری می شود و بعد دکور دوباره تغییر می کند.
بعد از ضبط می توان سراغ منصور ضابطیان مجری و کارگردان «رادیو هفت» رفت. او درباره برنامه نداشتن در عید توضیح می دهد که امسال به علت مسایل مالی نتوانسته اند برنامه ای داشته باشند.
وی بیان می کند که «رادیو هفت» امسال اسپانسری نداشته است و قرار نیست هر اسپانسری را در این برنامه بپذیرند و بعد توضیح می دهد: برای ما همیشه دو معیار کیفیت و رابطه ای که با مردم ایجاد کرده ایم، مهم بوده است. ممکن است مردم، بسیاری از هنرمندان و برنامه سازان را در خیابان بشناسند و از دور به یکدیگر نشان دهند اما این خیلی کم پیش می آید که شخصی مسیر خود را تغییر دهد و از یک طرف خیابان به سمت دیگری بیاید و به شما بگوید که چقدر شما، برنامه و همکارانتان را دوست دارد. این اتفاق کوچکی نیست و ساده و آسان به دست نیامده است.
ضابطیان ادامه می دهد: به همین دلیل مسایل مالی هیچ گاه کیفیت برنامه را تحت تاثیر قرار نداده است درصورتیکه شاید بتوان با انواع روش ها از یک برنامه پول درآورد. به طور مثال می توان آیتمی را بفروشیم و یا از شخصی هزینه ای دریافت کنیم که به برنامه بیاید، اتفاقی که در بیشتر برنامه های دنیا و نه فقط ایران رخ می دهد. با این حال ما تاکنون حتی ریالی هم از افرادی که در «رادیو هفت» حضور پیدا کرده اند، نگرفته ایم بلکه بسیاری از چهره های گمنامی که هم اکنون مجری و یا خواننده هستند از طریق این برنامه و کارشان در این برنامه معرفی شدند.
حالا او را صدا می زنند و دوباره باید برای ضبط قسمت هایی از برنامه به استودیو برود.
سه مجری «رادیو هفت» همچنان در بحث هستند. شاهین شرافتی از ویژگی های «رادیو هفت» می گوید: وجه تمایز «رادیو هفت» در انسجام تیم تولید آن است. این برنامه یک تیم تولید به شدت آهنین دارد که نظم اعضای آن مثال زدنی است و من در سال هایی که در رادیو کار کردم هیچ تیم تولیدی را ندیده ام که با این هماهنگی و همدلی و سختکوشی کار کنند. تیم «رادیو هفت» از ۹ یا ۱۰ صبح شروع به کار می کند و تا ۲ یا ۳ نصفه شب همچنان مشغول است.
وی دلیل این همراهی و انسجام را اینچنین بیان می کند: فکر می کنم اینجا نوعی انرژی است که به لطف منصور ضابطییان و محمد صوفی و رفاقت سال های دور آنها بازمی گردد که افراد زیادی در اینجا و در کنار هم می توانند با یکدیگر کار کنند. همکاری با یک تیم خلاق بسیار سخت است چون به راحتی سازش پذیر نیستند و همین هم باعث شده است که اکنون به این نقطه در «رادیو هفت» برسیم.
محمد بحرانی نیز در ادامه سخنان شرافتی درباره آنچه که در این برنامه به ظاهر ساده می گذرد، توضیح می دهد: هر کاری که صاحبانش نگاهی جدی و با دغدغه به آن دارند نتیجه اش خوب و مطلوب خواهد شد. درباره «رادیو هفت» هم به نظرم ذهنیت ضابطیان و صوفی است که باعث شده است ما به اینجا برسیم. به نظرم ساختن یک اتفاق ساده سخت ترین کار است یعنی اگر بخواهید برنامه ای بسازید که خروجی آن ساده و صمیمی باشد در پشت آن حتما زجری وجود داشته است.
امیرعلی نبویان هم که ابتدا با قصه هایش به این برنامه آمد و حالا جزو مجریان است با همان طنازی و شوخ طبعی خود به حضور ضابطیان و صوفی برای موفقیت برنامه اشاره می کند و می گوید: دو جور مربی موفق در دنیا وجود دارد یکی از جنس گاس هیدینگ مربی فوتبال اهل هلند است یعنی افرادی که از شما می خواهند کاری را که خودشان می گویند انجام دهید چون درنهایت نتیجه موفقیت آمیز خواهد بود و البته شما در آن چارچوب قرار می گیرد و موفق هم می شوید. دسته دوم مربیانی هستند که مثل جوزپ گواردیولا می گویند شما می توانید ستاره باشید، اما باید مواظب باشید که از بعضی چارچوب ها فراتر نروید و شما می بینید که در نهایت تمام تلاش هایی که برای ستاره شدن انجام داده اید از جنس همان تیم بوده است.
این مجری «رادیو هفت» بیان می کند که محمد صوفی و منصور ضابطیان از جنس گواردیولا هستند و به تیم «رادیو هفت» اجازه می دهند هر آنچه را که دارند با خود بیاورند و در عین حال زمان هایی هم دست به اصلاح و سانسور می زنند و یا دست و پای شما را می بندند.
حالا نوبت نیما رئیسی رسیده است که چند متن بخواند. ابتدا صدایش می کنند برای گریم. آماده که می شود وارد استودیو شده و پشت همان میز همیشگی می نشیند. میزی که در هر بار ضبط با رومیزی های متنوع چهره عوض می کند.
رومیزی به علاوه یک صندوقچه، آیینه، قندان و هر وسیله دیگری که در عین سادگی دقایقی شما را در خود فرو می‌برد.
رئیسی متنی می خواند که درباره یک مسافر است. ضابطیان در حال ضبط است و زمانی که تمام می شود شرمین نادری را صدا می زند و از او درباره بعضی عبارات متن سوالاتی می کند و بعد به او می گوید که شاید این متن برای مطالعه خوب باشد اما قصه آن درنمی آید. بنابراین متن دیگری را برای رئیسی می آورند.
شرمین نادری سرپرست نویسندگان «رادیو هفت» بالاخره دقایقی سرش خلوت می شود و می تواند چند جمله ای درباره متن های آخر سال توضیح دهید: «خانه تکانی» از جمله موضوعاتی بود که در متن های خود در نظر گرفته بودیم و مثل همیشه سوژه های آزاد هم داشتیم.
نادری به اهمیت داستانی بودن آثار اشاره و بیان می کند: سعی می کنیم متن ها از قصه برخوردار باشند چون ارزش کار را بالا می برند و شاید هر مخاطبی داستان را نسبت به یک متن صرفا ادبی بیشتر دوست داشته باشد.
این نویسنده درباره تغییر بعضی از متن ها هنگام خوانش مثل متنی که نیما رئیسی قرار بود بخواند، یادآور شد: در بسیاری موارد اتفاق می افتد که متنی در میان ضبط کنار گذاشته شود و خیلی هم طبیعی است. بارها پیش آمده است که آقای ضابطیان متن های خود مرا هم کنار گذاشته اگرچه که قصه را قبول داشته است.
ضبط تقریبا به پایان می رسد، مرضیه ولی پور طراح صحنه ساکی از وسایل را جمع می کند که با خود ببرد چون بیشترشان را از دوست و آشناهایش گرفته است.
وی در حین جمع کردن صحنه درباره چگونگی طراحی دکور «رادیو هفت» توضیحاتی هم می دهد و می گوید: خوشبختانه من با آدم های خوش سلیقه ای زندگی کرده ام و فکر می کنم ما تا حدی از محیط خود برداشت می کنیم. من هم به این دلیل که در یک محیط هنری زندگی کرده ام و خانواده ام تا حدی نوستالژی باز بوده اند چنین دیدی را در طراحی هایم دارم.
ولی پور تاکید می کند: البته من در قدیم نمانده ام و سعی می کنم همیشه به سوی المان های جدید حرکت کنم چون بسیاری نوستالژی را با کهنگی اشتباه می گیرند. مثل بسیاری از الگوهای تلویزیونی که هم اکنون مستهلک شده اند. درحالیکه طراحی ها باید با نوعی زایش و علم گرایی همراه باشد.
طراح صحنه «رادیو هفت» در پایان درباره طراحی های خود در این برنامه گفت: دغدغه من این است که در کمترین حالت و کوتاه ترین کلام بیشترین پیغام را به مخاطب برسانم.
حالا ساعات پایانی شب است اما بچه های «رادیو هفت» انگار پرانرژی تر از هر لحظه هستند. همه در استودیو شماره ۲ جمع شده اند و می خواهند عکس یادگاری بگیرند. در میانشان مهمانان برنامه و هنرمندان هم حضور دارند. هرکس جمله ای می گوید. یکی دنبال صندلی می گردد، یکی فرمان سیب گفتن می دهد و همه دنبال شهپر آرمات عکاس هستند. این آخرین عکس این دورهمی در سال ۹۳ است احتمالا!
گردآوری : گروه فرهنگ و هنر سیمرغ
seemorgh.com/culture
منبع : mehrnews.com