پوشش غیر معقول بازیگران لیسانسه ها در استخر + تصاویر
بازیگران مرد سریال لیسانسه ها در قسمتی از این سریال با کت شلوار و لباس در استخر و جکوزی حضور یافتند!

دست و پای بسته برنامه سازان طنز

از همان سری اول پخش لیسانسه ها سروش صحت نگران این نکته بود که, مبادا به کسی بربخورد. معمولا پس از ساخت سریال های طنز با هر قشر یا هر صنفی که شوخی بشود, آن قشر یا صنف شروع به اعتراض و انتقاد نموده و  واکنش منفی نشان می دهند, حتی در مواردی باعث توقف تولید برنامه نیز شده اند. و برنامه سازان طنز نیز بارها,  در مصاحبه های شان و حتی در برنامه های شان وجود چنین مشکلی را مطرح نموده اند. حتی در برخی از قسمت های مجموعه های طنز می توانیم ببینیم که کارگردان ها داستانی را طراحی کرده اند که در آن, این معضل را با بیانی طنز به تصویر کشیده است. به هر حال کارگردان طنز نمی تواند, سرزمینی خیالی با اقشار و اصنافی که در واقعیت وجود ندارند را طراحی نموده و در آن فضاها با برنامه سازی اش به انتقاد از معضلات اجتماع واقعی بپردازد. در هر صورت با توجه به شرایط موجود, نویسنده ها و کارگردانان طنز تنها یک سلاح در دست شان باقی می ماند و آن اینکه با همان زبان طنز به محدودیت ها انتقاد کنند. البته این محدودیت ها تنها از سوی مردم اعمال نمی شود, گاهی شرایط و ضوابط صدا و سیمای ایران نیز این مشکلات دست و پاگیر را ایجاد می نماید.

برای مثال می توان به همین مجموعه لیسانسه ها اشاره کرد. بازیگران در یکی از قسمت های این مجموعه بازیگران با کت و شلوار و لباس هایی که به هیچ عنوان به هنگام شنا پوشیده نمی شوند, وارد استخر شدند. در واقع می توان گفت که کارگردان با انجام چنین حرکتی در واقع می خواسته با زبان طنز به یکی از محدودیت های تلویزیون انتقاد نماید.

سری دوم مجموعه لیسانسه ها

سری دوم مجموعه لیسانسه ها

که البته همان گونه که قابل پیش بود, با واکنش مردم و مطبوعات رو به رو شد, آیا این شیوه انتقادی از محدودیت ها کار درستی است؟
آیا کارگردان راه دیگری برای انتقاد به این مساله دارد؟
آیا کارگردان بهتر است برخی از فضاهای معمول در زندگی انسان ها را که طبق مقررات صدا و سیما قابل پخش نیست, حذف نماید تا فضاهای غیرمتعارف و ناهنجار ایجاد نشود؟
یا آنکه می تواند به شیوه سروش صحت این محدودیت ها را به سخره گرفته و از آن ها برای فضاسازی طنز استفاده نماید؟
گیریم که بازی با همین محدودیت ها باعث ایجاد چند سکانس در برخی از مجموعه های طنز شود, تا کجا می توان این روش را ادامه داد ؟
مخاطب ایرانی, اکنون سال هاست که به دیدن تصاویر غیرمعمول و غیرمتعارف عادت کرده است, اما آیا عادت او به منزله رضایت داشتن است؟
آیا می توان چنین نتیجه گیری کرد که , دور بودن فضای سریال های تلویزیون ایران از واقعیت زندگی باعث شده است که مردم به دیدن سریال های نازل ماهواره ای روی بیاوردند؟ چرا که در آن ها تصاویر, کمی باورپذیرتر و بیشتر شبیه به زندگی واقعی هستند؟


تهیه و تدوین: گروه فرهنگ و هنر سیمرغ
seemorgh.com/culture
اختصاصی سیمرغ