برف

کنار شومینه نشسته بود و بارش شدید برف را از پشت پنجره اتاقش تماشا می‌کرد، نسکافه اش را خورد و قلمش را برداشت و شعر برف را سرود. در شعرش برف را به پنبه‌های ریز که رقص کنان از آسمان به زمین می‌آیند تشبیه کرده بود. غافل از اینکه توی کوچه درست پشت پنجره اتاقش زیر این پنبه‌ها پیرمردی یخ زده بود.