زندگی دزدان دریایی چگونه بود؟
وقتی از دزدان دریایی حرف می‌زنیم اولین تصویری که به ذهنمان متبادر می‌شود، دریانوردی یک چشم است که یک خنجر بزرگ در دست دارد و لباسهای پاره پاره و مندرس به تن کرده است؛ البته که این تصویر تا حدودی درست است.
به دزدان دریایی در اصطلاح «رابین هودهای دریا» گفته می‌شد؛ اما این اصطلاح نادرست است، زیرا دزدان دریایی کسانی بودند که حتی اجازه نمی‌دادند، یک حلبی ناچیز هم به دریا بیفتد، چه برسد که بخواهند آن‌ها را بذل و بخشش کنند. دزدان دریایی بسیار خودخواه بوده‌اند.
عصر طلایی دزدان دریایی
پدیده دزدی دریایی از بیش از دو هزار سال پیش و در یونان باستان آغاز شد. آنان در مسیر کشتی‌های تجاری کمین می‌کردند و هر کشتی را که از مسیرشان عبور می‌کرد، غارت و چپاول می‌کردند.
اوج راهزنی دریایی از ۱۶۲۰ تا ۱۷۲۰ میلادی بوده است. به این دوران عصر طلایی دزدان دریایی گفته می‌شود.
اما دزدان دریایی به گروه های مختلفی تقسیم می‌شدند؛
از دزدان دریایی مسلح تا دزدان دریایی کارائیب
گروهی از دزدان دریایی «قانونی» بودند؛ به این معنا که از طرف حکومت‌های خود پشتیبانی و حمایت می‌شدند و اسلحه دریافت می‌کردند. آن‌ها اجازه داشتند، به کشتی‌های دیگر ملل کشور‌ها حمله کنند و در نتیجه کالا‌ها و اشیای سرقتی به دست آمده را با حکومت خود تقسیم می‌کردند.
فرانسیس دریک از مشهور‌ترین دزدهای دریایی تاریخ است که سود حاصل از حمله به کشتی‌های تجاری را با الیزابت اول تقسیم می‌کرد. او به دلیل این خوش خدمتی‌ها لقب شوالیه نجیب‌زاده را از سوی الیزابت دریافت کرد.
در سال ۱۶۶۰ کاپیتان هنری مورگان از طریق انگلستان مأموریت یافت تا با کشتی‌های اسپانیایی بجنگد.
او دزدی‌های قانونی خود را به مدت یک دهه ادامه داد و ماحصل آن را با حکومت انگلستان تقسیم کرد. مورگان پس از چندی دست از کار کشید و به جامائیکا رفت تا به زعم خود زندگی شرافتمندانه‌ای را آغاز کند.
دزدان دریایی علاوه بر این بنا بر مختصات جغرافیایی نیز دارای تقسیم بندی‌هایی بودند. دزدان دریایی کارائیب، دزدان دریایی اقیانوس هند و دزدان دریایی مدیترانه که البته هر یک ویژگی‌های منحصر به فرد خود را داشتند.
سراب ثروتمند شدن
بسیاری از دریانوردان به امید ثروتمند شدن وارد گروه های دزدان دریایی می‌شدند؛ اما دزدان دریایی قانون خودشان را داشتند. شاه دزد کشتی، کاپیتان و رئیس در بیشتر مواقع اجازه نمی‌دادند تا دزدان زیر دست چیزی از اموال مسروقه را بردارند و به اصطلاح «تک خوری» در کشتی ممنوع بود. اگر در این میان یکی از آن‌ها بدون اجازه و مخفیانه یکی از اشیای مسروقه را برای خودش بر می‌داشت، مجازات مرگ در انتظار او بود و در خوشبینانه‌ترین حالت او را در جزیره خشک و دور افتاده‌ای رها می‌کردند تا زجرکُش شود.
شگردهای دزدان دریایی
دزدان دریایی برای پایین آوردن سرعت کشتی‌های الوارهای بزرگی را در مسیر حرکت آن‌ها رها می‌کردند. وقتی سرعت کشتی پایین می‌آمد با طناب‌های قلاب دار خودشان را به عرشه کشتی می‌رساندند و آن را اشغال می‌کردند.
البته کشتی‌های تجاری هم برای مقابله با دزدان دریایی روی عرشه کشتی‌های خود روغن می‌ریختند و یا خرده‌های شیشه و یا ساچمه‌های کوچک را در آنجا پخش می‌کردند تا دزدان دریایی سُر بخورند و به آسانی دستگیر شوند.
تپانچه، خنجر و نوعی از شمشیر از جمله اسلحه دزدان دریایی به شمار می‌رفت. بیشتر اسلحه‌ها برای مبارزه تن به تن طراحی شده بود. آن‌ها از نارنجک های دست ساز هم استفاده می‌کردند که شامل یک بطری شیشه‌ای محتوی باروت و گوگرد بود.
دزدی دریایی تا پایان قرن ۱۹ ادامه داشت تا اینکه کشور‌ها با بیشتر کردن راههای امنیتی خود زمینه را برای جولان دزدان دریایی کمرنگ کردند. در حال حاضر هم دزدان دریایی وجود دارند که از مهم‌ترین آن‌ها دزدان دریایی سومالی هستند. البته این دزدان دریایی از نظر شکل ظاهری با دزدان دریایی قرن های پیش تا حدودی تفاوت دارند.
چند نکته جالب درباره دزدان دریایی
دزدان دریایی بسیار خرافاتی بودند؛ از جمله اینکه معتقد بودند که سوت زدن بر روی عرشه کشتی باعث توفانی شدن هوا می‌شود. به نظر آن‌ها وجود یک زن در کشتی بدشانسی می‌آورد. از این روی، زنان حاضر در کشتی لباسهای مردانه می‌پوشیدند و رفتارهای مردانه از خودشان نشان می‌دادند. زنان معروفی هم در تاریخ بودند که از آن‌ها به عنوان قوی‌ترین دزدان دریایی یاد می‌شود؛ از جمله آنا بنی، چینگ شی و ماری رید.
یک جمجمه و دواستخوان نماد کشتی دزدان دریایی بود که توسط بلک بارت خشن‌ترین دزد دریایی تاریخ ابداع شد. بلک بارت توانسته بود در چهار سال ۴۰۰ کشتی را غارت کند. او با آنا بنی ازدواج کرد و صاحب دو فرزند شد.
جزیره گنج به قلم رابرت لویی استیونسن نویسنده اسکاتلندی نوشته شد و موضوع آن درباره دزدان دریایی و گنجی مدفون در یک جزیره است.
ادوارد تیچ ملقب به ادوارد ریش سیاه یکی از باهوش‌ترین دزدان دریایی تاریخ بود. او قبل از اینکه به یک کشتی حمله کند، لباس های سیاه به تن می‌کرد و تعداد زیادی تپانچه را دور سینه‌اش می‌بست وکلاه بسیار بزرگی روی سرش می‌گذاشت. سپس لای مو‌ها وریش‌های خود فیتیله‌هایی روشن می‌کرد که آرام بسوزند. وقتی این فیتیله‌ها به آرامی شروع به سوختن می‌کردند، هاله‌ای از دود اطراف او را می‌گرفت. این دود به اضافه لباسهای نامتعارف تصویری شیطانی به او می‌بخشید و باعث می‌شد دریانوردان کشتی‌های مورد حمله زود‌تر خودشان را تسلیم کنند.
گردآوری:گروه سرگرمی سیمرغ
seemorgh.com/entertainment
منبع: tabnak.ir