مخالفان و موافقان کشتن از سر ترحم Euthanasia
استدلال حقوقی و پزشکی که کشتن از سر ترحم را فراگیر کرده است در برخی نقاط جهان، بویژه در ایالات متحده، و در وسعت بزرگتری در هندوستان تبدیل به موضوع بحث برانگیزی شده است. این موضوع اغلب با برانگیخته شدن احساسات و عصبانیت هر دو طرف همراه است، ولی برای کسانی که مبتلا به شرایط ناتوان کننده و دردناک که هیچ امیدی به بهبودی شان نیست، این موضوع حقیقتا یکی از کرامات انسانی است.قابل ذکر است که مخالفان سرسخت کشتن از سر ترحم فقط افراد مذهبی نیستند، بلکه افراد مسئول مراقبت های پزشکی و بهداشتی هم جزو مخالفان آن هستند.
در هندوستان فیلمی به نام "درخواست"Guzaarish با بازی آیشواریا دای و هیتریک روشن درباره همین موضوع در سال 2010 ساخته شد. در این فیلم اتان مسکرناس (با بازی هریتک روشن) شعبده بازی مشهور بوده است که به خاطر حسادت دشمنانش ،در هنگام اجرای نمایش از ارتفاع سقوط کرده و فلج می شود. اکنون و پس از ۱۴ سال معلولیت وی دیگر تحمل ادامه دادن به این نوع زندگی را ندارد و از دادگاه در خواست اوتانازی Euthanasia، یعنی مرگ آسان را داده است.
فیلم "درخواست"Guzaarish
کشتن از سر ترحم Euthanasia در هندوستان
فیلم "درخواست"Guzaarish
" به نظر می رسد که ما بدون انتخاب خودمان به دنیا آمده ایم و باید بدون هر گونه انتخابی زندگی را تحمل کنیم، بدون توجه به جهنمی که در آن زندگی می کنیم! "
در هندوستان کشتن از سر ترحم و یا خودکشی به کمک پزشک غیر قانونی است، اما آنچه نگران کننده است این است که قانون استقلال و مرگ با عزت را که می تواند شامل خودداری یا عقب کشیدن از حفظ زندگی باشد را در نظر نگرفته است.به نظر می رسد که ما بدون انتخاب خودمان به دنیا آمده ایم و باید بدون هر گونه انتخابی زندگی را تحمل کنیم، بدون توجه به جهنمی که در آن زندگی می کنیم! با توجه به دیوان عالی هند، خودداری یا عقب کشیدن از حفظ زندگی ممکن است برای یک بیمار لاعلاج مجاز باشد، اما نیاز به تایید قبلی از دادگاه عالی دارد که عملا با توجه به روند طولانی قضایی و هزینه های بالای ICU غیر ممکن است.
آیا مخالفت با کشتن از سر ترحم برای حوزه بهداشت و درمان سود و منفعت دارد؟
" برای بسیاری از پزشکان اعتراض به کشتن از سر ترحم ریشه در اخلاقیات دارد ولی شکی نیست که برای کل جامعه پزشکی و صنعت داروسازی انگیزه مالی کلان وجود دارد. "
در هندوستان برای جلوگیری از پیامدهای قانونی که به دنبال کشتن از سر ترحم ایجاد می شود، بسیاری از بیماران و خانواده های بیماران لاعلاج در هند برخلاف توصیه های پزشکی، از مراقبت های ICU خارج می شوند.این اجازه می دهد که بیمار بدون طولانی شدن درد و رنج، به مرگ طبیعی از دنیا برود. بنابراین، چرا ISCCM ( Indian Society of Critical Care Medicine ) جامعه پزشکی مراقبت بحرانی هند و انجمن مراقبت های تسکینی حتی با وجود رفتن بیمار بر خلاف توصیه های پزشکی هنوز هم به شدت با این کار مخالفند؟ برای بسیاری از پزشکان اعتراض به کشتن از سر ترحم ریشه در اخلاقیات دارد ولی شکی نیست که برای کل جامعه پزشکی و صنعت داروسازی انگیزه مالی کلان وجود دارد. ولی حتما از خودتان می پرسید چطور می توانند به خاطر سود خودشان جلوی کشتن از سر ترحم یا عقب کشیدن از حفظ زندگی را بگیرند؟ برای درک بهتر این مساله اجازه دهید نگاهی به هزینه های پایان دادن به مراقبت های پزشکی و تسکینی بیندازیم.
نگاه به کشتن از سر ترحم از دریچه هزینه ها
" منابعی که برای موارد بیهوده استفاده می شود بهتر است روی درمان بیمارانی که هنوز امید به زندگی دارند استفاده شود و پولی که در چنین درمان هایی به هدر می رود می تواند به نحوی بهتر در مراقبت های پیشگیرانه یا درمان هایی که بازماندگان بیمار در آینده نیاز دارند، هزینه شود. "
همانطور که در یک مطالعه که در مجله مراقبت های پزشکی بحرانی هند منتشر شد، " در شرایط فعلی هندوستان، درمان های طولانی مدت و بیهوده برای طولانی تر کردن مدت زنده ماندن بیمارانی که تمایلی به زندگی ندارند بدون شک هزینه های عظیم اقتصادی و انسانی به بیماران و خانواده های آنها به صورتی غیر قابل اجتناب وارد می کند. منابع کمیاب چه از نظر مالی و چه نیروی انسانی می تواند به صورت بهینه برای نجات بیماران قابل درمان استفاده شود. به عبارت دیگر منابعی که در این گونه موارد بیهوده استفاده می شود بهتر است برای درمان بیمارانی که هنوز امید به زندگی دارند استفاده شود یا پول هدر رفته در چنین درمان هایی می تواند به صورت بهتر در درمان های پیشگیرانه استفاده شود و یا در آینده به مصرف خانواده بازمانده بیمار برسد.
آمارگیری از هزینه های پایان زندگی، به سختی در هند امکان پذیر است ولی هزینه های بدست آمده از سایر کشورها می تواند سر نخ های خوبی به ما بدهد. در آمریکا بیمه درمانی که فقط برای مراقبت های دارویی 2 ماه پایانی زندگی بیماران پرداخت شده حدود 55 میلیارد دلار است. این یعنی 55 میلیارد دلار هزینه برای 2 ماه طولانی تر کردن درد و رنج و ثروتمند تر کردن بیمارستان. در هندوستان، با وجود پایین تر بود هزینه های پزشکی ولی بار مالی از این هم بیشتر است چون بخش عمده ای از امکانات ICU در بیمارستان های خصوصی ارائه می شود و تنها 10 درصد از امکانات مراقبت های ویژه در بیمارستان های دولتی است. علاوه بر این بخش زیادی از جمعیت هند بیمه سلامت ندارند و این بدان معنی است که صورت حساب باید مستقیم توسط بیمار پرداخت شود.
نگاه به کشتن از سر ترحم از دریچه بیمارستان ها
" تامین تقاضا منجر به عرضه می شود. اگر شما مسئول اداره یک بیمارستان هستید باید برای پابرجا ماندن آن بیمارانی داشته باشید که هزینه های درمانی را پرداخت کنند. " دکتر الیوت فیشر.
نارضایتی از طب مدرن به دلیل عدم توجه به مراقبت های بهداشتی پیشگیرانه که قابل سرمایه گذاری است در حال افزایش است.در حالی که بجای ارتقاء در طولانی کردن زندگی بیماران علاج ناپذیر با درمان های بغرنج و پیچیده، و بدون بهبود در کیفیت زندگی فقط طول عمر این گونه بیماران را افزایش می دهند.به گفته پزشکانی نظیر دکتر الیوت فیشر دارتموث " تامین تقاضا منجر به عرضه می شود. اگر شما مسئول اداره یک بیمارستان هستید باید برای پا برجا ماندن آن بیمارانی داشته باشید که هزینه های درمانی را پرداخت کنند. " در نتیجه، پزشکان و متخصصان که زمان کمی برای صرف با بیماران دارند، راه ساده تر را انتخاب می کنند و به بیماران توصیه می کنند در بیمارستان بستری شوند و هزینه ها را برای بیماران افزایش می دهند. علاوه بر این بیماران توسط مجموعه ای از متخصصان ویزیت شده، تحت آزمایش و مشاوره قرار می گیرند چه به کارشان بیاید و چه نیاید.
در حقیقت عجیب است که چگونه کسانی از اخلاقیات و تقدس زندگی حمایت کرده و مخالف کشتن از سر ترحم و سقط جنین هستند و اغلب تند رو ترین حامیان مجازات اعدام، جنگ های میهن پرستی و تبعیض قائل شدن برای دگرباشان جنسی هستند. در واقع این چالش لاینحلی در افکار همه مردم روی زمین باشد. چرا که مورد احترام بودن و دوست داشته شدن حق همه انسان هاست، چه سالم و چه یک بیمار لاعلاج. اگر کسی حق نداشته باشد با کرامت این دنیا را ترک کند کرامتی برای زندگی وجود ندارد.
تهیه و ترجمه:گروه سلامت سیمرغ
اختصاصی سیمرغ