تخمین زده شده است که ده تا پانزده درصد تمام کودکان دست کم یکبار در کودکی در خواب راه رفته اند.بیشتر آن ها این رفتار را ترک می کنند ولی حدود دو درصد آن ها تا هنگام بلوغ نیز این کار را ادامه می دهند.در خواب راه رفتن یا خواب گردی به دلیل رویای شبانه نیست و همچنین با مشکلات روانی یا تنش های عاطفی ارتباطی ندارد.زیرا حتی در هنگامی که کودک خواب می بیند نیز اتفاق نمی افتد.به نظر می رسد که این مساله ارثی و خانوادگی باشد. وقتی کودکی در هنگام شب راه می رود چشم هایش باز ولی خیره و بیرون زده است و این طور به نظر می رسد که جایی را نمی بیند.این راه رفتن ها که بین چند دقیقه تا یک ساعت طول می کشد معمولاً ضرری ندارد به جز اینکه کودکان (یا بالغینی) که بدون مراقبت کسی در خواب عمیق در حال قدم زدن هستند می توانند به خودشان آسیب بزنند.
این بدان معناست که شما به عنوان پدر و مادر باید راه هایی را پیدا کنید که وقتی کودک در خواب راه می رود، به خودش آسیب نرساند.این به معنای مجبور کردن و ترساندن کودک نیست زیرا مجبور کردن و ترساندن کودک می تواند خطرناکتر از خوابگردی کودک باشد.در عوض فکر خود را روی ترتیب دادن محیطی آرام و امن که در آن کودک آسیب نمی بیند و یا به کار بردن وسایلی که به سرعت، راه رفتن او در هنگام شب را مشخص می کنند، متمرکز کنید.از کودکان بزرگتر بخواهید که در این مورد راههای مناسبی پیشنهاد دهند.
هشدار دهنده هایی ترتیب دهید:
اگر هدف شما این است که وقتی کودک راه می رود هم کودک و هم خودتان بیدار شوید به در اتاق کودک زنگ آویزان کنید یا اینکه در اتاق کودک چشم الکترونیکی نصب کنید تا هنگامی که کودک بلند می شود و شروع به قدم زدن می کند زنگ به صدا درآید.
راه بیرون رفتن را مسدود کنید:
در مورد کودکان کوچک قفل را قدری بالاتر از حد معمول نصب کنید تا دست کودک نتواند به راحتی به آن برسد.یا اینکه فنر یا کشی به در نصب کنید که کودک در اتاق محبوس نشود ولی مجبور شود برای ترک اتاق کمی تلاش کند.بدین ترتیب کودک مطمئناً هنگامی که تلاش می کند از اتاق بیرون بیاید از خواب بیدار می شود و در عین حال در هنگام خطر نیز می تواند از اتاق بیرون بیاید.توجه کنید که هرگز در را روی کودک قفل نکنید.
پیشنهاد زیر را بکار گیرید:
هنگامی که کودک کاملاً آرام است ، از او بخواهید که تصور کند در رختخواب نشسته است و می خواهد شروع به خوابگردی کند، ولی درست در زمانی که از جا بلند می شود از خواب بر می خیزد.یا او را وادارید که تصور کند گرفتن دستگیره در باعث بیدار شدن او می شود.ابتدا صحنه را برای او شرح دهید و سپس از او بخواهید که صحنه را خودش تصور کند .او را وادارید که تصور کند چه احساس شادی و غروری به او دست می دهد و حتماً موفقیت او را تحسین کنید.
در مورد بعضی کودکان تصور منفی بهتر عمل می کند.برای مثال کودک را وادارید که تصور کند در خواب از رختخوابش بیرون آمده است و در حال پرت شدن از پله ها ست و در این حال به خودش می گوید (بایست! بایست! به رختخواب برگرد!)
تا حد امکان این صحنه را واقعی و ترسناک مجسم کنید.سپس از کودک بخواهید که صحنه را با تصور ذهنی خودش که سالم و آرام در رختخواب خوابیده است کامل کند.
کاهش دفعات خوابگردی کودک را تحسین کنید و به او جایزه بدهید:
کاری کنید که کودک بداند وقتی دفعات خوابگردی او کمتر می شود شما خوشحال می شوید.
اگر کودک شما همیشه در خواب راه می رود با پزشک متخصص اطفال مشورت کنید. گاهی دارو می تواند الگوی خواب کودک را تغییر دهد.