از «راهپیمایی» تا «کارناوالسازی» روز قدس!
یک بررسی اجمالی در اخبار روز قدس و یک گشت و گذار ساده در آرشیو صداوسیما و ویدوئو های مردمی از روز قدس در سالهای اخیر میتواند مطالب جالبی را برایمان روشن کند.
راهپیمایی روز قدس امسال هم برگزار شد و حواشی بعضا تلخی هم داشت. اینکه با گشتن در آرشیو رسانه ملی بهراحتی میتوان دریافت که سال به سال این حرکت عظیم و ملی و تقریباً منحصربهفرد و این پایگاه بزرگ اجتماعی برای نشان دادن ظلمهای عالمگیر یک رژیم کودککش، دارد از یک راهپیمایی «انزجاری» به یک «کارناوال» شاد و سرگرم کننده تبدیل میشود. آنجایی که پرچم کشورها را تن چهارپایان میکنند و مسابقه پرتاب دارت به چهرههای منفور برقرار میشود و شعارهای کودکانه و سخیف سر میدهند و خلاصه هر کسی برای خودش در این راهپیمایی عالمی دارد!
البته چون تعداد مردم زیاد است و ضابطان دادگستری هم نمیتوانند در این روز مواظب همه چیز باشند، و البته شاهدیم که اتفاقا در این روز «گشت ارشاد» هم کلا تعطیل است، معالاسف هستند افرادی که این حرکت انقلابی و ملی را به محلی برای انتقامکشی و فحاشی و توهمپراکنی خود تبدیل میکنند و البته و متاسفانه از مجازات و تعقیب نیز در امان میمانند و آخرش هم کار به جایی میرسد که مسئولین سابق و فعلی را مورد اهانت قرار میدهند یا مثلا آنها را متهم به «وطن فروشی» و «خیانت» میکنند. (اشاره به توهینهای سالهای گذشته به مرحوم هاشمی و این بار به جناب آقای دکتر صالحی ریاست محترم سازمان انرژی اتمی). مگر نه اینکه رهبری معظم انقلاب درست چند روز قبل به آقای رئیس سازمان انرژی اتمی دستور مستقیم دادند که چه کنند، مگر نه این که ایشان سالهاست در امر مشکل جهان با ما (پرونده هستهای) صاحب کرسی و دارای نظرات کارشناسانه و عضو گروه مذاکرهکننده با جهانیان بودند، مگر نه اینکه توهین طبق مادتین ۶۰۸ و ۶۰۹ قانون مجازات اسلامی جرم است؟ و هزاران مگرهای دیگر که باید از مسببین آن پرسید و از صاحبان امر تقاضای رسیدگی نمود.
هر چه قدر هم منازعات سیاسی در ایران داغ است و جبههها و احزاب و چهره ها با هم سر هر موردی بگومگو دارند، اما لااقل فضای روز قدس یک جهت دارد و آنهم انزجار و اعلام برائت از جنایتکاران صهیونیست است. فلسفه وجودی این روز را نباید محل تسویهحسابهای نشدنی و دستهای کنیم. درست است که برخی از صاحبان اندیشه شاید ریشه تمامی نابسامانیهای ایران را از نزاع و درگیری با اسرائیل میدانند و برخیشان هم معتقدند که باید یا با اسرائیل راه بیاییم یا لااقل اینقدر شفاف علیهاش موضع نگیریم که جای بررسی آن را در این نوشته نمیدانیم. اما اینکه در چنین فضایی، آنهم با دهان روزه، هر حرف و حدیثی را از خود طراوش کنیم هم جای سوال و کنکاش دارد.
یقیناً افزودن به آگاهی شرکتکنندگان در چنین راهپیمایی آنهم از سوی تمامی ارگانهای ذیربط میتواند ضمن بالابردن دانش سیاسی و تاریخی ملت، آنها را مصممتر نموده و از روی همین «شعور»، نسبت به افزایش «شور» آنها و حتی خانوادههای آنان نیز کمک نمود، لیکن تنها چیزی که در این مدت بسیار نادر اتفاق افتاده است، توجه به همین مورد است. شاید اصلا ملت ایران درک درستی از تاریخ صعود و فرود روابط ایران با این رژیم نداشته باشند که البته بسیاری هم ندارند. یا لااقل از تاریخ سرزمین فلسطین برایشان گفته شود تا برخی شبهات تاریخی و رسانهای در این مورد را بهتر بشناسند و تحلیل کنند. نسبت اسرائیل را با منافع ملی ایران برایشان ترسیم کنید یا لااقل کمک کنید تا درست از واقعیتها و تکرار تاریخ درس بگیرند.
از پروژههای نظامی و اطلاعاتی و اقتصادی ایران در رژیم قبلی و اسرائیل برای ملت صحبت کنند و تاریخ فریبکاریهای آنها را به ملت یادآوری کنند، از پولهای ملت ایران که اسرائیل به بهانههای مختلف بعد از انقلاب آنها را بلوکه کرده و در محاکم مثلا عادلانه جهانی هم محکوم شده و اصلا وقعی به آنها ننهاده برای مردم صحبت شود. از چرخش معنیدار عمده کشورهای عربی و مرتجع و رقصیدن به کام اسرائیل، از قصههای حج رفتن ملت ایران در این ۵۰ سال اخیر و رفتار عربها با حجاج بهخاطر اسرائیل برایشان بگویند.
سر آخر ملت را هوشیار کنید و از شعورشان بهره ببرید نه از شوری که هر از چندی بلایش دامنگیر خودمان خواهد شد.
مهدی حاج محمود عطار
گردآوری :گروه خبر سیمرغ
seemorgh.com/news
منبع: khabaronline.ir