غزه ای ها، در ماه های گذشته، تحت شدیدترین محاصره ها بودند و حتی محتاج نان شب نیز، زیرا از یک سو، اسراییلی ها گذرگاه های غزه را بسته بودند و از سوی دیگر، مصری ها رفح را مسدود کرده بودند تا مبادا شیرخشکی به کودک غزه ای، دارویی به بیمار فلسطینی و نانی به مردمانی که مانند همه حق حیات دارند، برسد.
عربستان نیز، در این مسیر مشوق اسراییل و مصر بود؛ ولی در ایام کریسمس که نمی شد هم نوعان و هم مسلکان و هم زبانان را فراموش کرد.
بنابراین پس از آمد و شدهایی که بین رابطان عرب و صهیونیست صورت گرفت، قرار شد تحریم غزه پایان پذیرد و "محموله ها" به سوی اهالی این منطقه ارسال گردد، محموله هایی از راه خشکی، هوا و البته دریا. اما محموله هایی که پس از ماهها محاصره و فشار و پس از هماهنگی مثلث قاهره، ریاض و تل آویو به سوی غزه رفت، فقط می توانست بمب باشد و گلوله های توپ!
بالاخره باید حصار غزه یک جوری می شکست که شکست.
بالاخره باید پاپانوئل ها، دشداشه عربی می پوشیدند و کلاه کوچک یهودیان را بر سر می گذاشتند و برای کودکان غزه، هدیه کریسمس شان را می بردند که بردند.
اگر مصر، عربستان و دیگر کشورهای عربی و اسلامی، در حمایت از مردم غزه همراه و همدل بودند و اگر قاهره و ریاض، در ماه های اخیر، رایزنی های پنهانی با تل آویو نداشتند و در نهایت به دلیل عداوت خود با حماس، چراغ سبز به صهیونیست ها نشان نمی دادند، اکنون، صدها فلسطینی که در دو روز گذشته کشته شدند، هنوز زنده بودند و سال نو را ولو در میانه نداشتن های حاصل از محاصره، به کودکانشان تبریک می گفتند و آنها را به آغوش می کشیدند.
اما این را نه تزیپی لیونی می خواست، نه حتی مبارک و نه ملک عبدالله. گویا آنان، کودکان فلسطینی را "یتیم" می پسندند!
به همین دلیل، آنها، در آخرین روزهای سال و در آستانه عید تصمیم به پایان محاصره و ارسال "محموله" گرفتند و تصمیم خود را عملی کردند... خسته نباشند!