اندازه و رنگ پرچم ها از دوران کهن تفاوت های متعددی داشته ولی گزینش رنگ های سه گانه سبز، سفید، قرمز را مربوط به دوران ناصرالدین شاه قاجار دانسته اند.
در نهایت در جریان انقلاب مشروطیت این سه رنگ تثبیت شد و از این پرچم برای ساختمان های دولتی و یادمان های سلطنتی، قلعه ها و بنادر و هر آنچه به دولت و سلطنت مربوط بود، استفاده می کردند.
با تدوین قانون اساسی مشروطه، رنگ پرچم ایران معین گردید که بر اساس اصل پنجم متمم این قانون، رنگ سبز در پرچم ایران به عنوان نشانه دین اسلام و مذهب شیعه و نیز خرمی کشور و صفای روح و باطن، رنگ سفید نشان صلح خواهی، دوستی و آرامش طلبی ملت ایران، و قرمز نشان مشروطیت ایران و آمادگی ملت برای دفاع از استقلال و آزادی به قیمت ریخته شدن خون فرزندان خود به کار رفته است.
ابعاد و شکل دقیق پرچم ایران در سال 15 مهر 1336 شمسی دوباره تعیین شد و تا انقلاب اسلامی ایران بدون تغییر با همان شیر و خورشید و گاهی تاج پهلوی باقی ماند.
پس از انقلاب نشان پرچم جای خود را به طرحی شبیه به واژه «الله» داد که مانند لاله سرخی است که از خون شهیدان انقلاب سر برآورده و چهار قسمت آن شبیه هلال و جزء قائم میانی، یادآور شمشیر به نشانه قدرت و ایستادگی ملت مسلمان ایران است و مجموعا کلمه توحید (لااله الا الله) را تشکیل می دهد.
همچنین عبارت «الله اکبر» 22 بار در حاشیه پائین نوار سبز و حاشیه بالای نوار قرمز که نشانه و نماد 22 بهمن 1357، روز پیروزی انقلاب اسلامی ایران است، تکرار شده است.
علی حائری و همکاران، روز شمار شمسی(قم: مرکز پژوهش های اسلامی صدا و سیما،1382)ص241.
گردآوری: گروه خبر سیمرغ
seemorgh.com/news
منبع: mashreghnews.ir