سال 59 سال دوپاره کردن ملت بود
کبری آسوپار نوشت: شبی که رهبر انقلاب برای هشدار در مورد «دو قطبی نکردن کشور» سال 59 و رئیسجمهور وقت را مثال زدند، شاید همه تعجب کردیم. ذهنها همه سمت آن رفت که رهبر چه کسی را شبیه رئیسجمهور سال 59 دانستهاند؟
اما ماجرا بحث «شبیه بنیصدر بودن» نبود؛ بلکه بحث اقدامات و گفتارهایی بود که برای نشان دادن قبحش و آثار ضرربار وحشتناکش، چارهای نبود جز آنکه بدترین مثال ممکن برای هشدار جلوی چشم ملت گفته شود. رهبری درباره یک عمل و عواقب بد آن تذکر داده بودند و آن مثال برای آن آورده شد که بهرغم تذکرات قبلی ایشان، همچنان روند چندپاره کردن ملت توسط برخی ادامه داشت و متأسفانه ادامه دارد.
حواشی به وجود آمده در مورد منشأ صدور دستور حمله موشکی به مقر داعش از همین موارد است؛ جشن غرور و وحدت ملی را بعضاً درگیر دوقطبی داخلی کرد. رهبری نمونهای عینی و تجربه شده را جلوی چشمها زنده کردند تا آنها که حواسشان نیست، دقت کنند که عملکردشان شبیه آن رئیسجمهور فرار کرده در پوشش زنانه، شبیه همان کسی که همه تقبیحش میکنند، نباشد. گاهی بی آنکه بدانیم شبیه کسانی عمل میکنیم که خود ردشان کردهایم.
سال 59 سال جدلهای بی حاصلی بود که رئیسجمهور وقت با سخنرانیهای جنجالی میآفرید و عملاً با پینگپنگ پاسخها بین طرفین هیچ گاه پایان نمییافت. از سویی اتهامات وارد شده از سوی رئیسجمهور وقت به نهادهای انقلابی و سایر نهادهای حکومتی تمامی نداشت و به گونهای هم بود که نمیتوانست هم بی جواب بماند و از سویی جواب دادن هم یعنی همان منازعات بیپایان. دو راههای که برای نظام بردی به همراه نداشت. بنی صدر نقشهای را پیاده میکرد که مطابق آن دو راههای بدون برد پیش پای نظام باشد؛ تعمدی بر عصبی کردن انقلابیون و کشاندن آنها به بازی دو سر باخت.
ظرفیت و انرژی جامعه صرف جدلهای بی سود میشد و عملاً کشور از پیشرفت باز میماند. سال 59 سال دوپاره کردن ملت بود؛ تو افراطی هستی و من میانه رو؛ سال تندرو نامیده شدن نیروهای انقلابی و تندروی دانستن هر حرکت انقلابی توسط رئیسجمهور بود. حتی اگر آن حرکت دفاع از متجاوز بعثی در مقابل تجاور به سرزمین بود! بنی صدر معتقد بود هر وقت صدام به داخل ایران رسید، میجنگیم.
خرمشهر و خرمشهرها همین گونه اشغال شد. خطر دوپارهسازی جامعه و تقسیم به تندرو و معتدل و محافظهکار و میانه رو و رسیدن به نتایج ما خوبیم و بقیه بد، همین از دست دادن خرمشهرهاست. سال 59 سال ایجاد انشقاق و دو پارگی میان نهادهای حکومتی بود. مخالفان نظام و اپوزیسیون که با وقوع انقلاب اسلامی به انزوا رفته بودند، رسماً قوه مجریه را پاتوق خوبی برای خود یافتند که به آنان توانایی بازگشت به حلقه قدرت را میداد.
طبیعتاً این حلقه گرچه به لحاظ ساختاری زیر مجموعه نظام بودند، اما از بعد نظری مقابل نهادهای دیگر نظام صف کشیدند. از قوه مجریه مدام نظرات تند علیه دستگاه قضایی و سپاه و فرماندهان جنگ و روحانیان اطراف امام (ره) بیان میشد و همین امر نهادهای حکومتی را دوپاره مقابل هم میکرد؛ بهجای آنکه همه یکپارچه علیه دشمنان باشند.
سال 59 سال تلاشهای دولتی برای ایجاد دوقطبی بین تودههای مختلف مردمی، بین مردم و حکومت و بین نهادهای مختلف حکومت بود. بنی صدر یک پدیده نبود که تکرار نشود؛ مرام و منشی جاه طلب و مغرور بود که میتواند در وجود هر کدام از ما در هر جایگاهی و نهادی و قوهای تجدید شود و منافع و حتی امنیت کشور را تهدید کند؛ بی آنکه حس کنیم از خادم به خائن در حال تغییر هستیم.
گردآوری: گروه خبر سیمرغ
seemorgh.com/news
منبع: isna.ir