جنجالی که دیدار با تتلو به پا کرد
تتلو پیش از این هم به ملاقات آیتالله رئیسی رفته بود. گذشته آمیخته به خلاف و خطای تتلو و خالکوبی وی طبیعتاً موجب اعتراض و انتقاد بود. اما او مدتی قبل ضمن اعلام پشیمانی و ندامت گذشته خود، عنوان کرد که توبه کرده است. وی همچنین بر دفاع از وطن در مقابل دشمنیهای رژیمهای مرتجع و آمریکا تأکید دارد و نسبت به شهدا و مدافعان حرم ابراز تواضع و احترام کرده است.
اما رویکرد نیروهای انقلابی به وی یا برخی هنرمندان که مواضع مشابهی اتخاذ کردهاند، با آشفتگی و عقدهگشایی افراطیون مدعی اصلاحطلبی مواجه شده است. سایتها و روزنامهها و کانالهای تلگرامی این طیف چه در هنگام ملاقات تتلو با آیتالله رئیسی و چه حضور وی در جشن فارس پلاس ضمن هیاهوی شدید سعی کردند این اتفاق را به عبور از اصول یا موضوع انتخابات و رأی جمعکنی به هر قیمت (کاری که خود در آن استاد تمام و بیچهارچوب هستند) ربط دهند.
در پاسخ به این هیاهوی تحریفآمیز باید گفت: تتلو میگوید از کردههای گذشته خود تائب و پشیمان است. کسی میتواند او و قبیل او را در موضع ابراز ندامت نپذیرد و دست رد به سینهشان بزند؟ میزان حال فعلی افراد است و او امروز میگوید توبه کرده است، ضمن اینکه نسبت به وطنش در مقابل دشمنان و وطنفروشان تعصب دارد.
فردا هم اگر او یا بزرگتر از او (مانند برخی انقلابیون بدفرجام چپ) پا کج گذاشتند، نیروهای انقلابی معترضشان میشوند. منطق توبه و پشیمانی تتلو را مقایسه کنید با ارتجاع برخی افراطیون مدعی اصلاحطلبی که از آرمانهای اسلام و انقلاب رویگردان شدند و با دشمنان اسلام و ایران پالوده خور شدند.
به راستی آیا پذیرفتن انسانی که میگوید پشیمانم و توبه کردهام عار است، یا پسرفت و ندامت برخی چپ نماهای رویگردان از انقلاب که با مفسدان سیاسی و اقتصادی و فرهنگی هم پیاله شدند، در آمریکا، انگلیس و فرانسه پناهندگی گرفتند، نان خور رژیم آلسعود شدند و کمک مالی گرفتند (از خاتمی تا مهاجرانی)، با زنان نامحرم ایتالیایی دست دادند، کشف حجاب کردند، با جام شراب به تمسخر پرچم عزای امام حسین(ع) پرداختند، با گوگوش و فعالان بهایی شبکه بیبیسی و منوتو، رفیق گرمابه و گلستان شدند و از گوگوش تا سروش (اکبر پونز و روحانی نماهای باند مهدی هاشمی و ملی مذهبیها و سلطنتطلبها و ساواکیها را یک جا دور هم جمع کردند و آن را جبهه بینالعباسین و سپس جبهه «از گوگوش تا سروش» خواندند.
همین آقای عبدی زمانی به پاریس رفت و با باری روزن عضو ارشد لانه جاسوسی سفارت آمریکا ملاقات کرد. روزن پس از جلسه گفت او از من عذرخواهی کرد و من هم پذیرفتم؛ هر چند عبدی منکر شد. خب! آیا پذیرفتن کسی که میگوید از گذشته خطای فردی خود پشیمان است و میخواهد توبه کند، عار است یا عکسهای کشف حجاب داودی مهاجر و شادی صدر و... و یا عکس مهاجرانی در الجنادریه با سعودیها و از این قبیل؟!
فساد و خیانت واقعی مربوط به کسانی است که مزدوری آمریکا و انگلیس و اسرائیل را کردند و دستکم دوبار آشوب راه انداختند و علناً در نشریات خود- آن هنگام که داغ بودند- گفتند «علیه خدا هم میشود تظاهرات کرد، باید ختم انقلاب را گرفت، اسلام ارتجاعی است» و کف خیابان علیه امام حسین(ع) هتاکی کردند و درباره علت جنبش سبز کذایی گفتند که ما میخواهیم شراب بنوشیم و با مینیژوپ به خیابان بیاییم واسلام نمیگذارد!
جریان حزباللهی منطق روشنی دارد: میزان حال فعلی افراد است. هرکس به جانب اخلاق و ارزشها و اسلام و ایران بازگشت، باید از او استقبال کرد. و هرکس از درون جبهه انقلاب، به بیرون از آن رفت و مقابل اصول و آرمانها ایستاد و هم پیاله با دشمنان شد- ولو سابقه خوب داشته باشد- به اعتبار امروزش باید بااو برخورد کرد.
گردآوری: گروه خبر سیمرغ
seemorgh.com/news
منبع: روزنامه کیهان