یک یادداشت کوتاه برای آدمهای تنها
سهیلا صدیقی: یادش بخیر! دوربینهای آنالوگ یک چیز دیگر بود. یاد پشت و رو کردن و جلو و عقب کردن نوارهای کاست هم به خیر. یاد آلبومهای عکس خصوصیمان بخیر. همان آلبومهایی که اجازه نمیدادیم، دست هر کسی به آنها برسد و این پروسه یادش بخیرگویان ما هر روز با سرعت بیشتری پیش میرود چون ما هر روز داریم، انسان مدرنتری میشویم.
میدانید؟ قرار نبوده انقدر آدمهای تصنعی باشیم. با ناخنهای مصنوعی، مژههای مصنوعی و... قرار نبوده در ازحام خیابانهای شلوغ و بیدر و پیکر و یک مشت سیمان و آجر محصور شویم. اصلا قرار نبوده ایموجیهای زردرنگ تلگرام جلوی معاشرت ما را با آدمهایی که در این دنیا زندگی واقعی دارند، بگیرند.
اصلا قرار نیست این مطلب خاطرههای قدیمی را برای شما مرور کند. چون اینجا دفتر خاطرات نیست. فقط میخواهیم راجع به تنهاییهایمان صحبت کنیم. چه شده که همهمان آدمهای تنهایی شدیم؟ کارمان به کجا رسیده که حالا اپلیکیشنهایی طراحی شدهاند تا آدمها از طریق آنها برای خودشان دوست پیدا میکنند؟ مگر در دنیای واقعی دوستی وجود ندارد؟ خبر دارید که آدمها در وبسایتهای تبلیغاتی آگهیهایی را منتشر میکنند که در آن دنبال یک دوست میگردند تا در پارک با او بدوند؟ میدانید، آگهیهایی منتشر میشود که آدمها از همدیگر میخواهند با هم کتاب بخوانند، حرف بزنند، عکاسی کنند و...؟؟؟
گردآوری: گروه خبر سیمرغ
seemorgh.com/news
منبع: isna.ir