قرمز - آبی؛ نوستالژی وحشتناک پارک شهر

وقتی که والیبال هم دربی سرخابی داشت

 بازی های فینال جام حذفی والیبال ،حساس ترین وخاطره انگیز ترین میدان والیبال در دهه 60 بود ؛ دو مسابقه جذاب و عجیب بین آبی ها و قرمز ها که با دو برد استقلال به اتمام رسید .حضور بازیکنانی با قد سانتی متر 168،وجود تنها یک بازیکن با توانایی زدن سرویس پرشی، و البته دوری شدید از قافله جهان و آسیا در آن دوران هم دلیلی نمی شد تا دربی استقلال و پرسپولیس حتی در والیبال هم جذاب نباشد. در دهه 60 وقتی نام استقلال و پرسپولیس روی تیم های می آمد تماشاگران با حضور باورنکردنی مانند بازی های فوتبال تیم ها را تشویق می کردند و همین مساله دربی والیبال را هم به یکی از جذاب ترین بازی ها تبدیل کرده بود. این جذابیت به زمانی بازمی گشت که والیبال ایران جایگاه کنونی را در والیبال آسیا و جهان نداشت و بازیکنانی با سطح متوسط کیفی بازی می کردند اما حضور تماشاگران و جذابیت آن مسابقات باورنکردنی بود. جالب اینکه ورزشگاه 12 هزار نفری آزادی در اوج جنگ شهرها وکم شدن منابع فسیلی ،خاموشی های متوالی برق در سکوت خوابیده بود تا دربی سال 66 والیبال در ورزشگاه 7 تیر برگزار شود و پلیس برای کم کردن التهاب اقدام به پخش مداربسته بازی در محوطه پارک شهر کند تا 10 هزار تماشاچی آنجا خیره به تلویزیون سیاه وسفید بازی را تا انتها دنبال کنند.

*ابتدا پاس بود که با ستارگانش خودنمایی می کرد جایی که یک فوق ستاره به نام جلال شاهسون از این تیم به جایی دور ودست نیافتنی در والیبال دنیا رسید وحیف شد.

*بسکتبال هم با ستارگانی چون ایلیاوی،سبکتکین،بهمن فرزانه،مجید لاجوردی،مصطفی هاشمی و.... دربی داشت اما دربی بسکتبال در سال 63 برای همیشه فراموش شد.

*آن روزگار ،دوران حضور 20 هزار تماشاگر برای تیم های فوتبال جوانان پرسپولیس واستقلال بود و سالن های تبدار آزادی و هفتم تیر میزبان هزاران والیبالی مشتاق بود .فینال پرتماشاگر این دو تیم در تابستان 66 در ورزشگاه هفتم تیر تهران برگزار شد. جایی که سالن 5هزارنفری چیزی نزدیک به 8 هزار نفر در خود جا داده بود تا جایی که دورتادور زمین والیبال هم تماشاگر دو تیم نشسته بود و جالب‌ تر از همه اینکه ماموران حفظ امنیت در امتیازاتی از بازی به ناچار در زمین حاضر می‌شدند و بازیکنانی که سرویس پرشی یا موجی می ‌زدند باید روش خود را تغییر می‌دادند چون جایی برای دورخیز نبود.

این بازی فینال باشگاه‌های ایران بود که قهرمان آن به اولین دوره مسابقات جام باشگاه‌های آسیا در توکیو راه پیدا می‌کرد و به همین دلیل حساس ‌تر از همیشه برگزار می‌شد. برادران نائینی به همراه عباد نبی زاده، مسعود شفه و عیسی ارگی در استقلال توپ می‌زدند و در مقابل جهانگیر ترابپور، عبدالعلی نبی، علی موذن، اصغر تیمور نیا،رضا زادان کردار و بسیاری دیگر از ملی پوشانی بودند که برای دو تیم به زمین می رفتند تا حساسیت آن بیشتر از همیشه شود.

در آن زمان ملی‌پوشان اغلب برای پرسپولیس بازی می کردند اما حضور برادران نائینی در استقلال شانس برد آبی‌پوشان را بیشتر می کرد و در همان بازی استقلال با اینکه از حریف قدرتمند خود 2 بر صفر عقب بود، 3 بر 2 برنده بازی، قهرمان ایران و راهی جام باشگاه‌های آسیا شد.

اوج قدرتنمایی مردان والیبال آن هم در زمانی که والیبال ایران در آسیا دهم شده بود کمتر از انتظار تماشاگر بود .مردم کم توقع بودند وبرایشان دیدن حضور علی نبی وموذن واصغر واکبر نائینی اوج جذابیت بود .هنوز مردم از این که تیم ملی والیبال برابر ایتالیا وآمریکا می باخت و2 ست به چین می داد مکدر نمیشدند .اما رفته رفته حساسیت و نگاه‌ها به رشته‌های غیرفوتبالی این 2تیم پایتخت کم و کمتر شد تا جایی که حالا آثاری از آنها دیده نمی شود.

اگر از آن روزها یاد می کنیم و یادش به خیری می گوییم حتما به این دلیل هم هست که کری های تند آن روزها و التهاب فینال هم باعث نمی شد کوچکترین اتفاقی بین بازیکنان رخ دهد بر خلاف این روزهای والیبال ایران که ملی پوشان جهانی و مدعی در هر بازی کاری می کنند که هواداران کم تر شده والیبال هر هفته با چشمان گرد شده به خانه برگردند!

سید امیر حسینی

منبع: ورزش سه