سید مهدی رحمتی؛ دروازه بانی که این روز ها یا صفر است یا صد

گل: در روزی که انگار آرش برهانی از همیشه گل‌نزن‌تر شده بود، مهدی رحمتی هم دو اشتباه مرگبار انجام داد تا سناریوی شکست خانگی استقلال مقابل اماراتی‌ها تکمیل شود. رحمتی با دو اشتباه دیروز نشان داد اشتباهاتش در بازی‌های اخیر اتفاقی نبوده و برای بازگشت دروازه‌بان شماره‌یک تیم ملی به روزهای اوج گذشته فکری اساسی باید کرد.
مهدی رحمتی، دروازه‌بان استقلال و شماره ‌یک بی‌رقیب سال‌های اخیر تیم‌ملی را مدت‌های زیادی بود تا این حد نامطمئن و پراشتباه ندیده بودیم. برای به یاد آوردن چنین اشتباهاتی از این دروازه‌بان باید تا روزهای خیلی دوری عقب برویم. مثلا تا لیگ ششم که سهل‌انگاری‌اش در دربی بزرگ تهران به نیکبخت و معدنچی فرصت داد دروازه استقلال را از نقطه کرنر باز کنند. یا به دوره اول عضویتش در سپاهان که در بازی با شموشک شخصا مانع اوت شدن توپ شد و دروازه خودش را باز کرد.
رحمتی از زمانی که به مس کرمان رفت، از روزی که پیراهن شماره‌یک تیم ملی را تحویل گرفت، تا دوران درخشانش در لیگ نهم و دهم با سپاهان همیشه بدون فراز و نشیب بازی کرد و هیچ‌گاه درون دروازه تیم‌های باشگاهی و ملی متزلزل نشان نداد. اما حالا چه اتفاقی افتاده که ردپای اشتباهات او در اکثر گل‌های دریافتی استقلال دیده می‌شود؟
اگر به سیر عملکرد رحمتی در بازی‌های اخیر استقلال دقت کنیم تناقض‌های فراوانی را درخواهیم یافت. او در لابلای اشتباهات پرتعدادش، گهگاه واکنش‌های خیره‌کننده‌ای دارد که نشان می‌دهد هنوز نمایش‌های خوبش را از یاد نبرده است. کارنامه مهدی در هفته‌های اخیر کمتر نمره متوسط دارد. در واقع او یا عالی است یا ناامیدکننده. یا صفر است یا صد!
روز 16 اسفند در بازی با الریان، رحمتی بارها دروازه استقلال را نجات می‌دهد و به‌خصوص سوپرواکنش او روی شوتی که از بالای سرش در حال گل شدن بود الهام‌بخش آبی‌ها برای کسب پیروزی در قطر می‌شود. اما فقط 4 روز بعد در مقابل راه‌آهن شوت بهادر عبدی را با نگاه تا درون دروازه بدرقه می‌کند و اشتباه بزرگ‌ترش خروج ناامیدکننده‌ای است که فرصت گلزنی با سر را به حسین کاظمی می‌دهد.
روز پنجم فروردین در نیمه دوم بازی با ذوب‌آهن گلی از فیلیپ دسوزا می‌خورد که تماشاگران بازی تا دقایقی در بهت و حیرت می‌مانند که آیا او واقعا مهدی رحمتی است؟! اما 5 روز بعد مقابل ملوان در نقش اسپایدرمن ظاهر می‌شود و توپ‌هایی را می‌گیرد که کار هر دروازه‌بانی نیست. حتی در همین بازی الجزیره هم مهدی در نقطه مقابل اشتباهات مرگبارش یک سِیو باشکوه روی شوتی که از فاصله نزدیک به دروازه‌اش شلیک شد انجام داد.
از مرور این صحنه‌ها فقط و فقط یک نتیجه می‌توان گرفت؛ مشکل مهدی رحمتی ناآمادگی روحی روانی است نه ناآمادگی جسمی. او از رفلکس‌های خوب بدنی فاصله نگرفته، فقط تمرکز و آمادگی ذهنی لازم برای انتخاب بهترین واکنش در لحظات حساس را از دست داده است. این روزها در بازی‌های استقلال جسم مهدی رحمتی را 90 دقیقه در زمین می‌بینیم اما در دقایق زیادی از این زمان، روح و روان او در جاهای دیگری سیر می‌کند.
برای به هوش آوردن مهدی رحمتی و برای بازگرداندن او به همان فرم همیشگی خیلی زود باید دست به کار شد. استقلال در 6 هفته پایانی لیگ برتر و در 3 بازی دور برگشت آسیا، توان این‌که تاوان اشتباهات او را پس بدهد نخواهد داشت و از این مهم‌تر تیم ملی ما در روزهای سختی که فقط دو ماه به آغاز آن باقی مانده به یک مهدی سرپنجه و توانا بیشتر از همیشه نیاز دارد.
تیم‌ملی برای صعود به جام‌جهانی، مهدی رحمتی را در همان فرمی می‌خواهد که در راه جام‌جهانی قبلی از خودش نشان داد. در روزهایی که دایی اگر دو بازیکن دیگر در قواره او داشت بلیت آفریقای جنوبی را از دست نمی‌داد. حواس سیدمهدی را باید دوباره به خودش جمع کرد. روزهای سختی در راه‌اند.