نگاه به تیم محبوب اینتر میلان: افعی های سیاه آبی ایتالیا

اینتر میلان تیم محبوب ایتالیایی

پاتزا اینتر «اینتر عجیب و غریب» تیمی که هیچ گاه در تاریخ حیات خود تا امروز به دسته پایین تر سقوط نکرد، به هواداران اینتر اطمینان می دهد که سری بی در دی اِن اِی ما وجود ندارد!

آیزن جمله معروف و انگیزش بخش مردی است که دشمن شماره یک یوونتوس بود، جوزپه پریسکو، باشگاه فوتبالی که پس از 9 سال، خرج خود را از روسونری ها جدا و به واسطه حضور بازیکنان خارجی متعدد با نام اینتر نازیوناله در سال 1908 کار خود را آغاز  کرد.

هم شهری آن ها پس از این تجزیه با افت شدید مواجه شد. تیمی که با نام آمبروزیانا، چراغ اول اسکودتو فوتبال ایتالیا را در سال تاسیس سری آ در فصل 30/1929 روشن کرد، فصلی که جوزپه مئاتزا اسطوره بی تکرار باشگاه اینتر با 31 گل زده به عنوان نخستین آقای گل رقابت های سری آ معرفی شد و تا امروز موفق به فتح بیش از 30 جام معتبر داخلی و اروپایی از جمله 18 قهرمانی سری آ، قهرمانی باشگاه های اروپا و سه قهرمانی جام یوفا شده است.

ریشه اینترمیلان

جالب است بدانید یکی از بنیان گذاران باشگاه اینتر، یک نقاش به نام جوجو موجیانی، در سال 1908 آرم باشگاه را طراحی کرد. از زمان تاسیس باشگاه رنگ های آبی و مشکی رنگ های لباس تیم اینتر را تشکیل می دادند؛ رنگ آبی به نشانه آسمان و رنگ مشکی به نشانه شب! هم چنین مانند اغلب باشگاه های ایتالیا که از حیوانات در آرم باشگاه استفاده می کردند، مار به عنوان نماد این باشگاه بزرگ شهر میلان برگزیده شد.

افعی های سیاه آبی ایتالیا

به غیر از یک دوره چند ساله در خلال جنگ جهانی دوم، در دوره ای که ایتالیا تحت سیطره فاشیست ها بود که آن ها را هم همون بسیاری از تیم های دیگر مجبور می کردند به خواست و میل آن ها رفتار کنند، همواره اینتر با لباس های آبی با رگه های مشکی در میادین حاضر شده که از همین رو به آن ها «Nerazzuri» به معنی آبی  مشکی ها لقب داده اند.

دوران پرفراز و نشیب اینتر

آن ها تا امروز دورانی بسیار پرفراز و نشیب را پشت سر گذاشته اند. وقتی کتاب تاریخ این باشگاه بزرگ را ورق می زنیم، به اتفاقات عجیب و غریبی بر می خورم، فصل 71/1970 نمونه ای باورنکردنی از بازگشت های تاریخ فوتبال است. فصلی کابوس وار را آغاز و با شکست های پیاپی نگرانی سقوط به دسته پایین تر، هواداران را آشفته کرده بود، اما یکباره بردهای متوالی، تیم انتهای جدولی اول فصل را در انتهای فصل بر تخت قهرمانی نشاند. آن ها قهرمان شدند تا به آن ها لقب پاتزا اینتر را بدهند تا ثبات کنند از پس هر کار غیرممکنی بر می آیند.

سال ها گذشت تا هواداران اینتر رویایی را ببینند. همان سال که فیفا تصمیم گرفت هر سال بهترین بازیکن جهان را معرفی کند، جایزه توپ طلا، دست بر قضا اولین بازیکن از باشگاه اینتر برگزیده شد؛ لوتار ماتئوس. تیم رویایی با هدایت جیووانی تراپاتونی، با ستاره هایی نظیر کاپیتان جوزپه بارزی، آندرس برمه، لوتار ماتئوس، یورگن کلینزمن، نیکولا برتی. فصلی که مقتدرانه ترین قهرمانی تاریخ کالچیو به ثبت رسید.

آن روزها که هر برد دو امتیاز داشت، اینتر با 58 امتیاز عنوان قهرمانی را به دست آورد تا سیزدهمین ستاره قهرمانی در آسمان چوزپه مئاتزا بدرخشد. در فصل بعد ستاره های آلمانی نراتزوری در فینال جام جهانی 1990، آرژانتین و یاران مارادونای بزرگ را شکست دادند تا آلمان قهرمان جام جهانی شود.

عدد 13 برای نراتزوری بیشتر از آن چه فکر می شد، نحس بود، تا جایی که در فصل 94/1993 با قرار گرفتن در رتبه سیزدهم سری آ، تا یک قدمی سقوط به دسته پایین تر پیش رفت، تیمی که در دهه 90 با فتح سه جام سلطان جام یوفا بود.

خروج از برزخ، فکری بزرگ و ایده های بلندپروازانه می خواستم سال 1995ماسیمو موراتی جا پای پدر گذاشت، و با خرید اینتر برگی نو از تاریخ این باشگاه بزرگ را ورق زد. رییس بزرگ در تابستان 97 شاه ماهی فوتبال برزیل را صید و مریخی در ازای مبلغ 50 میلیون مارک نیوکمپ بارسلونا را ترک و پیراهن اینترمیلان را بر تن کرد؛ بازیکنی که طی سال های 97 تا 2002 در 68 بازی برای اینتر به میدان رفت و موفق به ثبت 49 گل شد. کینه ای که تیفوسی های اینتر از او به دل گرفتند و هیچ گاه بی وفایی او را از ذهن پاک نکردند. اما شاید راز این جدایی را در کینه تاریخی فوتبالی مابین برزیل و آرژانتین باید جست.

اینتر میلان افعی های سیاه آبی ایتالیا

تاریخ نشان داده هیچ گاه یک آرژانتینی و یک برزیلی در یک اقلیم نگنجند! اینتر خانه آرژانتینی هاست؛ بازیکنانی همچون خاویر زانتی، والتر ساموئل، دیگه گو میلیتو، هرنان کرسپو، خولیو کروز، خوان سباستین ورون، استبان کامبیاسو، نیکولاس بوردیسو، رودریگو پالاسیو، و اکنون مائورو ایکاردی؛ جوان خوش آتیه ای که بازوبند کاپیتانی را بر باز بسته، میراث دار هم وطنان خود در اینتر است.

شاید اگر هکتور کوپر آرژانتینی سرمربی اینتر نبود، رونالدوی برزیلی را مدت زمان بیشتری در جوزپه مئاتزا می دیدیدم. نابغه بی تکرار مستطیل سبز که در سال 97 عنوان بهترین بازیکن جهان و توپ طلا فوتبال را به دست آورد. ستاره ای که پس از مصدومیت شدید در تاریخ 21 نوامبر 1997 در دیدار مقابل تیم لاتزیو، 17 ماه خانه نشین شد و پس از بازگشت به میادین با درخشش در جام یوفا فصل 2001 و در ادامه با درخشش خیره کننده همه را به یقین رساند که او از سیاره ای دیگر است.

رونالدو همراه با سلسائو قهرمان جام جهانی 2002 در خاور دور و با ثبت هشت گل آقای جام جهانی شد. چه رونالدویی و چه روزهایی! اما در روزهایی که هواداران اینتر منتظر بازگشت رونالدو به خانه بودند تا درخشش چشم نواز او را در جام جهانی حالا در اینتر و سری آ شاهد باشند، شاه ماهی به تور اختاپوس و رئال مادرید افتاد و راه سانتیاگو برنابئو را در پیش گرفت.

روزهای اوج اینتر

ژولای 1999، ماسیمو موراتی گران ترین نقل و انتقال تاریخ فوتبال را تا آن زمان به ثبت رساند؛ با مبلغ 48 میلیون دلار کریستین ویه ری را از لاتزیو به اینتر آورد. زوج رونالدو، ویه ری را اگر نگوییم خطرناک ترین زوج خط حمله تاریخ سری آ بودند، بی تردید در زمره صدرنشینان این فهرست هستند. فصلی که اسطوره اخلاق، خاویر زانتی بازوبند کاپیتانی را بر بازو بست، مرد متعصب آرژانتینی نراتزوری که فوتبال برای او یک شغل نبود، بلکه او عاشق فوتبال و اینتر بود. طی 19 سال حضور 858 بازی برای اینتر گام به زمین نهاد، که موفق به فتح 16 جام شد که 15 تای آن ها را به عنوان کاپیتان تیم بالای سر برد.

نماد باشگاه آ ث میلان، مرد بااخلاق و بی تکرار روسونری، پائولو مالدینی بزرگ در وصف بازیکن وفادار و متعصب اینتر با گفتن این جمله «زانتی قابل احترام ترین رقیب من بوده است»، همتای خود در رقیب هم شهری را ستود. مدافعی که هفتصدمین بازی خود برای اینتر را در فینال لیگ قهرمانان در تاریخ 22 می سال 2010 مقابل بایرن مونیخ در استادیوم سانتیاگو برنابئو انجام داد. اسطوره ای که در هفته سی و هفتم و پایانی فصل 2014 سری آ در دیدار مقابل لاتزیو در استادیوم جوزپه مئاتزا، که با نتیجه چهار بر یک به سود اینتر خاتمه یافت، با چشمانی اشک آلود در میان تشویق پرشور تماشاگران که به احترام او ایستاده بودند، کفش های خود را آویخت و در سن 40 سالگی از دنیای فوتبال خداحافظی کرد.

خاویر زانتی هیچ گاه عشق به اینتر را با پول های وسوسه انگیز باشگاه های بزرگ عوض نکرد. بازیکنی که بزرگ ترین حسرت زندگی اش را پس از قهرمانی در فینال کوپا ایتالیا فصل 2011 مقابل پالرمو بیان کرده: «مادرم به من اس ام اس داد و گفت پسرم تبریک می گویم و برایت خوشحالم. ولی چون جشن قهرمانی خیلی طول کشید و ما تا صبح  بیدار بودیم و با خودم گفتم فردا صبح با مادرم تماس می گیرم، وقتی صبح زنگ زدم، دیگر او را نیافتم و از دنیا رفته بود.»

اسطوره ای که از جان برای اینتر مایه گذاشت و به پاس وفاداری و 19 سال حضور در باشگاه اینتر به عنوان نایب رییس باشگاه مشغول به فعالیت است و پیراهن شماره چهار کاپیتان وفادار نیز همراه او بازنشسته و دیگر بر تن هیچ بازیکنی پوشیده نخواهدشد تا کماکان هواداران به حضور کاپیتان افسانه ای شان کنار خود دل گرم باشند. هواداران به فوق ستارگانی که هویت باشگاه اینتر هستند، می نازند.

وفادارانی که قدیسان پرشور سکوهای استادیوم جوزپه مئاتزا هستند. «Zio Lo»، عموی سیبیلوی محبوب هواداران، لقبی که به جوزپه برگومی دادند؛ مدافعی که بیش از 519 باز یپراهن نراتزوری را بر تن کرد، رهبر خط دفاعی تیم ملی ایتالیا که به همراه لاجوردی پوشان به عنوان قهرمانی در جام جهانی 1982 اسپانیا و نایب قهرمانی در جام جهانی 1990 دست یافت.

کالچیو پولی و مافیای قوی پنج سال طولانی حق را از اینتر و هواداران متعصب و صبورش دزدیدند! سال 2006 سیاه ترین سال تاریخ کالچیو بود! پس از دو سال تحقیقات گسترده پلیس ایتالیا، رسوایی تبانی و فساد و تغییر نتایج مسابقات و ارتباط سران باشگاه یوونتوس با کمیته داوران رسما تایید و برملا شد! دو قهرمانی آن ها پس گرفته شد و بانوی پیر یوونتوس یا به قول ایتالیایی ها «Madama» به سری بی تبعید شد و هم چنین تیم های میلان، فیورنتینا و لاتزیو با کسر امتیاز نقره داغ شدند. سال هایی که اینتر تا یک قدمی فتح اسکودتو رفت، اما پول های آلوده لوچیانو موجی جام قهرمانی را برای یوونتوس کادو می آورد.

جوزپه پریسکو معروف به پپینو، اسطوره ای که یوونتوس را یک نوع بیماری قلمداد می کرد و برخی مردم را مبتلا به آن می دانست!

حال زمان نفس کشیدن در هوای پاک فوتبال بود؛ سالی که سرزمین چکمه در عین ناباوری و در شرایطی که نه خودش شرایط خوبی داشت و نه با حضور مدعیان کسی روی لاجوردی پوشان حساب می کرد، آن ها قهرمان جام جهانی 2006 شدند. از سوی دیگر اینتر در غم از دست دادن مردی بود که از جنس نراتزوری بود و همواره در کنار این باشگاه بزرگ و بازوی ماسیمو موراتی و اینتر بود. جیاچینتو فاکتی در سن 64 سالگی از دنیا رفت. اسطوره ای که هیچ گاه به غیر از لباس اینتر، پیراهن دیگری بر تن نکرد.

در حالی اینتر مهیای برگزاری جشن یکصد سالگی خود بود، که برای سومین سال پیاپی عنوان قهرمانی سری آ را به ارمغان آورد. حال پس از ایتالیا نوبت اروپا بود که به احترام اینتر خبردار بایستد. این مهم فردی جاه طلب را می خواست. سال 2008، آقای خاص فوتبال،  خوزه مورینیو به عنوان سرمربی اینتر، هدایت نراتزوری را برعهده گرفت. خوزه کار خود را با فتح چهارمین عنوان قهرمانی پیاپی برای اینتر در سری آ آغاز کرد. این نوید روزهای روشن با این مربی بزرگ بود.

اینتر مورینیو رکوردی دیگر بر جای گذاشت، در طول دو فصل در بازی های خانگی شکست ناپذیر بودند! نقطه عطف عصر مورینیو در اینتر به فصل 10/2009 باز می گردد که با شکست تیم رم قهرمان کوپا ایتالیا شد و در همان سال با شکست تیم های بزرگ قاره سبز، چلسی و بارسلونا در فینال لیگ قهرمانان بایرن مونیخ آلمان را در استادیوم سانتیاگو برنابئو شهر مادرید شکست داد و قهرمان اروپا شد و با فتح سه گانه جاودانه شد.

در پایان فصل خوزه مورینیو با وجود نتایج فوق العاده درخشان و ستارگانی که در اختیارش بودند، اینتر را ترک کرد و این هم زمان شد با بحران مالی و فروش ستاره های تیم، شرایطی که روز به روز بدتر می شد، تا جایی که کوروا نورد، هوادار دوآتیشه اینتر، با اعتراضات خود به شرایط پیش آمده، ماسیمو موراتی را مجاب به فروش باشگاه کرد و بدین ترتیب حکومت 18 ساله موراتی پایان خوشی نداشت.

15 اکتبر سال 2013 اریک توهیر، مرد ثروتمند اندونزیایی با پرداخت بیش از 500 میلیون دلار بیش از 70 درصد باشگاه اینترمیلان را خریداری و اندکی بعد به عنوان مدیرعامل باشگاه اینتر معرفی شد.

عقبه پرافتخار خاندان موراتی در تاریخ پرافتخار اینتر به وضوح ملموس است، اواسط دهه 50 میلادی، آنجلو موراتی پدر ماسیمو موراتی که به عنوان ریاست باشگاه اینتر انتخاب شد، در سال 1960 مغز متفکر آرژانتین، هلنتینو هررا، را به عنوان سرمربی به جوزپه مئاتزا آورد؛ مردی که با تیم های اتلتیکو مادرید دو بار و بارسلونا دو بار به مقام قهرمانی لالیگای اسپانیا دست یافت، در اینتر با تفکر جوان گرایی در طول سه فصل سیر صعودی را در یک برنامه ریزی بی نقص طی کرد.

با درایت هررا تیم اینتر در فصل اول مقام سوم، فصل بعد مقام دوم و در فصل بعدی عنوان قهرمانی را به  دست آورد! دوران طلایی مرد آرژانتینی را بدون شک دوران طلایی نراتزوری ها باید نامید که همه جام های معتبر را فتح کرد؛ از جمله جام باشگاه های اروپا و جام بین قاره ای و هم چنین دهمین قهرمانی در سری آ فوتبال ایتالیا و حک شدن اولین ستاره روی پیراهن مقدس آبی مشکی اینتر به رسم و سنت فوتبال ایتالیا به خاطر کسب دهمین قهرمانی در سری آ. مربی ای که طی هشت فصل حضور بر نیمکت اینتر، هفت جام قهرمانی به ویترین نراتزوری آذین بست.

نویسنده: سهیل اسماعیل پور گنجی

تهیه و تدوین:گروه ورزش سیمرغ
seemorgh.com/sport
اختصاصی سیمرغ