نگاهی به موفقیت امیر قلعه‌نویی در ذوب آهن
می‌شود با امیر قلعه‌نویی مخالف بود و حتی ایده‌های او را تحمل نکرد.
می شود حتی او را دوست نداشت و با خود گفت سلیقه ما و قلعه‌نویییکی نیست؛ او هم طرز فکر ما را دوست ندارد. می‌شود این‌گونه قضاوت کرد اما نمی‌شود، نگفت و ندید او در هر تیمی ـ حتی منهای استقلال ـ می‌کوشد تا بلندپروازی‌هایش را ادامه بدهد...
برای مردی که نمی‌خواهد یک مربی متوسط باشد، می‌نویسیم این خصلت او را دوست داریم؛ مبارزه‌طلبی‌‌اش را می‌پسندیم...
ذوب‌آهن شاید با تیمی که روزهای اول در اختیار قلعه‌نویی بود سودای بلندپروازی نداشت اما امروز برای نایب‌قهرمانی کمین کرده؛ شاید شرایط ذوب‌آهن را در سال‌های گذشته به خاطر نیاورید اما قلعه‌نویی نه تنها در این تیم که در سپاهان و ترکتورسازی هم همین ویژگی‌ها را داشت.
او به متوسط بودن قانع نبود و قناعت کردن را در قامت مربیگری نمی‌پسندید. همیشه سرش آن بالا بالاهای جدول بود و از قرار گرفتن در کمرکش جدول، گویی خوف داشت...
قلعه‌نویی کاریزمای عجیب و غریبی ندارد اما در کارش جدی است. در انتخاب بازیکن مشکل‌پسند است اما غالباً بهترین‌ها را انتخاب می‌کند؛ خوش‌اشتها در خرید بازیکنان اسمی و گاهی وقت‌ها نترس و شجاع در میدان دادن به نیروهای جوان...
طی اصلاحاتی که در او به وجود آمد در این فصل، به ندرت سخن گفت و موضع گرفت. همه این ویژگی‌ها از امیر قلعه‌نویی، سیمای مردی را ترسیم می‌کند که دوست ندارد مفت مفت در این فوتبال تسلیم شود.
قلعه‌نویی از وقتی سرش در لاک خودش قرار گرفت و کمتر از زیر سایه‌بان خود خارج شد و به جاهای بی‌ربط دیگر سرک کشید، موفقیت سال‌های قبل را تکرار کرد. او در همین مسیر باید راهش را ادامه بدهد. قلعه‌نویی همچنان می‌تواند حرف‌های تازه‌ای داشته باشد.
گردآوری:گروه ورزش سیمرغ
seemorgh.com/sport
منبع: خبرورزشی