صحبت های پگاه آهنگرانی
همه پگاه آهنگرانی را به عنوان بازیگر میشناسند. شناخت درستی است اما كامل نیست. او مستند میسازد، مقاله مینویسد، مدیریت یك مجموعه فرهنگی را برعهده دارد، تدوین میكند و…
او حتی جایزه ویژه هیات داوران جشنواره فیلم كوتاه اصفهان را برای كارگردانی فیلم مستند «تماشاخانه» به دست آورده است. دو سال پیش پگاه به كار مستمر روزنامهنگاری در روزنامهای كه هیچگاه امكان انتشار نیافت دعوت شد و پذیرفت.
یكی از سوژههایی كه قصد داشت برای روزنامه كار كند گزارشی از سیاهیلشكرهای قدیمی سینمای ایران بود كه اكنون به یاد رویای از دست رفتهشان یعنی سینما، در قهوهخانه قدیمی در محله ارباب جمشید جمع میشوند و یاد روزهایی كه در سینما گذراندند را هر روز زنده میكنند.
همین سوژه دستمایه فیلمی مستند شد كه اكنون مراحل پایانی تدوین آن در حال طی شدن است. پگاه آهنگرانی همچنین در دوران بحران خانه سینما و تعطیلی آن در دولت پیشین، راشهای زیادی فیلمبرداری كرده است كه قصد تدوین آن و ساخت مستندی درباره خانه سینما دارد. مجموع همه این تلاشها نشاندهنده این نكته است كه آهنگرانی بهشدت پیگیر مسائل اجتماعی و سیاسی است و شاید نتوان او را جزو هنرمندان برج عاج نشین تلقی كرد. به تازگی پگاه، موسسه فرهنگی هنری آپ آرت مان را راهاندازی كرده كه در مدتی كوتاه سری در سرهای موسساتی از این دست درآورده است.
الان مدیر یک موسسه فرهنگی هستم
آهنگرانی میگوید: «بیشترین وقتی كه برای هر كاری میگذاری منطقا آن كار در اولویت است. وقتی بیشترین وقتم صرف بازیگری میشود پس قاعدتا من یك بازیگرم كه در كنار بازیگری كارهای دیگری هم انجام میدهم اما این متغیر است؛ ممكن است در مدت زمانی كار بازیگری كمتر شود و یك كار دیگر جایگزین را جایگزین آن كنم. با این منطق میتوانم بگویم كه الان بیشتر مدیر یك موسسه فرهنگی هستم كه در كنارش بازیگر هم هستم… .»
موافق حمایت دولتی در کارهای فرهنگی نیستم
پگاه آهنگرانی شدیدا با حمایت دولتی در امور فرهنگی مخالف است. او میگوید: «حمایت دولت در این مواقع گاهی عملكرد برعكس خواهد داشت. مثلا كافی است كه وامی بگیری یا حمایتی دولتی پشت سرت باشد، آن وقت تعریف اینجا كاملا عوض میشود. نمیتوانی دیگر بگویی اینجا كاملا مستقل است و با بودجه شخصی اداره میشود بنابراین همین مجوز كافی بود برایمان و اصلا نخواستیم وابسته به جایی شویم.»
هیچوقت با تلویزیون کار نمی کنم
آهنگرانی با كاركردن در تلویزیون مشكل دارد و میگوید: «من در تلویزیون هیچوقت كار نكردم و كار هم نخواهم كرد. چون بهشدت كارهایی كه در آن ارایه میشود ضعیف است. حتی اگر در تلویزیون ایران نه و در تلویزیون جهان هم باشد با سیستم سرالر خیلی راحت نیستم چون خیلی در دسترس است و هر روز در معرض دید آدمها هستی و ممكن است برای بیننده تكراری بشوی. ولی اصلا با سیستم تلویزیون ایران به طور كلی مشكل دارم. چهرهای كه از زن و جوان ایرانی نشان میدهند بسیار نازل است.»
دیگر علاقه زیادی به تئاتر ندارم
آهنگرانی تئاتر هم كار كرده است، تجربه تئاتر را دوست دارد اما زیاد مایل نیست این كار را ادامه دهد. او میگوید: «سه تا تئاتر كار كردهام اما الان كار نمیكنم. ممكن است باز هم تئاتر كار كنم. به نظر من كسانی كه كار تئاتر انجام میدهند باید خیلی عاشق تئاتر باشند كه بتوانند آن را ادامه دهند. به این دلیل كه زحمت زیاد نتیجهاش این است كه یك ماه آن را اجرا میكنند تازه اگر به آن سالن بدهند و جلوی آن را نگیرند و در نهایت چیزی از آن باقی نمیماند. من آن عشق و علاقه را در خودم نمیبینم كه چهار ماه تمرین كنم و یك ماه اجرا داشته باشم و پولی هم نگیرم. واقعا آنقدر علاقهمند نیستم كه چنین كاری را انجام دهم. در مستند كه كار میكنم ممكن است از جیب خودم مایه بگذارم اما به آن علاقه دارم.»
از آقای روحانی حمایت می کردم
پگاه آهنگرانی در زمان انتخابات ریاستجمهوری یك چهره فعال سیاسی بود این درحالی است كه در انتخابات اخیر تنها به تشویق مردم برای شركت در انتخابات اكتفا كرد. اما خودش معتقد است: «اتفاقا در دوره روحانی من فعال نبودم. من فقط بیانیهای را كه خودم هم با خیلیها تماس گرفتم كه اگر میخواهید حمایت كنید بیایید امضا كنید، امضا كردم و یك سخنرانی انجام دادم. یعنی هیچ فعالیت سیاسی نداشتم. یك سخنرانی انجام دادم كه به نظرم خیلی لازم بود و اصلا یك حركت سیاسی نبود و فقط به عنوان نماینده جوانان از من دعوت كردند كه حرف بزنم و من فكر كردم كه اگر حرف بزنم مفید خواهد بود. حرفی كه نه قرار است به كسی فحش بدهد و نه قرار است خودت را دچار مشكل كنی.»
با این حال حضور پگاه آهنگرانی به عنوان یك چهره سینمایی و سلبریتی در كمپین انتخابانی روحانی تاثیرگذار بود. خودش منكر این تاثیر نیست و میگوید: «خب نمیتوان كه كاملا هم منفعل بود و هیچ كاری هم انجام نداد اما الان خیلی با اینكه كارهای عجیب انجام بدهی موافق نیستم و الان به نظر من باید كارهای دیگری انجام داد.
اتفاقا من با آدمهای تند و تیزی كه خیلیهایشان اصلا به خود من فحش میدهند كه ما كه چنین تجربهای را در سال ٨٨ از سر گذراندیم چرا رفتی به روحانی رای دادی، مشكل دارم. من میگویم الان باید كاری انجام داد. باید در همین نیمچه فضایی كه میشود كار كرد، كاری انجام داد تا ماندگار شود. اگرنه، فحش دادن سادهترین كار ممكن است.
من خودم یك نمونه از آن آدمهای تند و تیز بودم. بدترین مسیر آن است كه جلو بروی و بد و بیراه بگویی و به زندان بروی و بعد برگردی و هیچ كاری انجام ندهی. كار سادهای است، هرچند ممكن است اذیت هم بشوی. اما این گزینه اول است و اگر به پشت آن بروی میتوانی كارهای دیگری انجام دهی.»
گردآوری : گروه فرهنگ و هنر سیمرغ
seemorgh.com/culture
منبع : روزنامه اعتماد