نگوییم منگول، بگوییم سندرم داون!

منگول، منگولیسم یا سندرم داون؟!

چندی است که اصطلاحات آشنای «منگول» و «منگولیسم» - در توصیف بیماران و بیماری عقب ماندگی ذهنی - در متون رسمی و گفتارهای پزشکان و اغلب رسانه ها یا به کار نمی‌رود یا کمتر استفاده می‌شود.

اما چرا این واژه ها کمتر به کار می‌روند و به جای آن از اصطلاح کمتر شناخته شده « سندرم داون» استفاده می‌شود؟ به عبارت دیگر به جای این که گفته شود فلان شخص عقب مانده ذهنی «منگول» یا مبتلا به «منگولیسم» است می‌گویند این شخص مبتلا به «سندرم داون» است.

سندرم داون یا منگولیسم معروف ترین نوع عقب ماندگی ذهنی است که چون همه انواع آن را در برنمی‌گیرد عینا معادل «عقب مانده ذهنی» نیست و سال ها به دلیل شباهت صورت همه مبتلایان به قوم مغول این بیماری منگولیسم خوانده می‌شد اما پس از اعتراضاتی دایر بر این که در آن توهین نژادی مستتر است نام آن به بیماری سندرم داون تغییر یافته است و منظور اختلالی است که موجب عقب ماندگی ذهنی می‌شود و مبتلایان به آن ضریب هوشی پایینی دارند (حدود 50). مهم ترین ویژگی های مبتلایان به سندرم داون، تاخیر در رشد فیزیکی، عقب ماندگی ذهنی و چند خصوصیت در چهره است.

پس 4 نکته را رعایت کنیم:

1- به جای اصطلاح رایج و تحقیر آمیز «منگول» و حتی «عقب مانده ذهنی» یا «عقب افتاده ذهنی» از تعبیر «مبتلا به سندرم داون» استفاده کنیم.

2- مهم ترین تفاوت آنان با افراد عادی این است به جای دو کروموزوم 21، سه کروموزوم 21 دارند. به خاطر یک کروموزوم اضافی، انواع و اقسام صفات تحقیر آمیز را متوجه فرد مبتلا نکنیم.

3- مبتلایان در نشستن و راه رفتن و صحبت کردن اختلال دارند اما بسیار مهربان هستند و آنان نیز حق حیات دارند. هر انسانی حق حیات دارد فارغ از این که بهره هوشی او 50 باشد یا 100 یا 120.

4- همان طور که در خانواده های معمولی بهره هوشی کودکان متفاوت است در مبتلایان به سندرم داون هم شدت و ضعف دارد و می تواند کمتر یا بیشتر از50 باشد اما معدل 50 است و بر این اساس می توانند آموزش هایی ببینند.

وقت آن رسیده است که 46 کروموزومی ها 47 کروموزومی ها را بیش از پیش درک کنند!

*با استفاده از گفت و گوی دکتر علی فرجام با روزنامه اطلاعات درباره طرح «دیوار 47»- با موضوع اختصاص دیواری به نقاشی های کودکان مبتلا به سندروم داون

گردآوری: گروه سلامت سیمرغ
seemorgh.com/health
منبع : salamatnews.com