تمام پدر و مادران، زمانیكه یكی از فرزندانشان به سن بلوغ و نوجوانی میرسد با دیدن قبض تلفن كه بهشدت افزایش یافته عصبانی میشوند. «هنوز چیز دیگهای نمونده كه به هم نگفته باشید؟ تمام روز را كه با هم بودید!» اغلب این تنها دلیلیاست كه پدر و مادران بهخاطر اشغالماندن مداوم خط تلفن از دست نوجوانانشان بهستوه میآیند. اما صبور باشید! این علاقه چندسالی بیشتر طول نمیكشد. در سنین بین 13 تا 16سالگی علاقه آنها به تلفن بهاوج خود رسیده و سپس زمانیكه دوره نوجوانی را پشتسر میگذارند، این علاقه فروكش میكند. نوجوان باید ارتباط با دوستانش را حفظ كرده و با كسی كه رازدار و محرم اوست و یا حتی با جمع دوستانش، ارتباط مداوم داشته باشد. تلفن فاصلهها را كوتاه كرده و بدون جابجایی و تغییر مكان، دسترسی به یكدیگر را ممكن میسازد و در صورت بروز ناراحتی او باید بتواند از نگرانی و اضطرابی كه تابتحملش را ندارد با كسی حرف بزند. زمانیكه به نصیحت نیاز دارد، تلفن میزند. زمانیكه نیاز به صحبتكردن دارد، تلفن میزند. زمانیكه احساس تنهایی میكند، تلفن میزند. تمام این دلایل كافیاست تا او گوشی تلفن را برداشته و به دوستانش زنگ بزند.