در اینستاگرام می چرخی. عكسی نظرت را جلب می كند.. عكس نیم تنه خونی مردی. اول فكر می كنی یك فاجعه دیگر در خاورمیانه. بعد می فهمی اتفاق خیلی نزدیك تر از اینهاست.فاجعه برای سوژه این عكس -كه خودكشيِ ناموفقی داشته - اتفاق نیفتاده. فاجعه را زمانی حس می كنی كه هشتگ ها و كامنتهای زیر عكس را می خوانی.
داستان این است: دكتری جوان عكس مریض اورژانسی اش را از سرِ خوشی در اینستایش آپلود كرده و با همكارهایش در مورد كِیس حرف می زنند.
هشدار: دیدن تصویر به کودکان و بیماران توصیه نمی شود
حتما هیجان انگیز و خنده دارو "لایك خور"است: تن مرد جوانی كه خودش را بطرز ناجوری زخمی كرده.
گرسنه اند. گرسنگی ای كه فقط با تحقیر از بین می رود. گرسنگی روحی كه دارد از زجر انسان لذت می برد... كامنت گذاران- دكتر و همكارهایش- به مریض فحش ناموسی می دهندو اورا خرو ...خل اعظم می خوانند، تحقیرش می كنند، مشكلش را با متلك و شیرین زبانی و شوخیهای جنسی به هم شرح و بسط می دهند و آخر هر جمله یك اسمایلی ِ چشمك و چند اسمایلی قهقهه تایپ می كنند. زمانی كه اخلاق ، اخلاق حرفه ای فقط یك جوك مسخره است : " سویساید؟!! دلم هوای این مریضا رو كرده ....اعظم !!"
خودت را میبینی كه زجر كشیده و درمانده افتاده ای زیر دستشان. وقتی حتی آنقدر تمركز نداشتی كه خودت را كامل ناكار كنی. به تو می خندند. به هم چشمك می زنند و به تو می خندند. به تن رنجور زشتت، به تتوهای "مبتكرانه" و مسخره ات. به سیگار كشیدنت ، فقرت ، به حال خراب روحی و جسمی ات می خندند.. و سر آخر یكی شان كامنت میگذارد كه :" ایییی ملت روانی ان. تمیز بمیرین دیگه !"
به زجر تو می خندند و "حال " می كنند آنانكه بهشان پناه برده ای. از این ترسناك تر؟
منبع: پارسینه