گرچه ارقام دقیقی از تعداد این دختران در دسترس نیست، اما تحلیلگران معتقدند آمار قاچاق انسان به کامبوج به شدت افزایش یافته است.
بسیاری از قربانیان در این روسپی خانه ها، سال ها شکنجه و آزار و اذیت را که پیامدهای مخرب جسمی و روحی و روانی دارد تحمل می کنند.
ناظران بر این باورند که با وجود تلاش های اخیر مقامات کامبوج برای ریشه کن کردن تجارت عظیم و غیرقانونی بردگی جنسی، این پدیده کماکان گریبان این کشور را گرفته است.
با وجود این که بسیاری از روسپی خانه ها به ظاهر درهای ورودی خود را تخته کرده اند، اما بردگی جنسی به طور مخفیانه همچنان در جریان است. بعضی از روسپی خانه ها نیز تجارت غیر قانونی جنسی خود را زیر پرده آرایشگاه ها و سالن های زیبایی زنان مخفی می کنند.
با این وجود که بعضی از بردگان جنسی برای فرار از فقر به این حرفه روی می آورند، بسیاری از افرادی که در این مکان ها کار می کنند، برخلاف اراده خود، قربانی قاچاق انسان می شوند و ناچارند تا به عنوان بردگان جنسی کار کنند.
بنیاد سومالی مام در سال ۱۹۹۶ توسط فردی که زمانی برده جنسی بوده تاسیس شده تا به نجات و بازپروری قربانیان قاچاق انسان کمک کند.
این گروه از آن زمان بیش از ۵ هزار دختر را از روسپی خانه های سراسر کامبوج نجات داده است و هم اکنون در حال مراقبت و نگهداری از بیش از ۲۵۰ برده جنسی که بیش از نیمی از آن ها زیر سن ۱۸ سال هستند، می باشد.
سومالی مام که فساد اداری و مالی مقامات کامبوج و باندهای جنایت های برنامه ریزی شده را عامل این مشکل می نامد، می گوید: «معضل قاچاق انسان هر سال تشدید می شود. شبکه های جنایت کار ساختار برنامه ریزی شده برای قاچاق انسان طراحی کرده اند و عوامل آن ها از روستایی به روستای دیگر می روند و با فریب دادن این دختران با وعده های مختلف همچون کار پردرآمد، آن ها را قاچاق می کنند. بسیاری از این قربانیان تحصیلات چندانی ندارند و فریب می خورند و زمانی که به شهر آورده می شوند، در این فاحشه خانه ها اسیر می شوند.»
وان سینا، زمانی که ۱۳ ساله بود با پذیرش دعوت به یک میهمانی کریسمس فریب خورد و از روستا به شهر آورده شد. زمانی که به پنوم پن رسید، در سلولی زیر زمین زندانی شد و مورد ضرب و شتم شدید قرار گرفت.
سینا می گوید: «ناچار بودم در خدمت مشتریان باشم و اگر سرپیچی می کردم با شوک الکتریکی شکنجه می شدم و یا وادارم می کردند فلفل تند بخورم. اگر به ۱۵ مشتری و یا بیشتر خدمات جنسی ارایه نمی کردم، مورد ضرب و شتم قرار می گرفتم و از گرسنگی بی جان می شدم.»
او می گوید: «برای افرادی که هرگز در فاحشه خانه ها زندگی نکرده اند، درک دشواری های آن غیر ممکن است. من ناچار بودم روزانه با بیش از ده مشتری که بیشتر آن ها مست بوده و بوی الکل می داده و بسیار خشن بودند، رابطه جنسی داشته باشم. شرح درد و وحشتی که متحمل شدم غیر قابل توصیف است.»
تحمل سال ها اسارت در خانه های فساد، پیامدهای روحی و جسمی بلند مدتی بر قربانیان دارد. علاوه بر ابتلا به ایدز و سایر بیماری های مقاربتی، بسیاری از این دختران از آسیب های روانی تجربیات خود در عذابند.
دکتر ما لی، پزشک ارشد مرکز سومالی مام می گوید: «بیشتر دخترانی که به مرکز سومالی مام آورده می شوند به سال ها درمان و مشاوره نیازمندند. بیشتر آن ها به مشکلات عمده روحی و روانی دچارند، زود عصبانی می شوند و بسیاری آن ها می خواهند بمیرند. ما با به وجود آوردن انگیزه، سعی می کنیم تا آن ها را تشویق کنیم بار دیگر خود را دوست بدارند، اما این درمان سال ها طول می کشد.»
سومالی ما می گوید: «این مرکز تلاش می کند به آن ها یاد دهد تا بار دیگر خود را دوست داشته باشند، اما فراموش نکنند چه بلایی به سرشان آمده است. من هم بار دیگر گذشته دردناک خود را پشت سر گذاشتم و آن را به تجربه ای مثبت بدل کردم.»
این بنیاد علاوه بر التیام جراحت های روحی و جسمی، این دختران را آموزش می دهد و آن ها را برای کاریابی و یافتن شغل آماده می کند. اما هدف اصلی این مرکز این است که زندگی این دختران معنای جدیدی بیابد و بتوانند آینده درخشانی داشته باشند.
تحلیل گران می گویند امروزه ارقام قربانیان قاچاق انسان بیش از دوران اوج تجارت برده درآن سوی اقیانوس اطلس است.