به گزارش سرویس بین‌الملل «تابناك»، پژوهشگران شرکت‌های بیوتکنولوژی در «دره سیلیکون» که منطقه‌ای در جنوب شرقی سانفرانسیسکو است، درصددند با استفاده از زباله‌های گیاهی و تغییر ساختار ژنتیکی باکتری‌ها و مخمرهای آبجو از طریق فناوری ژنتیک، بنزین و نفت تولید کنند.
دره سیلیکون، 80 کیلومتر بین سانفرانسیسکو و سان خوزه و 20 کیلومتر بین اقیانوس آرام و خلیج سافرانسیسکو وسعت دارد. انقلاب دیجیتالی از این منطقه آغاز شد و بالغ بر هفت هزار کنسرسیوم بزرگ الکترونیکی، نرم‌افزاری و اینترنتی از جمله اینتل، آپل، هولت پاکارد، ابی، یاهو، گوگل جهان را از این منطقه متحول کردند.
هم اکنون این احتمال نیز هست که در سال‌های آینده انقلاب بعدی نیز از دره سیلیکون آغاز شود.
سرمایه داران دره سیلیکون این بار رؤیای تولید نفت و بنزین در سر می‌پروانند و شرکت‌های بیوتکنولوژی درصددند با استفاده از زباله‌های گیاهی و تغییر ساختار ژنتیکی باکتری‌ها و مخمرهای آبجو از طریق فناوری ژنتیک بنزین و نفت تولید کنند.
از آنجا که هم‌اكنون هیچ کس نمی داند ذخایر نفت جهان با چه سرعتی پایان خواهند یافت و اطلاعات دقیقی در مورد ذخایر واقعی نفت در کره زمین نیز وجود ندارد و کشورهای صادرکننده نفت (اوپک) نیز دقیقا میزان ذخایر خود را اعلام نمی‌کنند، جهان به دنبال جایگزینی برای نفت و بنزین است.
این در حالی است که تلاش برای تولید و عرضه انرژی‌هایی چون «سوخت هیدروژنی»، «اتانول»، «سلول‌های سوختی» و برق نیز هنوز پایان نیافته است و از سوی دیگر، این‌گونه انرژی‌ها نیز عیوب و نواقص خاص خود را نیز دارند.
از یک طرف حمل و ذخیره سوخت هیدروژنی سخت است و از سوی دیگر، تولید اتانول نیز در رقابت با کشت مواد غذایی است و خودروهای برقی نیز هنوز از یک دستگاه شارژ برخودار نیستند که راندمان مورد نظر را داشته باشد.
از سوی دیگر، مشکل اصلی در این‌گونه انرژی‌ها، این است که برای مصرف و عرضه آن به یک ساختار زیربنایی کاملا جدید از جمله لوله‌ها و خطوط انتقال جدید، پایگاه‌های جدید عرضه و موتورهای جدید خودرو نیاز است.
بدین خاطر، شرکت‌های بیوتکنولوژی چون «آمیریس» و «ال.اس.9» بر این باورند که در برابر نفت، ماده سوختی ایده‌آل‌تری نیست.
نفت به آسانی قابل حمل بوده و میزان انرژی آن بسیار بالاست و قرن‌های متمادی در اختیار انسان بوده است، اما چنانچه این ماده در حد بی‌نهایت در اختیار بود و به علاوه، مصرف آن همراه با ضرر برای محیط زیست انسان نبود، ایده‌آل‌ترین ماده سوختی بود.
مؤسسات «آمیریس» و «ا ل.اس.9»، میکروب‌ها را به گونه‌ای تغییر دادند تا بتوانند با استفاده از شکر، مواد سوختی و انرژی‌زا برای سوخت خودرو تولید کنند، در حالی که «ا ل.اس.9» به ویژه از باکتری‌های «اشریشیا کولی» که تغییر ژنتیکی داده شده‌اند، به عنوان تولیدکنندگان مواد سوختی استفاده می‌کند، «آمیریس»، مخمر آبجو را برای تولید چنین موادی در اختیار گرفته است.
«اووه زاور»، میکروب شناس که در دانشگاه فنی زوریخ بر سیستم متابولیسم میکروب‌ها تحقیق می‌کند، می‌گوید، کیفیت روغن تولید شده از طریق میکروبی بسیار مطلوب است.
«زاور» که مشاور علمی مۀسسه «ال.اس.9» نیز هست، افزود: این نوع «روغن سینتیک» حتی بهتر از روغن و نفت خام معمولی است.
به گفته این کارشناس، در حالی که نفت خامی که از زمین بیرون آورده می‌شود، کیفیت‌های متفاوتی دارد، اما در روش تولید میکروبی نفت و ماده سوختی، می‌توان نوع مورد نظر ماده سوختی را در شکل خالص آن تولید و عرضه کرد.
از آنجا که تولید اتانول از چغندر قند و یا ذرت، باعث گرانی قیمت مواد غذایی و در نتیجه اعتراضات در برخی از کشورهای در حال توسعه و در آستانه توسعه شده است، آمیریس و ال.اس.9، تلاش دارند تا به جای تغذیه میکروب‌های مورد نظر با شکر و تبدیل این ماده خوراکی به سوخت و انرژی، در آینده از سلولز و زباله‌های گیاهی بخش کشاورزی به عنوان خوراک میکروب‌ها استفاده کنند.
از سوی دیگر به گفته زاور، زباله‌های گیاهی که در حد بالایی سلولز دارند، تنها ماده خامی هستند که به اندازه کافی و مورد نیاز برای تولید سوخت و انرژی از طریق میکروب‌ها وجود دارند. سلولز یک مولکول بزرگ از «پلی‌ساخارید» است که از تعداد بی‌شماری از واحدهای قند تشکیل شده است.
پیش از این‌که باکتری‌های تولید کننده نفت بتوانند از سلولز تغذیه کنند، سلولز باید به عناصر تک قندی تبدیل شود. به گفته زاور هم‌اکنون نیز راهكارهای مطلوبی برای این تبدیل هست، اما این روش در مقایسه با استخراج و تولید نفت معمولی از زمین، پرهزینه است.
بدین خاطر امکان تبدیل ارزان و بهینه سلولز و زباله‌های گیاهی به تک قندی‌ها، نقش مهمی در تعیین قیمت یک بشکه نفت سینتیک دارد.
«آلکساندر اشتاین بوشل»، میکروب شناس مؤسسه میکروب شناسی مولکولی و بیوتکنولوژی دانشگاه مونستر می‌گوید: ما روی تولید باکتری‌هایی کار می‌کنیم که از زباله‌های گیاهی تغذیه کرده و بنزین تولید کنند.
اشتاین بوشل افزود: هر کس بتواند چنین باکتری تولید کند، تحولی ایجاد کرده است که برای وی میلیاردها سود همراه خواهد داشت.
این کارشناس دانشگاه مونستر با ابراز امیدواری از این‌که این امر در پنج سال آینده رخ خواهد داد، می‌گوید: این امر به میزان سرمایه‌گذاری در این تحقیقات و پژوهش‌ها بستگی دارد.
از دیدگاه اشتاین بوشل، تحقیقات و پژوهش در این بخش، در آمریکا و چین که تقاضای بنزین آن رو به افزایش است، بیشتر از آلمان هست.
شرکت «ال.اس.9» هم‌اكنون یک راکتور و تانک 1000 لیتری دارد که هر هفته به اندازه یک بشکه نفت معمولی تولید می کند.
با توجه به این‌که این راکتور در 7/3 متر مربع مستقر است، برای تأمین نفت مورد نیاز آلمان از طریق میکروبی و سینتیک (حدود 747 میلیون بشکه در سال 2007 میلادی)، بالغ بر 53 کیلومتر مربع زمین برای استقرار راکتورها، مورد نیاز است.
شرکت آمیریس قصد دارد تا سال 2010 میلادی، یک نوع سوخت دیزلی تولید کند که نسبت به دیزل معمولی با ثبات‌تر است و 80 درصد کمتر گاز گلخانه ای دارد. بنا بر ادعای این شرکت، این نوع دیزل و بنزین را می‌توان در تأسیسات کنونی تولید بیواتانول تولید کرد.
آمیریس می‌خواهد بدین خاطر یک قرارداد با شرکت برزیلی «کریستالسو» که یکی از بزرگترین شرکت‌های تولید کننده بیواتانول در این کشور است، ببندد.
به گفته زاور، تولید دیزل از قند، صرفا گام موقتی است و شرکت‌ها قصد داشتند از این طریق در حد امکان سریع نشان دهند که فناوری آنها موفق و قابل استفاده است.
زاور افزود: از آنجا که برزیل تصمیم سیاسی برای پایان وابستگی نفتی خود و رویکرد کامل به تولید بیواتانول با استفاده از قند و شکر را گرفته است، این کشور از مشخصه‌های مطلوبی برخوردار است، اما هدف اصلی همچنان تولید نفت از زباله‌های گیاهی است.
شرکت « ال.اس.9» نیز اهداف بلندپروازانه ای دارد و می‌خواهد در سه تا پنج سال آینده یک ماده سوختی تولید و آن را با قیمت رقابتی هر بشکه چهل تا پنجاه دلار به بازار عرضه کند.
با توجه به قیمت هر بشکه نفت خام که به سمت 140 دلار رو به افزایش است، زمان به سود شرکت‌هایی چون آمیریس و ال.اس.9 پیش می‌رود.
مؤسسه فرانسوی «آی.پی.پی» پیش‌بینی می‌کند که قیمت هر بشکه نفت خام تا سال 2015 میلادی حتی تا سیصد دلار افزایش یابد، اما این امکان هست که تا آن زمان شرکت‌های مستقر در دره سیلیکون، نفت سینتیک خود را به بازار عرضه کنند.