سوگل طالب لو متاثر از فوت کاپیتان پرسپولیس و البته غمی که این روزها در بین خانواده هادی نوروزی و همسرش و فرزندانش وجود دارد این یادداشت را از زبان آنها نوشته است.
***
تنهایى، انتظار، پرواز، استرس، حمد و قل هو الله، لحظه شمارى براى شروع مسابقه، تپش هاى قلب من ،تپش های قلبی که با هر کوبش اسم تو را فریاد می زد.
خاموش کردن تلویزیون از دقیقه ٥ بازى، ٩٠ دقیقه هایى که هر تیک تاکش یک عمر بود،یک قرن. اردوهاى شبانه روزى، بهونه هاى بچه ها، چک هاى برگشتى، شایعه ها، حواشی، اخبار زرد و هجوم همیشگی سایه ها از پس دیوارهای خانه مان، خانه ای که تو ساخته بودی برایم، خانه ای که سقفش مهر بود و دیوارهایش عشق و زندگی در لحظه لحظه هایش جریان داشت. زندگی، زندگی، زندگی از جنس همسر یک فوتبالیست.
نقش مرد بازى کردن را بلدم. خوب بلدم. در روزهاى نبودنت نقشم را خیلى زود یاد گرفتم . دوستت دارم ها به من گفتند که زندگى با یک فوتبالیست، سخت است و متفاوت . حواسم بود. بعضى وقت ها آنقدر که استوک هایت به تو نزدیک بود ما نبودیم. میشنیدمت، کم میدیدمت. صدایت برایم صمیمى تر از نگاهت بود. زندگى را دوست داشتم با اینکه دور بودى ولى بودى. قرآن رو میبوسیدى و میرفتى و من با ساکى از مسئولیت ساعت ها به عکس هایت خیره میشدم. از لحظه بلند شدن هواپیما تسبیح در دستم بود تا وقتى صداى زنگ تلفن حالم را خوب می کرد و این کاره یک هفته در میان من بود. تنها دعایم در شب هاى بازى سلامتى تو بود. گل زدى خندیدم، پاس گل دادى پریدم... راستى چرا رفتن اوت ندارد؟ تابستان ها با شربت و خاک شیر منتظر چهره آفتاب سوخته ات مینشستم. تابستان براى ما فصل بدنسازى پرفشار بود. روزى دو سه جلسه تمرین. فصل حسرت یک دل سیر همدیگه رو دیدن. تو که می خوابیدى کارها را تعطیل می کردم که مبادا صدایى آزارت بدهد. دلم برایت تنگ می شد. فقط نگاهت می کردم، چهره آرامت را در خواب نگاه می کردم...
زمستان ها با آب پرتقال منتظر چهره یخ زده و خسته ات بودم. واى که وقتى لباس هاى تمرین گِلى می شدند چقدر سخت بود شستنشان. زمستان در کوران مسابقات بودیم و من به تنهایى انارها را دان می کردم. چه شب یلداها که از پشت تلفن، فرسنگ ها فاصله را جا گذاشتیم، صداهامون رو بهم نزدیک کردیم و تفال زدیم به حافظ. بلندترین شب سال را به امید برگشتنت تا صبح فیلم بازى هایت را میدیدم و به داشتنت افتخار می کردم.
زودتر از همه آجیل عید می خریدم. آخه تو میرفتى و سال جدید را بدون آجیل آغاز کردن، در اردو هیچ صفایى نداشت. سال تحویل می شد و من با صداى تو سال را شروع می کردم. حالا صدایت کجاست؟ یادم نیست چند بار زودتر عیدى ام را دادى و رفتى. پرسپولیس بازى داشت. باید می رفتى. راستى چرا رفتن اوت ندارد؟
سایت هاى خبرى، روزنامه ها، برنامه بازى ها و خودکار رفیق شب هاى تنهایى ام بودند. روز بازى، ساعت بازى، ورزشگاه محل بازی، همه را حفظ حفظ بودم. براى تعطیلى لیگ روزها رو می شماردم آخه تو را کم داشتم. راستى شب بدنیا اومدن پسرمان کجا بودى؟ دربى بود نه فکر نکنم. بازى هاى آسیایى بود؟ یادم نیست... نبودن هایت، موهایم را، رنگ پیراهن تیم ملى کرد. راستى چرا رفتن اوت ندارد؟
از تاریکى می ترسیدى پس چرا زندگییم را تاریک کردى؟ چرا یادم ندادى بى تو چه کنم؟ بى معرفت نگفتى بچه ها دلتنگت میشن و بى تابیهایشان پیرم می کند. نقش مرد را بازى می کنم ولى نقش پدر کار من نیست...
لباس هات را کجا بذارم؟ بیست و چهار را چه کنم؟ دخترت خواست با بابا هادى بازى کنه بگم کجایى با چه تیمى بازى دارى؟ سوال هاى بى جواب را پیش کى قایم کنم؟
من زنم یک زن. تکیه گاهم بودى. سقف خانه ام بودی. تحملِ نبودنت را ندارم. من زنم یک زن توانا اما حالا ناتوانم. رفتنت رمقم را برده. طاقت دورى زیاد را ندارم. خنده را از یاد بردم. اشک هایم خشک شد...
آقاى سرمربى این اردو کى تموم میشه؟ دلتنگى خیلى اذیتم میکنه. هادى! نمیشه تو اجازه بگیرى و برگردى! تو برمی گردى. بلند شو. هیچ به فکرت رسیده بود یک روز آبى ها هم طرفدارت میشن؟ باور کن. به خدا استقلالى ها این روزها پرسپولیسى شدند. دیگه از کرى خواندن خبرى نیست. آبى و قرمز یکى شدند... زشته پسر. بلند شو خودت ازشون تشکر کن. زبان من قاصره. هادى ! بلند شو مرگ را دریبل بزن و بازى را ادامه بده. بلند شو بچه هات بابا می خواهند و من کاپیتان زندگییم ام رو...
ماه مهر شد. پاییز آمد. همیشه فصل زرد و نارنجى را عاشقى می کردیم. ابر شد. تو رفتى. بى قرارم. باران بارید و من بى مهر باید ادامه بدهم. تقویم من دیگر ماه مهر ندارد. خورشید را چنگ می زنم. به ماه نگاه نمی کنم. انتظار را به بادها می سپارم و خاطراتت را در قلبم حکاکى می کنم. هادى! کاش رفتن را گل نمی کردى این بار به اوت می زدى.
پاییز بى مهر ١٣٩٤ سوگل طالب لو
گردآوری:گروه ورزش سیمرغ
seemorgh.com/sport
منبع:jamnews.ir