سفر به خلیج فارس، به دریای خزر و عمان. به آنجا که صدای امواج دریا و نغمه مرغان دریایی زیباترین جلوه های خلقت را برایت نمایان می کند. سفر به دامان طبیعت، به دامنه کوه های پرصلابت البرز و زاگرس. به سرزمین چشمه سارهای بهشتی، سفر به چهارگوشه ایران که هر گوشه اش جلوه گاه مواهب خدادادی است. آنجا که درختان شکوفه زده و گل های نوشکفته عاشقانه به استقبال مسافران طبیعت می آ‌یند و به مسافرانش خیرمقدم می گویند. در بهار طبیعت، سفره ای مملو از پاکی آب و خاک و هوا پیش رویت گسترده می شود. این جا سفره هفت سین مزین به صلح و صفاست. به پاکی و مهربانی. به دور از آلودگی های زیست محیطی. نه از آلودگی هوا خبری است و نه از آلودگی آب و خاک. مسافران نوروزی هم شاد و خرسند نظاره گر زیبایی و طراوت بهار هستند و مبهوت خلقت.
سفر شیرین است و جذاب. پرخاطره و دل انگیز. اما رفته رفته ورق بر می گردد گویا میهمانان طبیعت فراموش می کنند، میزبان هم حرمت دارد و خانه خراب کردن میزبان شایسته این همه مهربانی نیست.
زباله ها یکی پس از دیگری، چهره سبز و خندان طبیعت را غمناک می کند، شاخه های درختان می شکند و گل های نوشکفته زیر پا لگدمال می شود کم کم چیزی از طبیعت به جز پیکره زخمی باقی نمی ماند. زمین خسته از بی مهری انسان ها، درمانده و حیران از ندانم کاری ها به اوج نامهربانی می اندیشد.
گویا همیشه زمان یک قدم از ما جلوتر است، تعطیلات در کمال ناباوری به پایان می رسد و زمان وداع با طبیعت ناب فرا می رسد. اما چه پایانی از این بدتر!
سفر با خاطراتی خوش برای ما و تلی از ناخوش ترین خاطرات برای طبیعت به پایان می رسد. میهمانی که خیر و برکتش برای طبیعت ، چیزی نیست جز انبوهی از زباله ها.
چه قدر، قدرناشناسی است وقتی با سهل انگاری، طبیعتی را که منشا خیر و حیات و ماوایی برای همگان است با دست های خود نابود می کنیم و توازن هستی را بر هم می زنیم.
چه بسا پس از ویرانی، انسان تازه به خودش بیاید اما نوشدارو پس از مرگ سهراب به چه کار آید؟! پشیمانی چه سود؟! به راستی چرا عاقل کند کاری که بازآرد پشیمانی. پس پیش از پشیمانی باید به فکر خود و آیندگان باشیم و بهار طبیعت را به بهای ناچیزی خزان نکنیم.
باید بدانیم، پیامد مخرب رهاسازی زباله ها در جوار منابع طبیعی از ساحل دریا گرفته تا کوه و دشت و دمن قبل از هر چیز، دامنگیر خودمان و نسل های بعد از ما خواهد شد. یادمان باشد این آخرین سفر نخواهد بود و ما باز هم گذرمان به طبیعت خواهد افتاد و از همه مهمتر اینکه فراموش نکنیم، غفلت های چندین ساله به اندازه کافی تیشه بر ریشه محیط زیست کشور زده است و فرصت برای جبران ناملایمات طبیعی و غیر طبیعی محدود است اما جلوی ضرر را هر وقت بگیریم منفعت است، پس از همین الان شروع می کنیم، آنقدر این جمله را تکرار می کنیم تا در ذهنمان نهادینه شود «طبیعت دوست ماست و ما یاریگر طبیعت هستیم» باید رفتارمان را نسبت به محیط زیست و منابع طبیعی کشورمان اصلاح کنیم. به فرزندانمان متناسب با قوه درک آنها آموزش دهیم. یاریگر محیط بانان باشیم و طبیعت را مکمل حیات خود بدانیم. همانطور که طبیعت با همه زیبایی هایش به استقبال مسافران نوروزی می آید ما نیز در سال نو با فکری نو و ایده ای تازه نسبت به گوهر ناب طبیعت همچون میهمانی خوش یمن رهسپار طبیعت بکر ایران زمین شویم.
سفر شیرین است و جذاب. پرخاطره و دل انگیز. اما رفته رفته ورق بر می گردد گویا میهمانان طبیعت فراموش می کنند، میزبان هم حرمت دارد و خانه خراب کردن میزبان شایسته این همه مهربانی نیست.
زباله ها یکی پس از دیگری، چهره سبز و خندان طبیعت را غمناک می کند، شاخه های درختان می شکند و گل های نوشکفته زیر پا لگدمال می شود کم کم چیزی از طبیعت به جز پیکره زخمی باقی نمی ماند. زمین خسته از بی مهری انسان ها، درمانده و حیران از ندانم کاری ها به اوج نامهربانی می اندیشد.
گویا همیشه زمان یک قدم از ما جلوتر است، تعطیلات در کمال ناباوری به پایان می رسد و زمان وداع با طبیعت ناب فرا می رسد. اما چه پایانی از این بدتر!
سفر با خاطراتی خوش برای ما و تلی از ناخوش ترین خاطرات برای طبیعت به پایان می رسد. میهمانی که خیر و برکتش برای طبیعت ، چیزی نیست جز انبوهی از زباله ها.
چه قدر، قدرناشناسی است وقتی با سهل انگاری، طبیعتی را که منشا خیر و حیات و ماوایی برای همگان است با دست های خود نابود می کنیم و توازن هستی را بر هم می زنیم.
چه بسا پس از ویرانی، انسان تازه به خودش بیاید اما نوشدارو پس از مرگ سهراب به چه کار آید؟! پشیمانی چه سود؟! به راستی چرا عاقل کند کاری که بازآرد پشیمانی. پس پیش از پشیمانی باید به فکر خود و آیندگان باشیم و بهار طبیعت را به بهای ناچیزی خزان نکنیم.
باید بدانیم، پیامد مخرب رهاسازی زباله ها در جوار منابع طبیعی از ساحل دریا گرفته تا کوه و دشت و دمن قبل از هر چیز، دامنگیر خودمان و نسل های بعد از ما خواهد شد. یادمان باشد این آخرین سفر نخواهد بود و ما باز هم گذرمان به طبیعت خواهد افتاد و از همه مهمتر اینکه فراموش نکنیم، غفلت های چندین ساله به اندازه کافی تیشه بر ریشه محیط زیست کشور زده است و فرصت برای جبران ناملایمات طبیعی و غیر طبیعی محدود است اما جلوی ضرر را هر وقت بگیریم منفعت است، پس از همین الان شروع می کنیم، آنقدر این جمله را تکرار می کنیم تا در ذهنمان نهادینه شود «طبیعت دوست ماست و ما یاریگر طبیعت هستیم» باید رفتارمان را نسبت به محیط زیست و منابع طبیعی کشورمان اصلاح کنیم. به فرزندانمان متناسب با قوه درک آنها آموزش دهیم. یاریگر محیط بانان باشیم و طبیعت را مکمل حیات خود بدانیم. همانطور که طبیعت با همه زیبایی هایش به استقبال مسافران نوروزی می آید ما نیز در سال نو با فکری نو و ایده ای تازه نسبت به گوهر ناب طبیعت همچون میهمانی خوش یمن رهسپار طبیعت بکر ایران زمین شویم.
گردآوری: گروه فرهنگ و هنر سیمرغ
www.seemorgh.com/culture
منبع: inn.ir