گاهی در صفحه های وب، به عکس‌هایی برمی‌خوری که تو را به خود مشغول می‌کنند و تفکر و پرداختی منسجم را به رخ می‌کشند. این دل مشغولی آن هنگام زیباتر می‌شود که نام عکاس را جستجو می‌کنی و می‌بینی که عکس ها حاصل کار یک آماتور گمنام است که برای دل خودش عکاسی می‌کند و در حقیقت عکاسی راهی برای شناخت زندگی خودش است.
عکس های فریده نیک نژاد نوعی نگاه آرام، پر حوصله و شاعرانه را به زندگی باز می‌نمایند. عکاس در عکس هایش در پی کنار زدن پرده ها و کنکاش در پستوی معانی نیست، که کارهایش بیشتر به "تمنا"یی ساده از زندگی می‌ماند. نیک نژاد به موضوع ها نزدیک نمی‌شود و ترجیح می‌دهد از دور به زندگی نگاه کند و این "نگاه از دور" نوعی سلوک را در عکسهای وی به نمایش می‌گذارد: این که او نمی‌خواهد دخالتی در نظام موضوع کند، بلکه تنها می‌کوشد راوی صادقانه ی آن باشد و باز آن که یک عمق نمایی موشکافانه در آثار می‌توان یافت که این نگاه درون گرا به همراه نوع استفاده از خطوط کمانی در ترکیب بندی، نگاه "زنانه" ای را در عکس‌ها ایجاد می‌کند.
"تنهایی" نمایان در عکسهای نیک نژاد یک تنهایی شکوهمند است که هرگز با حزن و ذلت هم سایه نیست. کاراکترهای کوچک عکاس روی خطوط قوی قرار گرفته اند، آنها شبیه زنانی هستند که یکدیگر را پیدا کرده اند تا روزمرگی‌هایشان را با هم نجوا کنند یا از گوشه و کنار زندگی آمده‌اند تا چون زنان چادر به سر اندوهشان را با هم قسمت کنند و به این واسطه در بیکران خالی پیرامون و پس زمینه‌هایی که خبر از هیچ چیز نمی‌دهد (اما به اندازه ی کافی روشن‌اند) حیاتشان را ادامه دهند.
این استعداد عکاسی متولد 1361 قم است و عکاسی را بر اساس علاقه شخصی و بدون هیچ آموزش آکادمیکی آغاز کرده است، در رشته شهرسازی تحصیل کرده و اکنون 5 سال است به طور جدی به عکاسی می‌پردازد. شاخه‌ی پرتره از علایق خاص اوست. فریده نیک نژاد تا کنون در هیچ نمایشگاه یا جشنواره ی عکسی شرکت نکرده است.
مطلب مرتبط:
نارنجک‌های لوکس
گردآوری: گروه فرهنگ و هنر سیمرغ
www.seemorgh.com/culture
منبع: www.kiarang.akkasee.com