قرار نیست قهقهه بزنید
رضا داوودنژاد را بارها در کمدی‌های روتین شبانه دیده ایم. این بازیگر در این مجموعه‌ها توانسته استعداد خودش را در این ژانر نشان دهد و ثابت کند که توانایی بازی در مجموعه‌های کمدی را دارد. کارهایی مثل «زندگی به شرط خنده»، «باغچه مینو» و «پشت کنکوری‌ها». حالا این بازیگر یکی از پنج جوان اصلی سریال شبکه پنج است. با او سرلوکیشن سریال و بین دو برداشت حرف زدیم.
رضا داوودنژاد را بارها در کمدی‌های روتین شبانه دیده ایم. این بازیگر در این مجموعه‌ها توانسته استعداد خودش را در این ژانر نشان دهد و ثابت کند که توانایی بازی در مجموعه‌های کمدی را دارد. کارهایی مثل «زندگی به شرط خنده»، «باغچه مینو» و «پشت کنکوری‌ها». حالا این بازیگر یکی از پنج جوان اصلی سریال شبکه پنج است. با او سرلوکیشن سریال و بین دو برداشت حرف زدیم.
خیلی‌ها شما را با کار طنز در سینما و تلویزیون می‌شناسند؛ کارهایی که بر اساس بداهه و بزن بکوب بوده اما کارگردان و نویسنده معتقد بودند این مجموعه بداهه ندارد و بر اساس آن چه در فیلمنامه نوشته شده، جلو می‌روید. این دو فضا چه تفاوتی با هم دارند؟
اینجا هم به این شکل نیست که همان نوشته ارائه شده در متن را بگوییم. ما به عنوان بازیگر یک رابطه ای با کارگردان، نویسنده و تهیه کننده داریم که پیشنهاد‌های خودمان را می‌دهیم. بعضی از آن‌ها پذیرفته میشود و بعضی دیگر نه اما به این معنا نیست که کار خشک و محدودی باشد. من بازیگر نیستم که فقط مثل متن بازی کنم. نه این که بگوییم نمی‌خواهم اما در این نوع کارها این گونه هستم و می‌دانم من را به دلیل آن چه در رزومه کاری گذاشته ام در کارهای طنز دیده اند، انتخاب می‌کنند. تفاوت این کار با کارهای دیگر این است که تلاش کردیم به هر دلیل مردم را نخندانیم و یک محدودیتی برای خودمان و کلاس کار گذاشتیم. در این کار بخشی از زندگی پنج جوان که قرار است شیرین باشد، روایت میشود. در زندگی واقعی همه ما اتفاقات مختلفی روی می‌دهد که با نمک هستند و وقتی این اتفاقات را در پایان روز بررسی می‌کنید، متوجه می‌شوید که چقد ر هر کدام از آن‌ها شیرین و خنده دارند. این سریال هم اتفاقات روزمره زندگی را شیرین و دلنشین نشان می‌دهد، قرار نیست تماشاگر قهقه بزند، فقط کافی است با بد و خوب بیننده هماهنگ باشد. مخصوصا این که دیگر سریال‌های ماه رمضان امسال به قدر کافی غمگین و اندوهناک هستند و فضای این سریال با سریال‌های دیگر متفاوت است.
اینجا هم به این شکل نیست که همان نوشته ارائه شده در متن را بگوییم. ما به عنوان بازیگر یک رابطه ای با کارگردان، نویسنده و تهیه کننده داریم که پیشنهاد‌های خودمان را می‌دهیم. بعضی از آن‌ها پذیرفته میشود و بعضی دیگر نه اما به این معنا نیست که کار خشک و محدودی باشد. من بازیگر نیستم که فقط مثل متن بازی کنم. نه این که بگوییم نمی‌خواهم اما در این نوع کارها این گونه هستم و می‌دانم من را به دلیل آن چه در رزومه کاری گذاشته ام در کارهای طنز دیده اند، انتخاب می‌کنند. تفاوت این کار با کارهای دیگر این است که تلاش کردیم به هر دلیل مردم را نخندانیم و یک محدودیتی برای خودمان و کلاس کار گذاشتیم. در این کار بخشی از زندگی پنج جوان که قرار است شیرین باشد، روایت میشود. در زندگی واقعی همه ما اتفاقات مختلفی روی می‌دهد که با نمک هستند و وقتی این اتفاقات را در پایان روز بررسی می‌کنید، متوجه می‌شوید که چقد ر هر کدام از آن‌ها شیرین و خنده دارند. این سریال هم اتفاقات روزمره زندگی را شیرین و دلنشین نشان می‌دهد، قرار نیست تماشاگر قهقه بزند، فقط کافی است با بد و خوب بیننده هماهنگ باشد. مخصوصا این که دیگر سریال‌های ماه رمضان امسال به قدر کافی غمگین و اندوهناک هستند و فضای این سریال با سریال‌های دیگر متفاوت است.
خب، این فضای متفاوت را شما در چه مواردی دیدید؟ دیالوگ، بازی‌ها و...
در پایه اصلی قصه دیدم، قصه پنج جوانی که با هم رفیق هستند و این یعنی این که ما قصه تلخی نداریم. پنج جوانی که در تهران و جامعه بسیار با هم رفیق هستند، با فراز و فرودهایی مواجه می‌شوند اما قصه آن‌ها می تواند شیرین باشد.
شما تجربه کار در کمدی‌های روتین و شبانه را هم دارید که ریتم کار تند است و صحنه‌های کلیشه‌ای مثل لهجه، تکیه کلام و شوخی‌های دیگر در آن‌ها وجود دارد که این جا دیده نمی‌شود.
خب، وقتی اسم آقای موتمن می‌آید یعنی بسیاری از این موارد در این کار فاکتور گرفته میشود. وقتی این کار به من پیشنهاد شد یعنی خیلی از مواردی را که ذکر کردید نخواهد داشت. ضمن این که ساختار این نوع کار با کارهای دیگر فرق دارد. یک زمانی شما در سریال‌های 90 شبی روزی 45 دقیقه ضبط می‌کنید، در سریال‌های 26 قسمتی روزی 10 تا 15 دقیقه و در سینما روزی 2تا 3 دقیقه . همه این موارد انواع مختلف کاری هستند که با هم فرق دارند و تقاضای مردم هم بر این اساس متفاوت است. مردم در کمدی هر شبی یک تقاضا دارند، در سریال‌های مناسبتی تقاضای دیگری دارند و در سینما بنا به تقاضایی که دارند، انتخاب کننده هستند. وقتی در یک سریال 26 قسمتی مناسبتی، آقای موتمن کارگردان هستند و نام تهیه کننده ای که فیلم «درباره الی» را تهیه کرده، می‌آید مدل کار متفاوت میشود.
خب، وقتی اسم آقای موتمن می‌آید یعنی بسیاری از این موارد در این کار فاکتور گرفته میشود. وقتی این کار به من پیشنهاد شد یعنی خیلی از مواردی را که ذکر کردید نخواهد داشت. ضمن این که ساختار این نوع کار با کارهای دیگر فرق دارد. یک زمانی شما در سریال‌های 90 شبی روزی 45 دقیقه ضبط می‌کنید، در سریال‌های 26 قسمتی روزی 10 تا 15 دقیقه و در سینما روزی 2تا 3 دقیقه . همه این موارد انواع مختلف کاری هستند که با هم فرق دارند و تقاضای مردم هم بر این اساس متفاوت است. مردم در کمدی هر شبی یک تقاضا دارند، در سریال‌های مناسبتی تقاضای دیگری دارند و در سینما بنا به تقاضایی که دارند، انتخاب کننده هستند. وقتی در یک سریال 26 قسمتی مناسبتی، آقای موتمن کارگردان هستند و نام تهیه کننده ای که فیلم «درباره الی» را تهیه کرده، می‌آید مدل کار متفاوت میشود.
این تفاوت مدل در چیست؟
همین که مردم با حال خوب این سریال را ببینند، برای ما کافی است و به نتیجه ای که می‌خواهیم رسیده ایم. نتیجه دلخواه ما این است که مردم شبی 35 تا 40 دقیقه این سریال را با حال خوب ببینند و دنبال کنند.
همین که مردم با حال خوب این سریال را ببینند، برای ما کافی است و به نتیجه ای که می‌خواهیم رسیده ایم. نتیجه دلخواه ما این است که مردم شبی 35 تا 40 دقیقه این سریال را با حال خوب ببینند و دنبال کنند.
چقدر این موضوع علاقه و گرایش شما هم هست؟
من در هر مدلی تجربه داشتم و این کار هم الان به تجربیاتم اضافه شده. اتفاقا من این مدل را از همه بیشتر دوست دارم تا سریالی که هر روز 45 دقیقه در صحنه باشم و یک نفس بداهه بگویم. بعد هم فقط ده دقیقه اش را ضبط کنند. این جا آقای موتمن است که دکوپاژ و شخصیت می‌شناسد، فقط شما نیستید که باید راکورد خودتان را حفظ کنید. او کارگردانی است که در شناختن نقش به شما کمک می‌کند؛ مخصوصا من که هنگام بازی در فیلم «همه چی آرومه» در کیش بودم و برای این کار انتخاب شدم. یکی دو روز به تهران آمدم و مقابل دوربین بازی کردم و به کیش برگشتم. اوایل خیلی نگران بودم ولی آقای موتمن به من کمک بسیاری کرد که با سایر گروه همراه شوم چون آخرین نفری بودم که به آن‌ها ملحق شدم.
من در هر مدلی تجربه داشتم و این کار هم الان به تجربیاتم اضافه شده. اتفاقا من این مدل را از همه بیشتر دوست دارم تا سریالی که هر روز 45 دقیقه در صحنه باشم و یک نفس بداهه بگویم. بعد هم فقط ده دقیقه اش را ضبط کنند. این جا آقای موتمن است که دکوپاژ و شخصیت می‌شناسد، فقط شما نیستید که باید راکورد خودتان را حفظ کنید. او کارگردانی است که در شناختن نقش به شما کمک می‌کند؛ مخصوصا من که هنگام بازی در فیلم «همه چی آرومه» در کیش بودم و برای این کار انتخاب شدم. یکی دو روز به تهران آمدم و مقابل دوربین بازی کردم و به کیش برگشتم. اوایل خیلی نگران بودم ولی آقای موتمن به من کمک بسیاری کرد که با سایر گروه همراه شوم چون آخرین نفری بودم که به آن‌ها ملحق شدم.
این سریال حتی با فیلم کمدی «پوپک و مش ماشالله» آقای موتمن هم متفاوت است.
الان کمدی ساخته نمی‌شود، یک بخشی از زندگی پنج جوان است که نمایش داده میشود. این جوان‌ها بد نیستند، مهربان هستند و به همدیگر علاقه دارند. این منجر به اتفاقات شیرینی میشود که بین آن‌ها رخ می‌دهد و با کمدی فرق می‌کند. یک مقداری به «پشت کنکوری‌ها» شباهت دارد که آن هم کمدی نبود بلکه قصه یک عده جوان خوب پشت کنکوری بود که گره‌هایی داشتند که هر کدام از این گره‌ها باعث شیرینی قصه می‌شد؛ طوری که هنوز در ذهن مردم هست.
الان کمدی ساخته نمی‌شود، یک بخشی از زندگی پنج جوان است که نمایش داده میشود. این جوان‌ها بد نیستند، مهربان هستند و به همدیگر علاقه دارند. این منجر به اتفاقات شیرینی میشود که بین آن‌ها رخ می‌دهد و با کمدی فرق می‌کند. یک مقداری به «پشت کنکوری‌ها» شباهت دارد که آن هم کمدی نبود بلکه قصه یک عده جوان خوب پشت کنکوری بود که گره‌هایی داشتند که هر کدام از این گره‌ها باعث شیرینی قصه می‌شد؛ طوری که هنوز در ذهن مردم هست.
تعاملشان با بقیه بازیگر‌ها که هر کدام هم در فضای مختلفی کار کرده اید؛ چطور است؟
خب، برزو را که می‌شناختم، با علی قربانزاده هم کار کرده بودم، با امیر حسین هم آدم خیلی زود ارتباط برقرار می‌کند. مهران رنجبر هم هست که تا به حال این نوع کار را انجام نداده اما خوب با ما هماهنگ شده. خوشبختانه ما پشت صحنه خوبی داریم و خدا را شکر در این فشار کاری هنوز به مشکلی برنخورده ایم اگر چشم نخوریم!
خب، برزو را که می‌شناختم، با علی قربانزاده هم کار کرده بودم، با امیر حسین هم آدم خیلی زود ارتباط برقرار می‌کند. مهران رنجبر هم هست که تا به حال این نوع کار را انجام نداده اما خوب با ما هماهنگ شده. خوشبختانه ما پشت صحنه خوبی داریم و خدا را شکر در این فشار کاری هنوز به مشکلی برنخورده ایم اگر چشم نخوریم!
گردآوری: گروه فرهنگ و هنر سیمرغ
www.seemorgh.com/culture
منبع: هفته نامه همشهری جوان/ شماره 274
بازنشر اختصاصی سیمرغ
مطالب پیشنهادی:
گزارش تصویری: پشت صحنه سریال «نون و ریحون»
گفتگو با برزو ارجمند، بازیگر سریال «نون و ریحون»
انوشیروان ارجمند: «نون و ریحون» شیرین است
با گلاره عباسی، بازیگر نقش فرشته در سریال «نون و ریحون»
گزارش تصویری: سریال نون و ریحون