ترانه علیدوستی از یک 'پذیرایی ساده' می گوید

امیدوارم‎ ‎مثل‎ ‎آقای‎ ‎انتظامی‎ ‎كه‎ ‎همچنان‎ ‎در‎ 80 ‎سالگی‎ ‎جلوی‎ ‎دوربین‎ ‎هستند، ‎ ‎سال‌ها‎ ‎وقت‎ ‎داشته‎ ‎باشم‎ ‎برای‎ ‎رسیدن‎ ‎به‎ ‎نقشی‎ ‎بزرگ. در‎ ‎عین‎ ‎حال‎ ‎دوست‎ ‎ندارم‎ ‎به‎ ‎جایی‎ ‎برسم‎ ‎كه‎ ‎احساس‎ ‎كنم‎ ‎بهترین‎ ‎كارم‎ ‎انجام‎ ‎شده‎ ‎است. زیرا‎ ‎بعد‎ ‎از‎ ‎آن‎ ‎سرازیری‎ ‎است. چون‎ ‎بازیگری‎ ‎یك‎ ‎روند‎ ‎است‎ ‎و‎ ‎محدود‎ ‎به‎ ‎این‎ ‎شاه‌نقش‎ ‎و‎ ‎آن‎ ‎شاه‎‎نقش‎ ‎نیست.

ترانه علیدوستی بار دیگر در فیلمی به نویسندگی و كارگردانی مانی حقیقی حضور موفقی را تجربه كرده تا در این نگاره نقش پر رنگ ‏تری پیدا كند؛ شخصیت‌هایی كه حقیقی، برای او می‌نویسد، موفق‌ترین تجربیات ترانه هستند، حتی اگر كلیت فیلم خوب نباشد. در ‏واقع درك مشترك به وجود آمده از نقش و اجرا مابین ترانه علیدوستی و مانی حقیقی همكاری آنها را در زمره موفق‌ترین همكاری‌‏های سینمایی بعد از انقلاب قرار داده است. ترانه علیدوستی در «یك پذیرایی ساده» بار دیگر به یك نسل سومی «سرگردان» و ‏در عین حال «مصمم» حضور پیدا می‌كند.

از همان سال‌ها كه ترانه علیدوستی با شخصیت نوجوان بارداری در «من ترانه 15 ‏سال دارم» وارد عرصه سینما شد، به نوعی نماینده نسلی شد كه شاید ناآرامی و آرمان‌هایش بیش از آنكه ویرانگر یا سازنده باشد، ‏مجهول بود. از این روست كه كمتر فیلمی در این سال‌ها ساخته شد تا تصویر درستی از آن ارائه كند. به همین خاطر است معتقدم ‏ترانه علیدوستی از شخصیت‌هایی كه در دو فیلم مانی حقیقی ایفا كرده شناخت بهتری دارد تا نویسنده و كارگردانش. البته در این فیلم ‏نویسنده‌یی به نام امیرضا كوهستانی هم حضور دارد.

هنرمندی كه نمی‌توان بخش عمده‌یی از ریتم خیلی خوب فیلم و چیدمان ‏كلامی فیلم را منتسب به او ندانست و در نمود خاص شخصیت كم سن و سال لیلا (ترانه) هم احتمالا نقش داشته است. ترانه ‏علیدوستی شخصیت جسورانه و متفاوتی را در این فیلم بازی كرده است. این فیلم بهانه خوبی است برای شنیدن حرف‌های او درباره ‏شخصیت لیلا و دیگر شخصیت‌هایی كه در این سال‌ها ارائه كرده. ‏



با‎ ‎توجه‎ ‎به‎ ‎پیچیدگی‌هایی‎ ‎كه‎ ‎نقش‎ ‎شما‎ ‎در «‎پذیرایی‎ ‎ساده» ‎دارد، ‎ ‎رسیدن‎ ‎به‎ ‎این‎ ‎نقش،‎ ‎دشوار‎ ‎به‎ ‎نظر‎ ‎می‎‎رسد، ‎ ‎برای‎ ‎درك‎ ‎نقش‎ ‎چه‎ ‎مسیری‎ ‎را طی‎ ‎كردید‎ ‎و‎ ‎فیلمنامه‎ ‎تا‎ ‎چقدر‎ ‎به‎ ‎شما‎ ‎كمك‎ ‎كرد؟‎

‎فیلمنامه‎ «پذیرایی‎ ‎ساده» ‎از‎ ‎معدود‎ ‎فیلمنامه‌هایی‎ ‎بود‎ ‎كه‎ ‎در‎ ‎همان‎ ‎برخورد‎ ‎اول‎ ‎آدرس‎ ‎بسیار‎ ‎دقیقی‎ ‎برای‎ ‎رسیدن‎ ‎به‎ ‎نقش‎ ‎به‎ ‎من‎ ‎داد. شخصیت‎ ‎را‎ ‎خیلی‎ ‎واضح‎ ‎می‌توانستم‎ ‎ببینم. فیلمنامه‎ ‎شاید‎ ‎چیزی‎ ‎از‎ ‎پیشینه‎ ‎شخصیت‎ ‎ارائه‎ ‎ندهد، ‎ ‎اما‎ ‎ادبیات‎ ‎گفت‌وگوها، ‎ ‎شكل‎ ‎شوخ‌طبعی‎ ‎گزندهایی‎ ‎كه‎ ‎لیلا‎ ‎دارد، ‎ ‎سر‎ ‎و‎ ‎شكلی‎ ‎كه‎ ‎برای‎ ‎او‎ ‎تعریف‎ ‎شده‎ ‎در‎ ‎كنار‎ ‎رابطه‎ ‎پیچیده‌ای‎ ‎كه‎ ‎با‎ ‎مرد‎ ‎قصه‎ ‎دارد؛ ‎ ‎اینكه‎ ‎كنار‎ ‎هم‎ ‎عجیب‎ ‎به‎ ‎نظر‎ ‎می‌رسند‎ ‎و‎ ‎در‎ ‎عین‎ ‎حال‎ ‎سخت‎ ‎می‌شود‎ ‎بدون‎ ‎هم‎ ‎تصورشان‎ ‎كرد‎…‎ اینها‎ ‎چیزهایی‎ ‎بود‎ ‎كه‎ ‎تصویر‎ ‎كاملی‎ ‎از‎ ‎این‎ ‎شخصیت‎ ‎به‎ ‎من‎ ‎می‌داد.

تا‎ ‎جایی‎ ‎كه‎ ‎فكر‎ ‎می‌كردم‎ ‎شاید‎ ‎اطرافم‎ ‎كسی‎ ‎را‎ ‎می‌شناسم‎ ‎كه‎ ‎دقیقا‎ ‎شبیه‎ ‎به‎ ‎لیلا است. ‎اما‎ ‎من‎ ‎هر چقدر‎ ‎دنبال‎ ‎كسی‎ ‎با ‎این‎ ‎ویژگی‌ها‎ ‎می‌گردم‎ ‎پیدا‎ ‎نمی‌كنم. ‎احتمالا‎ ‎شخصیت‎ ‎لیلا‎ ‎مجموعه‌ای‎ ‎از‎ ‎خصلت‌هایی‎ ‎بود‎ ‎كه‎ ‎من‎ ‎در‎ ‎گروهی‎ ‎از‎ ‎اطرافیانم‎ ‎دیده‌ام‎ ‎و‎ ‎شاید‎ ‎به‎ ‎این‎ ‎شكل‎ ‎بود‎ ‎كه‎ ‎این‎ ‎شخصیت‎ ‎را‎ ‎راحت‎ ‎درك‎ ‎كردم.

با‎ ‎اینكه‎ ‎لیلا‎ ‎بیشتر‎ ‎دیالوگ‎ ‎دارد‎ ‎و‎ ‎عملگراتر‎ ‎است، ‎ ‎اما‎ ‎شخصیت‎ ‎كاوه‎ ‎ملموس‌تر‎ ‎به‎ ‎نظر‎ ‎می‎‎رسد.

شاید‎ ‎این‎ ‎طور‎ ‎باشد. ‎شاید‎ ‎كاوه‎ ‎بیشتر‎ ‎و‎ ‎مستقیم‌تر‎ ‎از‎ ‎لیلا‎ ‎مسا‌له‌اش‎ ‎را‎ ‎در‎ ‎جای‎ ‎جای‎ ‎فیلم‎ ‎می‌گوید. ‎اما‎ ‎همان‌طور‎ ‎كه‎ ‎گفتم‎ ‎شناخت‎ ‎هر‎ ‎كدام‎ ‎از‎ ‎این‎ ‎دو‎ ‎لاجرم‎ ‎باعث‎ ‎كشف‎ ‎دیگری‎ ‎هم‎ ‎می‌شود. چون‎ ‎دینامیكی‎ ‎بین‌شان‎ ‎هست‎ ‎كه‎ ‎خیلی‎ ‎خصلت‌هایشان‎ ‎در‎ ‎حضور‎ ‎دیگری‎ ‎بروز‎ ‎بیشتری‎ ‎پیدا‎ ‎می‌كند.‎ كاوه‎ ‎را‎ ‎مرد‎ ‎خشن‎ ‎و‎ ‎قوی‎‎هیكلی‎ ‎می‎‎بینیم‎ ‎كه‎ ‎صدایش‎ ‎را‎ ‎راحت‎ ‎بالا‎ ‎می‌برد‎ ‎و‎ ‎یال‎ ‎و‎ ‎كوپال‎ ‎پر‎جذبه‌‌یی‎ ‎دارد. ‎اما‎ ‎در‎ ‎واقع‎ ‎دست‌‎شكسته‌اش‎ ‎و‎ ‎اینكه‎ ‎كنار‎ ‎دست‎ ‎لیلا‎ ‎به‎ ‎عنوان‎ ‎راننده‎ ‎می‌نشیند‎ ‎باعث‎ ‎می‎‎شود‎ ‎خیلی‎ ‎جاها‎ ‎برعكس‎ ‎او‎ ‎را‎ ‎انسان‎ ‎محتاج‎ ‎و‎ ‎ضعیفی‎ ‎ببینیم ‎و‎ ‎بعدها‎ ‎بفهمیم‎ ‎شخصیتش‎ ‎چقدر‎ ‎حساس‌تر‎ ‎و‎ ‎شكننده‌‌‎تر‎ ‎از‎ ‎لیلاست‎.‎ در‎ ‎آن‎ ‎سو‎ ‎حالا‎ ‎لیلاست‎ ‎كه‎ ‎با‎ ‎وجود‎ ‎ظاهر‎ ‎فرمانبرش‎ ‎از‎ ‎كاوه‎ ‎انگار‎ ‎او‎ ‎را‎ ‎مثل‎ ‎موم‎ ‎توی‎ ‎دستش‎ ‎دارد ‎و‎ ‎خیلی‎ ‎جاها‎ ‎باید‎ ‎روی‎ ‎ناتوانی‌های‎ ‎او‎ ‎ماله‎ ‎بكشد.

زمینه‎ ‎دقیق‎ ‎این‎ ‎ارتباط‎ ‎و‎ ‎شكل‎ ‎شخصیت‌ها‎ ‎به‎ ‎همین‎ ‎دقت‎ ‎در‎ ‎فیلمنامه‎ ‎بوده، ‎ ‎این‎ ‎گفت‌وگوی‎ ‎روانی‎ ‎كه‎ ‎بین‎ ‎آنها‎ ‎هست،‎ ‎نشان‎ ‎می‌دهد‎ ‎كه‎ ‎سالیان‎ ‎سال‎ ‎است‎ ‎با‎ ‎هم‎ ‎سروكله‎ ‎می‌زنند‎ ‎و‎ ‎اصطكاك‎ ‎از‎ ‎جنس‎ ‎نفهمیدن‎ ‎همدیگر‎ ‎بین‎ ‎آنان‎ ‎نیست‎ ‎و‎ ‎دست‌شان‎ ‎برای‎ ‎هم‎ ‎رو‎ ‎است؛ ‎ ‎در‎ ‎عین‎ ‎حال‎ ‎مشخص‎ ‎نیست‎ ‎خیلی‎ ‎همدیگر‎ ‎را‎ ‎دوست‎ ‎دارند‎ ‎یا‎ ‎از‎ ‎هم‎ ‎متنفر‎ ‎هستند، ‎ ‎به‎ ‎نظر‎ ‎می‎‎رسد‎ ‎به‎ ‎یكدیگر‎ ‎اعتیاد‎ ‎دارند‎ ‎یا‎ ‎به‎ ‎ناچار‎ ‎در‎ ‎این‎ ‎راه‎ ‎با‎ ‎همدیگر‎ ‎هستند، ‎ ‎خودشان‎ ‎می‌دانند‎ ‎چاره‌ای‎ ‎ندارند‎ ‎جز‎ ‎اینكه‎ ‎با‎ ‎هم‎ ‎باشند‎ ‎چون‎ ‎از‎ ‎خیلی‎ ‎جهات‎ ‎مكمل‎ ‎هم‎ ‎هستند‎ ‎و‎ ‎كارشان‎ ‎بدون‎ ‎هم‎ ‎پیش‎ ‎نمی‌رود.

‎ با‎ ‎توجه‎ ‎به‎ ‎سابقه‎ ‎همكاری‌هایی‎ ‎كه‎ ‎با‎ ‎مانی‎ ‎حقیقی‎ ‎داشتید، ‎ ‎تصور‎ ‎می‌شود‎ ‎این‎ ‎هماهنگی‎ ‎موجود‎ ‎در‎ ‎رفتار‎ ‎و‎ ‎بازی‎ ‎ناشی‎ ‎از‎ ‎درك‎ ‎درست‎ ‎بازیگر‎ ‎از‎ ‎كارگردان‎ ‎است.

‎ ‎حتی‎ ‎در‎ ‎این‎ ‎مورد‎ ‎درك‎ ‎درست‎ ‎بازیگر‎ ‎از‎ ‎بازیگر‎ ‎مقابل. ‎همواره‎ ‎زمانی‎ ‎نیاز‎ ا‎ست‎ ‎تا‎ ‎بین‎ ‎كارگردان‎ ‎و‎ ‎بازیگر‎ ‎زبان‎ ‎مشترك‎ ‎به‎ ‎وجود‎ ‎آید. آدم‌هایی‎ ‎كه‎ ‎مدت‎ ‎طولانی‎ ‎است‎ ‎با‎ ‎هم‎ ‎كار‎ ‎می‌كنند‎ ‎به‎ ‎خصوص‎ ‎اگر‎ -‎با‎ ‎وجود‎ ‎اختلاف‌نظرهای‎ ‎گاه‎ ‎و‎ ‎بیگاه‎- ‎طرز‎ ‎فكر‎ ‎و‎ ‎سلیقه‌ای‎ ‎همسو‎ ‎داشته‎ ‎باشند، ‎ ‎كار‎ ‎خود‎ ‎را‎ ‎از‎ ‎بعد‎ ‎مرحله‎ ‎زبان‎ ‎مشترك‎ ‎شروع‎ ‎می‌كنند‎ ‎و‎ ‎این‎ ‎یك‎ ‎حسن‎ ‎است. آن‎ ‎زبان‎ ‎مشترك‎ ‎وجود‎ ‎دارد‎ ‎و‎ ‎دیگر‎ ‎نیازی‎ ‎به‎ ‎بسیاری‎ ‎توضیحات‎ ‎اضافه‎ ‎نیست.

من‎ ‎حتی‎ ‎فكر‎ ‎می‎‎كنم‎ ‎اگر‎ ‎نوشته‌‌ایی‎ ‎از‎ ‎مانی‎ ‎حقیقی‎ ‎بخوانم‎ ‎و‎ ‎او‎ ‎توضیحی‎ ‎در‎ ‎مورد‎ ‎متن‎ ‎ندهد، ‎ ‎تا‎ 80 ‎درصد‎ ‎احساس‎ ‎می‌كنم،‎ ‎می‌توانم‎ ‎بفهمم‎ ‎او‎ ‎قصد‎ ‎دارد‎ ‎چه‎ ‎كاری‎ ‎با‎ ‎این‎ ‎متن‎ ‎بكند. این‎ ‎كمك‎ ‎می‌كند‎ ‎كه‎ ‎بیشتر‎ ‎وقت‎ ‎ما‎ ‎صرف‎ ‎كار‎ ‎خلاقانه‎ ‎شود. بخش‎ ‎دیگر‎ ‎قضیه‎ ‎این‎ ‎است‎ ‎كه «پذیرایی‎ ‎ساده» ‎دارای‎ ‎قصه‎‎ای‎ ‎است‎ ‎كه‎ ‎مساله‎‎اش‎ ‎از‎ ‎مدت‌ها‎ ‎قبل‎ ‎از‎ ‎ساخت‎ ‎فیلم،‎ ‎من‎ ‎را‎ ‎درگیر‎ ‎كرده‎ ‎بود؛ ‎ ‎مساله‎ ‎اینكه‎ ‎اختلاف‎ ‎طبقاتی‎ ‎در‎ ‎یك‎ ‎بعد‎ ‎اقتصادی‎ ‎و‎ ‎مالی‎ ‎چطور‎ ‎می‌تواند‎ ‎باعث‎ ‎شود‎ ‎قضاوت‎ ‎عرفی‎ ‎و‎ ‎اخلاقی‎ ‎ما‎ ‎در‎ ‎مورد‎ ‎آدم‌ها‎ ‎دستخوش‎ ‎تغییر‎ ‎یا‎ ‎زیر‎ ‎سوال‎ ‎باشد. در‎ ‎حالی كه‎ ‎عرف‎ ‎و‎ ‎اخلاق‎ ‎احتمالا‎ ‎باید‎ ‎بتوانند‎ ‎جدای‎ ‎از‎ ‎هر‎ ‎فاكتور‎ ‎بیرونی‎ ‎تعریف‎ ‎شوند.

با‎ ‎وجود‎ ‎اینكه‎ ‎قشر‎ ‎ضعیف‌تر‎ ‎جامعه‎ ‎به‎ ‎لحاظ‎ ‎اقتصادی‎ ‎حتما‎ ‎مظلوم‎‎اند‎ ‎و‎ ‎بی‌عدالتی‎ ‎در‎ ‎موردشان‎ ‎بیشتر‎ ‎است، ‎ ‎اما‎ ‎مشروعیتی‎ ‎از‎ ‎لحاظ‎ ‎اخلاقی‎ ‎دارند‎ ‎كه‎ ‎این‎ ‎برای‎ ‎من‎ ‎خیلی‎ ‎سوال‎ ‎شده‎ ‎بود. گاهی‎ ‎حس‎ ‎می‎‎كردم‎ ‎نداشتن‎ ‎پول‎ ‎ممكن‎ ‎است‎ ‎آدم‌ها‎ ‎را‎ ‎محق‎ ‎كند‎ ‎خودشان‎ ‎را‎ ‎برتر‎ ‎و‎ ‎منزه‌تر‎ ‎از‎ ‎دیگران‎ و دارای‎ ‎فضیلتی‎ ‎ببینند. به‎ ‎این‎ ‎فكر‎ ‎می‌كردم‎ ‎كه‎ ‎من‎ ‎بارها‎ ‎از‎ ‎سوی‎ ‎دستفروش‎‎های‎ ‎خیابانی‎ ‎كه‎ ‎نخواسته‌ام‎ ‎ازشان‎ ‎چیزی‎ ‎بخرم‎ ‎حرف‌های‎ ‎بسیار‎ ‎ركیكی‎ ‎شنیده‌ام. حرف‌هایی‎ ‎كه‎ ‎اگر‎ ‎كسی‎ ‎در‎ ‎محیط‎ ‎كار‎ ‎خودم‎ ‎به‎ ‎من‎ ‎بزند‎ ‎می‌توانم‎ ‎ازش‎ ‎شكایت‎ ‎كنم. اما‎ ‎آن‎ ‎دستفروش‎ ‎به‎ ‎علت‎ ‎فقرش‎ ‎این‎ ‎امنیت‎ ‎را‎ ‎دارد‎ ‎كه‎ ‎زشت‎ ‎رفتار‎ ‎كند‎ ‎و‎ ‎آخرش‎ ‎من‎ ‎آدم‎ ‎سنگدلی‎ ‎به‎ ‎نظر‎ ‎برسم‎ ‎كه‎ ‎جوراب‎ ‎نخواسته‌ام‎ ‎بخرم.

این‎ ‎موضوعی‎ ‎بود‎ ‎كه‎ ‎خیلی‎ ‎به‎ ‎آن‎ ‎فكر‎ ‎می‌كردم، ‎ ‎زمانی‎ ‎كه‎ ‎فیلمنامه‎ ‎آماده‎ ‎شد‎ ‎و‎ ‎آن‎ ‎را‎ ‎خواندم‎ ‎احساس‎ ‎كردم‎ ‎خشمم‎ ‎در‎ ‎برابر‎ ‎سوءتفاهم‌های‎ ‎میان‎ ‎قشرهای‎ ‎جامعه‎ ‎آرام‌تر‎ ‎شد. حتما‎ ‎قصد‎ ‎مانی‎ ‎حقیقی‎ ‎از‎ ‎ساخت‎ ‎فیلمش‎ ‎چیزهای‎ ‎دیگری‎ ‎است، ‎ ‎اما‎ ‎جذابیت‎ ‎فیلم‎ ‎برای‎ ‎من‎ ‎در‎ ‎این‎ ‎بود‎ ‎كه‎ ‎وقتی‎ ‎عدالت‎ ‎نیست‎ ‎در‎ ‎حق‎ ‎هیچ‎ ‎یك‎ ‎از‎ ‎دو‎ ‎طرف‎ ‎نیست‎ ‎و‎ ‎به‎ ‎هر‎ ‎دو‎ ‎طرف‎ ‎ظلم‎ ‎می‌شود، ‎ ‎حتی‎ ‎آدم‎ ‎پولدار. او‎ ‎تحت‎ ‎یك‎ ‎تحقیر‎ ‎و‎ ‎تنهایی‎ ‎مدام‎ ‎است‎ ‎و‎ ‎لعن‎ ‎و‎ ‎نفرین‎ ‎مدام‎ ‎كه‎ ‎تو‎ ‎نفهمی‎ ‎و‎ ‎رنج‎ ‎نكشیده‌یی. خشمی‎ ‎كه‎ ‎اگر‎ ‎در‎ ‎طبقه‎‎‎ ‎قوی‎ ‎و‎ ‎ضعیف‎ ‎جامعه‎ ‎به‎ ‎یك‎ ‎اندازه‎ ‎رشد‎ ‎كند‎ ‎خیلی‎ ‎خطرناك‎ ‎است.

پس‎ ‎با‎ ‎این‎ ‎تحلیل‎ ‎نمایندگان‎ ‎طبقه‎ ‎مرفه‎ ‎كه‎ ‎قصد‎ ‎كمك‌رسانی‎ ‎نیز‎ ‎دارند‎ ‎خود‎ ‎قربانی‎ ‎می‌شوند.

یك‎ ‎سیكل‎ ‎ناسالم‎ ‎اینجا‎ ‎وجود‎ ‎دارد. یك‎ ‎طرفه‎ ‎نمی‌شود‎ ‎بهتر‎ ‎رفتار‎ ‎كرد. ما‎ ‎یك‎ ‎بازی‎ ‎در‎ ‎كلاس‌های‎ ‎بازیگری‎ ‎داشتیم‎ ‎كه‎ ‎برای‎ ‎همدیگر‎ ‎آینه‎ ‎می‌شدیم، ‎ ‎نتیجه‎ ‎این‎ ‎بازی‎ ‎بالا‎ ‎بردن‎ ‎سرعت‎ ‎عكس‌العمل‎ ‎بود‎ ‎چون‎ ‎هر‎ ‎حركتی‎ ‎كه‎ ‎شما‎ ‎می‌كردید‎ ‎من‎ ‎باید‎ ‎به‎ ‎عنوان‎ ‎آینه‎ ‎قرینه‎ ‎آن‎ ‎را‎ ‎انجام‎ ‎می‌دادم. این‎ ‎وضعیتی‎ ‎است‎ ‎كه‎ ‎شخصیت‌ها‎ ‎در‎ ‎این‎ ‎فیلم‎ ‎دارند؛ ‎آنها‎ ‎آینه‎ ‎طرف‎ ‎مقابل‎ ‎می‌شوند، ‎ ‎كنش‎ ‎را‎ ‎ایجاد‎ ‎می‌كنند‎ ‎و‎ ‎بازی‎ ‎را‎ ‎راه‎ ‎می‌اندازند‎ ‎اما‎ ‎ظرفیت‎ ‎واكنش‎ ‎غیرمترقبه‎ ‎مقابل‎ ‎را‎ ‎ندارند‎ ‎و‎ ‎ادامه‌اش‎ ‎برایشان‎ ‎سخت‎ ‎می‌شود. آنها‎ ‎از‎ ‎یك‎ ‎قصد‎ ‎خیر‎ ‎شروع‎ ‎می‌كنند؛ ‎ ‎می‌خواهند‎ ‎پول‎ ‎را‎ ‎با‎ ‎قصد‎ ‎خیری‎ ‎پخش‎ ‎كنند، ‎می‌بینند‎ ‎این‎ ‎شكل‎ ‎از‎ ‎كار‎ ‎جواب‎ ‎نمی‎‎دهد ‎پس ‎تصمیم‎ ‎می‌گیرند‎ ‎بازی‎ ‎راه‎ ‎بیندازند‎ ‎تا‎ ‎پول‎ ‎ازشان‎ ‎گرفته‎ ‎شود. اما‎ ‎بازی‌هاست‎ ‎كه‎ ‎چیزهایی‎ ‎را‎ ‎رو‎ ‎می‌آورد‎ ‎كه‎ ‎دغدغه‎ ‎آنها‎ ‎كاملا‎ ‎عوض‎ ‎می‌شود.

در‎ ‎این‎ ‎سال‌ها‎ ‎كم‎ ‎فیلم‎ ‎بازی‎ ‎كردید‎ ‎و‎ ‎نویسنده‎ ‎خیلی‎ ‎از‎ ‎آنها‎ ‎آقای‎ ‎حقیقی‎ ‎بوده‎ ‎و‎ ‎دو‎ ‎فیلم‎ ‎را‎ ‎هم‎ ‎خودشان‎ ‎كارگردانی‎ ‎كردند. در‎ ‎این‎ ‎كارها‎ ‎نقش‎ ‎جوان‎ ‎پر‎ ‎شر‎ ‎و‎ ‎شوری‎ ‎كه‎ ‎شكننده‎ ‎است‎ ‎و‎ ‎در‎ ‎عین‎ ‎حال‎ ‎برنده‎ ‎نیز‎ ‎هست‎ ‎در‎ ‎این‎ ‎كارها‎ ‎دیده‎ ‎می‌شود. در‎ ‎عین‎ ‎حال‎ ‎این‎ ‎تلقی‎ ‎در‎ ‎مورد‎ ‎شما‎ ‎وجود‎ ‎دارد‎ ‎كه‎ ‎نقش‌هایی‎ ‎به‎ ‎شما‎ ‎سپرده‎ ‎می‌شود‎ ‎كه‎ ‎مایه‌های‎ ‎تین‌ایجری‎ ‎دارد. خودتان‎ ‎این‎ ‎بحث‎ ‎را‎ ‎قبول‎ ‎دارید؟‎

‎منظورتان‎ ‎از‎ ‎مایه‎‎های‎ ‎تین‎ ‎ایجری‎ ‎چیست؟‎ ‎ كم‎ ‎سن‎ ‎و‎ ‎سال‎ ‎بودن‎ ‎و‎ ‎آزادی‌های‎ ‎این‎ ‎سن‎ ‎و‎ ‎سال...‎ ‎اما‎ ‎شخصیت‎‎هایی‎ ‎كه‎ ‎به‎ ‎شما‎ ‎پیشنهاد‎ ‎می‌شود‎ ‎معمولا‎ ‎پایین‌تر‎ ‎از‎ 29 ‎سالی‎ ‎است‎ ‎كه‎ ‎دارید.

خب‎ ‎این‎ ‎ویژگی‎ ‎در‎ ‎مثلا‎ ‎«كنعان» ‎نیست. بقیه‎ ‎اوقات‎ ‎هم‎ ‎معمولا‎ ‎سن‎ ‎خودم‎ ‎را‎ ‎بازی‎ ‎كرده‌ام. شاید‎ ‎این‎ ‎به‎ ‎ویژگی‎ ‎چهره‎ ‎برمی‌گردد. در‎ ‎مورد‎ ‎فیزیك‎ ‎نمی‌توانم‎ ‎نظر‎ ‎دهم، ‎ ‎زیرا‎ ‎خود‎ ‎آدم‎ ‎معمولا‎ ‎در‎ ‎این‎ ‎مورد‎ ‎دچار‎ ‎سوءتفاهم‎ ‎است‎ ‎و‎ ‎این‎ ‎خیلی‎ ‎بستگی‎ ‎به‎ ‎این‎ ‎دارد‎ ‎كه‎ ‎در‎ ‎چه‎ ‎قالبی‎ ‎قرار‎ ‎می‌گیرد. در‎ ‎عین‎ ‎حال‎ ‎هم‎ ‎من‎ ‎دقت‎ ‎كرده‌ام‎ ‎كه‎ ‎سهوا‎ ‎به‎ ‎سمت‎ ‎شخصیت‌هایی‎ ‎می‌روم‎ ‎كه‎ ‎یك‎ ‎ناآرامی‎ ‎در‎ ‎آنان‎ ‎وجود‎ ‎دارد... اگر‎ ‎بچه‎ ‎هستند‎ ‎یا‎ ‎بزرگ‎ ‎مهم‎ ‎نیست اما‎ ‎یك‎ ‎درد‎ ‎و‎ ‎مرضی‎ ‎دارند.

پیشنهادهای‎ ‎دیگری‎ ‎هم‎ ‎به‎ ‎من‎ ‎می‌شود، ‎ ‎اما‎ ‎بازی‎ ‎كردن‎ ‎نقش‌هایی ‎كه‎ ‎جایی‎ ‎برای‎ ‎كشف‎ ‎ندارند‎ ‎برای‎ ‎من‎ ‎لذتبخش‎ ‎نیست. تمام‎ ‎زنانی‎ ‎كه‎ ‎من‎ ‎تا‎ ‎امروز‎ ‎بازی‎ ‎كرده‌ام‎ ‎با‎ ‎وجود‎ ‎آنكه‎ ‎شخصیت‌های‎ ‎متفاوتی‎ ‎داشتند، ‎ ‎اما‎ ‎همه‎ ‎زنان‎ ‎آزاده‌ایی‎ ‎هستند. كسانی‎ ‎كه‎ ‎با‎ ‎تمام‎ ‎ضعف‌ها‎ ‎و‎ ‎بدی‌هایشان‎ ‎اگر‎ ‎در‎ ‎زندگی‎ ‎واقعی‎ ‎آنها‎ ‎را‎ ‎می‌شناختم‎ ‎دوست‌شان‎ ‎داشتم‎ ‎و‎ ‎تحسین‌شان‎ ‎می‌كردم. همه‎ ‎نقش‌ها‎ ‎آدم‌های‎ ‎موثری‎ ‎هستند‎ ‎كه‎ ‎تماشای‎ ‎زندگی‌شان‎ ‎برای‎ ‎مخاطب‎ ‎جذاب‎ ‎است. آنان‎ ‎حرف‌شان‎ ‎حرف‎ ‎است‎ ‎و‎ ‎پایش‎ ‎می‌ایستند. ممكن‎ ‎است‎ ‎ویژگی‎ ‎مشترك‎ ‎نقش‌های‎ ‎من‎ ‎تا‎ ‎به‎ ‎امروز‎ ‎همین‎ ‎یك‎ ‎نكته‎ ‎بوده‎ ‎باشد.

از‎ ‎این‎ ‎جهت‎ ‎این‎ ‎سوال‎ ‎را‎ ‎پرسیدم‎ ‎كه‎ ‎شما‎ ‎با‎ ‎توجه‎ ‎به‎ ‎توان‎ ‎بازیگری، ‎ ‎نسبتا‎ ‎بازیگر‎ ‎كم‎‎كاری‎ ‎هستید، ‎ ‎از‎ ‎سال‎ 79 ‎كه‎ ‎وارد‎ ‎دنیای‎ ‎بازیگری‎ ‎شدید‎ ‎توقع‎ ‎می‌رفت‎ ‎شاید‎ ‎پركارتر‎ ‎باشید، ‎ ‎اما‎ ‎همواره‎ ‎نقش‎‎های‎ ‎خاصی‎ ‎را‎ ‎انتخاب‎ ‎كردید. جالب‎ ‎است‎ ‎بدانم‎ ‎در‎ ‎پس‎ ‎این‎ ‎گزیده‎‎كاری‎ ‎چه‎ ‎اندیشه‌یی‎ ‎وجود‎ ‎داشته‎ ‎است؟‎ ‎

عوامل‎ ‎زیادی‎ ‎روی‎ ‎این‎ ‎چیزی‎ ‎كه‎ ‎شما‎ ‎عنوان‎ ‎آن‎ ‎را‎ ‎گزیده‌كاری‎ ‎قرار‎ ‎می‌دهید‎ ‎موثر‎ ‎است؛ ‎ ‎یكی‎ ‎از‎ ‎آنها‎ ‎سادگی‎ ‎و‎ ‎سلیقه‎ ‎است. من‎ ‎بازیگرانی‎ ‎را‎ ‎می‎‎شناسم‎ ‎كه‎ ‎می‌توانند‎ ‎صد‎ ‎در‎ ‎صد‎ ‎فیلم‌شان‎ ‎را‎ ‎دوست‎ ‎نداشته‎ ‎باشند‎ ‎و‎ ‎در‎ ‎فیلمی‎ ‎بازی‎ ‎كنند‎ ‎و‎ ‎خوب‎ ‎هم‎ ‎بازی‎ ‎كنند، ‎ ‎اما‎ ‎من‎ ‎نمی‌توانم‎ ‎این‎ ‎طور‎ ‎كار‎ ‎كنم. احساس‎ ‎من‎ ‎خیلی‎ ‎قوی‎ ‎كار‎ ‎می‎‎كند‎ ‎و‎ ‎بدون‎ ‎آن‎ ‎به‎ ‎توانایی‌هایم‎ ‎دسترسی‎ ‎ندارم. فیلم‌هایی‎ ‎كه‎ ‎احساس‎ ‎می‌كنم‎ ‎نسبتا‎ ‎در‎ ‎آنها‎ ‎ناموفق‎ ‎بوده‌ام، ‎ ‎كارهایی‎ ‎هستند‎ ‎كه‎ ‎كمتر‎ ‎دوست‌شان‎ ‎داشتم‎ ‎و‎ ‎آنها‎ ‎را‎ ‎انجام‎ ‎دادم، ‎ ‎این‎ ‎را‎ ‎به‎ ‎لحاظ‎ ‎كار‎ ‎خودم‎ ‎می‌گویم. غیر‎ ‎از‎ ‎مساله‎ ‎سلیقه، ‎ ‎موضوع‎ ‎این‎ ‎است‎ ‎كه‎ ‎برای‎ ‎من‎ ‎حرفه‌یی‎ ‎بودن‎ ‎به‎ ‎معنی‎ ‎تعدد‎ ‎فیلم‎‎ها‎ ‎یا‎ ‎زوركی‎ ‎سراغ‎ ‎نقش‌هایی‎ ‎عجیب‎ ‎رفتن‎ ‎نیست‎ ‎و‎ ‎این‎ ‎من‎ ‎را‎ ‎راضی‎ ‎نمی‎‎كند.

وقتی‎ ‎سر‎ ‎كاری‎ ‎می‌روم‎ ‎كه‎ ‎دوستش‎ ‎دارم‎ ‎و‎ ‎ارتباط‎ ‎فكری‎ ‎خوبی‎ ‎با‎ ‎مضمون‎ ‎فیلم‎ ‎و‎ ‎شخصیت‎ ‎برقرار‎ ‎می‌كنم، ‎ ‎ناخودآگاه‎ ‎می‌شوم‎ ‎سرشار‎ ‎از‎ ‎فكر‎ ‎و‎ ‎ایده، ‎ ‎احساس‎ ‎زندگی‎ ‎می‌كنم؛ ‎ ‎وقتی‎ ‎می‌توانم‎ ‎در‎ ‎فیلمی‎ ‎تفاوت‎ ‎ایجاد‎ ‎كنم‎ ‎و‎ ‎حس‎ ‎كنم‎ ‎چیزی‎ ‎به‎ ‎آن‎ ‎افزوده‌ام‎ آن وقت ‎است‎ ‎كه‎ از شغلم ‎راضی‎ ‎هستم. همه‎ ‎اینها‎ ‎برای‎ ‎من‎ ‎به‎ ‎نوعی‎ ‎شركت‎ ‎كردن‎ ‎در‎ ‎فضای‎ ‎فرهنگیمان‎ ‎است‎ ‎و‎ ‎من‎ ‎به‎ ‎شكل‎ ‎بازیگری‎ ‎این‎ ‎كار‎ ‎را‎ ‎انجام‎ ‎می‌دهم. من‎ ‎دوست‎ ‎داشتم