فرقی که بین ایران و کره جنوبی است

«بیمار بعدی دختر جوان ۲۱، ۲۰ساله به نظر می‌رسد می‌گوید: «من از شهرک راه‌آهن می‌روم به قلهک دانشگاه. همین که سوار شدم و ایستگاه دوم را رد کردیم، اینقدر سرعت بالا بود نتوانست کنترل کند. ماشین چپ کرد. من کتفم شکسته. ماشین ملق زد و ما هیچ‌کاری نمی‌توانستیم بکنیم. من پرت شدم از اتوبوس بیرون. پایم زیر اتوبوس ‌گیر کرد. بعد دیدم دونفر کنارم مرده بودند. سر نداشتند. مغزشان ریخته بود روی زمین. دختر جوان بودند. بعد آتش‌نشانی آمد، اتوبوس را بلند کردند و اورژانس آمد و ما را منتقل کردند اینجا».

این روایت یک خبرنگار از وضعیت مصدومان حادثه روز دوشنبه در بزرگراه آزادگان بود که الف آن را منتشر کرده بود.

حالا این را مقایسه بکنید با علت استفای نخست وزیر کره جنوبی که به نظر در حادثه غرق شدن کشتی از آخرین اولویت ها برای استعفا دادن بود.

«گریه های خانواده های افراد مفقود الاثر هنوز مانع خواب شبانه من می‌شوند. مسوولیت حادثه را بر عهده می‌گیرم و عذرخواهی می‌کنم»

مطمئنا اولین چیزی که در ذهن افکار عمومی پس از انتشار این خبر و جزئیآت آن شکل می گرفت استعفای مسببان و مقصران این حادثه بود.

خواسته به حقی که متاسفانه که از ابتدای انقلاب در سال ۵۷ تا به امروز در هیچ حادثه ای هیچ یک از مسئولان و دولتمردان ما در واکنش به خطایی که در مجموعه شان اتفاق افتاده استعفا نداده اند.

کم هم نبودند، حادثه شین آباد و وزیری که می گفت بروید از مسئولانش بپرسید؛ مرگ ۲ میلیون قطعه ماهی در دریاچه سد فشافویه که در آخرین اظهار نظر خانم ابتکار گفت این موضوع به ما ارتباطی ندارد؛ زنده زنده سوختن ۴۴ نفر در حادثه اتوبوس اسکانیا اما بدنبال رفع مسئولیت از خود بود؛ مرگ دو زن کارگر در خیابان جمهوری که در نهایت نردبام آتش نشانی مقصر شناخته شد وووو...

اما متاسفانه تنها اقدامی که مسئولین ما در واکنش به این اتفاقات افتاده وعده برای واکاوی علت بروز حادثه و سرزنش مقامات پایین تر بوده که با این راهکار مسوولیت را از دوش خود بازمی کنند.

روی صبحت این نوشتار به نفر خاصی برنمی گردد.

نه شهردار و نه رئیس اتوبوسرانی و نه وزیر صنعت کنونی و البته پیشین که هیچکدام به خاطر تولیدات شرکت عقاب نشان که اسکانیا را تولید می کنند که از قضا تمامی آنها مقصرترین افراد در این حادثه هستند.

صبحت از تمامی کسانی است که تاکنون در حوزه مسئولیتشان حادثه ای اتفاق افتاده و با کمال افتخار در عطش خدمت به مردم و نه عطش قدرت ادامه کار داده اند. این موضوع به تمامی اتفاقات و تخلفات مالی گستره ای هم که در کشور اتفاق می افتد بازمی گردد. وزیری اختلاسی عظیم در زیر مجموعه اش اتفاق می افتاد اما خبری از استعفا نبوده و نیست، و در مورد دیگر مسئولی که همیشه به داشتن چهره خندان معروف است تیم ملی را با خرج ۲.۵ میلیاردی به آفریقا می فرستد اما با یک دست گرمکن برای تمرین!

متاسفانه در کشور ما یک مدیر همه توان خویش را بسیج می کند تا از کنار یک بحران بگذرد بدون آنکه صندلی خود را واگذار نماید. مذموم تر از آن زمانی است که در رسانه ها نیز، خود را مقصر نمی داند و انگشت اتهام را به سمت قربانی حادثه روانه می کند.

اما در دیگر کشورها، یک مدیر پس از دیدن آشفتگی افکار عمومی، استعفا می دهد تا شاید کمترین کاری برای ترمیم اذهان آسیب دیده انجام داده باشد، اقدامی که در کره جنوبی اخیرا شاهد آن بودیم.

استعفاء یعنی طلب عفو کردن؛ عفو خواستن؛ طلب بخشش کردن؛ خواهش رهایی از کار و خدمت کردن؛ تقاضای معافیت از خدمت اداری کردن.

استعفاء نشانه ضعف نیست بلکه نشان دهنده احترامی است که یک مدیر به افکار عمومی می گذارد. درکشور ما اینکه جمع بسیاری از مردم که احساسات آنها بارها جریحه دار شده از یک مسئول بخواهند که استعفا دهد. گناهی نابشخودنی نیست.

هنوز هم دیر نشده، برای تصحیح امور و التیام رنج ها و زخم های جامعه مسوولیت پذیرفته و استعفا بدهید.