هزار درس از سقوط سعودی‏ها...!

به گزارش آرین اسپورت، این همه ماندگاری البته صرفاً به این دلیل نیست که سعودی ها سرانجام طعم گس سقوط را چشیدند و باخت را مزمزه کردند. راز این پایایی حتی مربوط به این مسأله مهم هم نمی شود که عربهای ریاض، به دست تیمی اوت شدند که تا همین هشت سال پیش، بازیکنانش غلام حلقه به گوش آنها بودند و پس از حذف ایران از مقدماتی جام جهانی در منامه به نفع ایشان، با پرچم عربستان برایشان رقص و پایکوبی کردند. آنچه باعث می شود نهم سپتامبر 2009 را روزی در ژرفای تاریخ فوتبال آسیا بدانیم، اتفاقاتی است که در دو دقیقه پایانی دیدار عربستان و بحرین رخ داد؛ آنجا که میزبان با فشار تماشاگرانش سرانجام در سومین دقیقه از وقتهای اضافی نیمه دوم دروازه بحرین سمج را گشود تا به خیال خودش از حذف برهد و نیمه راه صعود به ژوهانسبورگ و کیپ تاون را بچشد، اما یک دقیقه بعد و ثانیه ای پیش از سوت پایان مسابقه، ضربه شست دیگری از بحرینی ها خورد تا خنکای بهشت، ظرف چند لحظه جایش را به هرم و حرارت دوزخ بدهد. بله، بحرین به یک قدمی نقطه فراز تاریخش و حضور در جام جهانی رسید، چون پیری کارکشته و خبره، نظیر «میلان ماچالا» را روی نیمکت خود داشت.

 روزهای زیادی نمی گذرد. از نوروز 88 که تیم ملی ایران برای اولین بار در تاریخ، یک شکست تلخ خانگی برابر عربستان سعودی را تجربه کرد تا شامگاه چهارشنبه گذشته که پسیروی پرتغالی در برابر بحرین تازه مدعی زانو زد، روزهای زیادی نمی گذرد. شباهت غریبی وجود دارد بین جدال عربستان با ایران و بازی این تیم در مقابل بحرین؛ سناریوهایی شبیه هم با پایانی کاملاً برعکس! اگر در تهران سعودی ها توانستند در واپسین دقایق مسابقه از شکست فرار کنند و پس از به تساوی کشیدن رقابت، به گل برتری نیز دست یابند، حضور تیزهوشانه بحرینی ها در ریاض سرنوشت متفاوتی را برای آنها رقم زد؛ چه اینکه تنها دقیقه ای بعد از نجات عربها از حذف؛ این ستاره های بی نام و نشان میهمان سرخپوش بودند که قافیه را نباختند و امیدوار و سختکوش، نتیجه بازی و چه بسا فهرست تیمهای شرکت کننده در آفریقای جنوبی را تغییر دادند. این افتراق، بی شک ریشه در تفاوت روحیات و طرز تلقی علی دایی و میلان ماچالا دارد.