كنسرت گروه داركوب به سرپرستی همایون نصیری در مجموعه اریكه ایرانیان برگزار شد تا پاسخگوی بخشی از نیازهای جوانان به نوعی از موسیقی باشد كه هنوز نام مشخصی ندارد.
همایون نصیری جوان پس از سال‌ها همكاری با كسانی چون پیمان یزدانیان، علی صمدپور، فردین خلعتبری، مجید انتظامی، احمد پژمان، اردوان كامكار، رضا روحانی، شروین مهاجر، علیرضا عصار و... در سال 1381 گروه داركوب را به همراه دوستانش تاسیس كرد و با تاكید بر سازهای ضربی ایرانی و خارجی، توانست عده زیادی از مردم را به سوی خود جلب كند.
موسیقی گروه داركوب نوعی موسیقی تلفیقی و ریتمیك است كه به‌دلیل بی‌رقیب بودن، هنوز نمی‌توان آن را تایید یا تكذیب كرد. اجراهای گروه داركوب را در حال حاضر باید به‌عنوان یك تجربه جدید دید و شنید و بدون هراس از نوگرایی این گروه، آن را دست‌كم بدون پیش‌داوری و به‌عنوان یك تجربه جدید پذیرفت. اگرچه پذیرش این نگاه از سوی سنت‌گرایان موسیقی ما و متعصبان موسیقی كلاسیك ایرانی و غیرایرانی، بسیار سخت است اما غیرقابل اجتناب نیز می‌نماید.
گروه داركوب با بهره‌گیری از مجموعه‌ای از سازهای ریتمیك و ضربی مثل پركاشن و دمام در كنار سازهایی چون گیتارباس، ترومپت، پیانو و كیبورد، گیتار فلامنگو، رامز، گیتارالكتریك، كمانچه، دی جی ریدو، ساكسیفون و سازهای محلی بوشهر روی صحنه رفت و در هر قطعه بار اصلی را به دوش یكی از سازها انداخت. اگرچه ویژگی همه قطعات، ریتمیك‌بودن آنها بود اما سازهای ترومپت، گیتار، كمانچه و... نیز سازهای ریتمیك را همراهی می‌كردند.
در حقیقت نوع كار داركوب به‌گونه‌ای است كه نمی‌توان به درستی گفت كه ساز اصلی گروه كدام است؛ داركوب به سازهای ضربی، بادی و زهی به یك اندازه اهمیت می‌دهد اما پایه اصلی قطعات بر سازهای ضربی استوار است.
دونوازی ساكسیفون پیتر سلیمانی‌پور و كمانچه كورش بابایی، دونوازی نی‌انبان محسن شریفیان و گیتارباس دارا دارایی و... پل ارتباطی بین شرق و غرب با كمك موسیقی را كه هدف اصلی علاقه‌مندان واقعی موسیقی تلفیقی است فراهم می‌كند. نكته جالب در مورد گروه داركوب این است كه نوگرایی و تركیب سازهایی از این دست به گوش مخاطبان ناآشنا نمی‌آید. البته می‌توان گفت كه بخشی از این آشنایی به تلاش كسانی برمی‌گردد كه بیش از یك دهه است برای ترویج موسیقی تلفیقی تلاش می‌كنند اما توانایی گروه داركوب در انتخاب و تركیب‌بندی سازها را نیز نمی‌توان نادیده گرفت.
یكی از ویژگی‌های آخرین كنسرت گروه داركوب این بود كه گروه بدون خواننده توانست تمام حواس مخاطب را به‌خود جلب كند. با وجود آنكه مخاطب عام بیشتر به كلام و موسیقی آوازی علاقه‌مند است، داركوب با تركیب نوازنده‌محور تنها در یك قطعه از صدای شریفیان استفاده كرد و در بخش‌های دیگر، آواها و نواهایی را به شكل پلی‌بك به كار گرفت.
داركوب در كنسرت خود ذهن مخاطب را به چهار گوشه جهان برد. گروه در بخش‌هایی، قطعات لاتین را با سازهای ایرانی به قطعات محلی پیوند زد و فضای ایرانی را با كمك این سازها تشدید كرد و گاه قطعات محلی را با سازهای آفریقایی و آمریكایی به فضایی خارج از موسیقی ایران برد. حتی پیام رونق با ساز آفریقایی دی‌جی‌ریدو برای نواختن یك قطعه گروه را همراهی كرد تا توانایی‌های سازهای ناشناخته را نشان دهد.
شناساندن سازهای قدیمی و ناآشنا و نشان‌دادن توانایی‌های سازهای آشنا و رایج، یكی از مهم‌ترین كارهای گروه داركوب است كه می‌تواند نقطه عطفی برای موسیقی تلفیقی ما باشد. در حقیقت به‌كار‌گیری سازهای رایج در قالب‌های غیرمتعارف و در كنار سازهای ناآشنا یكی از مهم‌ترین پله‌های موسیقی تلفیقی است كه باید هر چه زودتر طی شود تا هماهنگی و همزیستی اركستری موسیقی در سطح جهان را فراهم آورد.
استقبال مردم از این كنسرت نشان داد كه موسیقی متفاوت را می‌شناسند و اجرای بدون خواننده بر خلاف تصور هنرمندان برای مردم جذاب است.
همایون نصیری جوان پس از سال‌ها همكاری با كسانی چون پیمان یزدانیان، علی صمدپور، فردین خلعتبری، مجید انتظامی، احمد پژمان، اردوان كامكار، رضا روحانی، شروین مهاجر، علیرضا عصار و... در سال 1381 گروه داركوب را به همراه دوستانش تاسیس كرد و با تاكید بر سازهای ضربی ایرانی و خارجی، توانست عده زیادی از مردم را به سوی خود جلب كند.
موسیقی گروه داركوب نوعی موسیقی تلفیقی و ریتمیك است كه به‌دلیل بی‌رقیب بودن، هنوز نمی‌توان آن را تایید یا تكذیب كرد. اجراهای گروه داركوب را در حال حاضر باید به‌عنوان یك تجربه جدید دید و شنید و بدون هراس از نوگرایی این گروه، آن را دست‌كم بدون پیش‌داوری و به‌عنوان یك تجربه جدید پذیرفت. اگرچه پذیرش این نگاه از سوی سنت‌گرایان موسیقی ما و متعصبان موسیقی كلاسیك ایرانی و غیرایرانی، بسیار سخت است اما غیرقابل اجتناب نیز می‌نماید.
گروه داركوب با بهره‌گیری از مجموعه‌ای از سازهای ریتمیك و ضربی مثل پركاشن و دمام در كنار سازهایی چون گیتارباس، ترومپت، پیانو و كیبورد، گیتار فلامنگو، رامز، گیتارالكتریك، كمانچه، دی جی ریدو، ساكسیفون و سازهای محلی بوشهر روی صحنه رفت و در هر قطعه بار اصلی را به دوش یكی از سازها انداخت. اگرچه ویژگی همه قطعات، ریتمیك‌بودن آنها بود اما سازهای ترومپت، گیتار، كمانچه و... نیز سازهای ریتمیك را همراهی می‌كردند.
در حقیقت نوع كار داركوب به‌گونه‌ای است كه نمی‌توان به درستی گفت كه ساز اصلی گروه كدام است؛ داركوب به سازهای ضربی، بادی و زهی به یك اندازه اهمیت می‌دهد اما پایه اصلی قطعات بر سازهای ضربی استوار است.
دونوازی ساكسیفون پیتر سلیمانی‌پور و كمانچه كورش بابایی، دونوازی نی‌انبان محسن شریفیان و گیتارباس دارا دارایی و... پل ارتباطی بین شرق و غرب با كمك موسیقی را كه هدف اصلی علاقه‌مندان واقعی موسیقی تلفیقی است فراهم می‌كند. نكته جالب در مورد گروه داركوب این است كه نوگرایی و تركیب سازهایی از این دست به گوش مخاطبان ناآشنا نمی‌آید. البته می‌توان گفت كه بخشی از این آشنایی به تلاش كسانی برمی‌گردد كه بیش از یك دهه است برای ترویج موسیقی تلفیقی تلاش می‌كنند اما توانایی گروه داركوب در انتخاب و تركیب‌بندی سازها را نیز نمی‌توان نادیده گرفت.
یكی از ویژگی‌های آخرین كنسرت گروه داركوب این بود كه گروه بدون خواننده توانست تمام حواس مخاطب را به‌خود جلب كند. با وجود آنكه مخاطب عام بیشتر به كلام و موسیقی آوازی علاقه‌مند است، داركوب با تركیب نوازنده‌محور تنها در یك قطعه از صدای شریفیان استفاده كرد و در بخش‌های دیگر، آواها و نواهایی را به شكل پلی‌بك به كار گرفت.
داركوب در كنسرت خود ذهن مخاطب را به چهار گوشه جهان برد. گروه در بخش‌هایی، قطعات لاتین را با سازهای ایرانی به قطعات محلی پیوند زد و فضای ایرانی را با كمك این سازها تشدید كرد و گاه قطعات محلی را با سازهای آفریقایی و آمریكایی به فضایی خارج از موسیقی ایران برد. حتی پیام رونق با ساز آفریقایی دی‌جی‌ریدو برای نواختن یك قطعه گروه را همراهی كرد تا توانایی‌های سازهای ناشناخته را نشان دهد.
شناساندن سازهای قدیمی و ناآشنا و نشان‌دادن توانایی‌های سازهای آشنا و رایج، یكی از مهم‌ترین كارهای گروه داركوب است كه می‌تواند نقطه عطفی برای موسیقی تلفیقی ما باشد. در حقیقت به‌كار‌گیری سازهای رایج در قالب‌های غیرمتعارف و در كنار سازهای ناآشنا یكی از مهم‌ترین پله‌های موسیقی تلفیقی است كه باید هر چه زودتر طی شود تا هماهنگی و همزیستی اركستری موسیقی در سطح جهان را فراهم آورد.
استقبال مردم از این كنسرت نشان داد كه موسیقی متفاوت را می‌شناسند و اجرای بدون خواننده بر خلاف تصور هنرمندان برای مردم جذاب است.
گردآوری: گروه فرهنگ و هنر سیمرغ
www.seemorgh.com/culture
منبع: hamshahrionline.ir
مطالب پیشنهادی:
مروری بر فعالیت‌های موسیقیایی مهران مدیری
انتقادی‌ترین مصاحبه با علیرضا افتخاری
اولین مصاحبه چالشی محسن چاوشی!
ویژه تمام هواداران گروه آریان!!
بازیگری، خوانندگی و خیلی چیزهای دیگر!!