شعرهای سیدعلی صالحی؛ آیا باز هم به میهمانی گرگ خواهد رفت؟

آیا باز هم به میهمانیِ گرگ خواهد رفت؟

دو ... شاخه از یکی درخت:
یکی تیرِ تابوت وُ
یکی تختِ گهواره؟

نگران نباش گردوی پیر!
حالا هزار پاییز است
که گاه میآیند وُ
هزار بهار است که گاه میروند،
هیچ پرندهای
آشیانِ پرندهی دیگری را تصرف نخواهد کرد.
*******************
از سوی صالحی خطاب به نرودا

"روزی، جایی، سرانجام
به هم خواهیم رسید."

سلسله جبالِ ماچوپیچو
به بلندیهای دماوند
چنین نوشته بود.

دماوند غمگین بود
دماوند به ماچوپیچو نوشت:
"دیر است دیگر، دوستِ من!"

و دماوند
رو به روستایِ پایینِ دره راه افتاد،
هقهقِ یتیمِ کتکخوردهای شنیده بود.
*******************
اهواز، حوالیِ جُندیشاپور

نعلِ باژگون در آتش،
اسبِ مُرده بر آخور.

پیرمردِ درشکه چی
در بازارِ مسگران
پی کسی به اسم یعقوب میگشت.
میگفت از راهِ دوری آمدهام
میگفت اهلِ زَرَنجِ سیستانم.

بازار بسته شد
مردم رفتند
شب بود دیگر.

پیرمرد گفت:
توفانِ بزرگ آغاز خواهد شد
نی بزن پسرم!
بگذار آتشِ این اجاق
خاکستر خود را فراموش کند.

اسب، مُرده
نعل، باژگون
توفان، در راه ...!
*******************

بلبل کوهی
تنها بودیم
رو به جنگلِ بیپایان
پیاده میرفتیم
من و همان بیوه ی بینظیرِ باران پوش.

آورده بود رهایش کند
میگفت: پیِ جُفت است.
خیلی وقت است دیگر نمیخواند.

مِه مانده بود به کوه
من داشتم حرف میزدم
داشتم پُشتِ سر شاعری بزرگ
غیبت میکردم:
بزرگ است، بینظیر است، جادوگر است،
من حسودیام میشود گاهی،
احوال عجیبی دارد این آدم،
اهل اینجا نیست،
از دوستانِ شیرازیِ ماست،
گاهی هست، گاهی نیست
گاهی میرود، گاهی میآید سر به سرم میگذارد.
شبِ پیش آمد خوابم، یک مشت سکه ی ساسانی برایم آورده بود،
با عطرِ خوش باغی روشن
و چند حبه نبات
و کلماتی ساده، کلماتی آرام، کلماتی ...
از همین کلماتِ معمولیِ دلنشین،
گفت برای تو آوردهام،
گفت خاتَمِ خالص است
خاتمِ فیروزهی بواسحاقی ...!

به جنگل رسیده بودیم.
پرنده رفته بود بالای صخرهی خیس،
میخواست بخواند انگار،
اما چیزی یادش نمیآمد.
قفس خالی بود روی خزهها
و دنیا خلوت بود،
و خنکا، خنکایِ خوشِ علف،
و ظریف بود او
به اندازه و دُرُست،
ولرم، تشنه، واژهپَرَست،
تسلیم و ترانهخواه،
رودی
که از دو تپه ی قرینه آغاز میشد،
میآمد به گردابِ عسل میرسید،
پایینتر
شکافِ گندم و پروانه ی بخواه.

تازه داشت سپیده سرمیزد،
بلبل، هی بلبلِ کوهی ...!