قطار میرود,  تو میروی,   تمام ایستگاه میرود
آبان ماه سال 86، قیصر امین‌پور در حالی دوستداران شعرش را سوگوار کرد که پیشتر با سپری کردن قریب به سی سال از عمر خود در جهان شعر فارسی، جایگاهی قابل‌قبول در شعر معاصر برای خود دست و پا کرده بود.
اگر دل دلیل است

سرا پا اگر زرد و پژمرده ایم
                                     ولی دل به پاییز نسپرده ایم

چو گلدان خالی لب پنجره
                                     پر از خاطرات ترک خورده ایم

اگر داغ دل بود ما دیده ایم
                                     اگر خون دل بود ما خورده ایم

اگر دل دلیل است آورده ایم
                                     اگر داغ شرط است ما برده ایم

اگر دشنه ی دشمنان,گردنیم
                                     اگر خنجر دوستان,گرده ایم

گواهی بخواهید:اینک گواه
                                     همین زخم هایی که نشمرده ایم

دلی سربلند و سری سر به زیر
                                     از این دست عمری به سر برده ایم


قیصر امین پور

قیصر امین پور,شعر,قطار
اشعار قیصر امین پور

قطار میرود

 تو میروی

 تمام ایستگاه میرود

 و من چقدر ساده ام

 که سالهای سال

 در انتظار تو

 کنار این قطار ایستاده ام

 و همچنان

 به نرده های ایستگاه رفته

 تکیه داده ام.


قیصر امین پور

قیصر امین پور,شعر
اشعار قیصر امین پور

 

دوباره سبز می شویم

ای درخت آشنا

شاخه های خویش را

ناگهان کجا

             جا گذاشتی؟

یا به قول خواهرم فروغ*

دستهای خویش را

در کدام باغچه

                  عاشقانه کاشتی؟

این قرارداد تا ابد میان ما برقرار باد:

چشمهای من به جای دستهای تو

من به دست تو آب می دهم

تو به چشم من آبرو بده

من به چشمهای بی قرار تو قول می دهم:

ریشه های ما به آب

شاخه های ما به آفتاب می رسد

ما دوباره سبز می شویم!

 
آبان ماه سال 86، قیصر امین‌پور در حالی دوستداران شعرش را سوگوار کرد که پیشتر با سپری کردن قریب به سی سال از عمر خود در جهان شعر فارسی، جایگاهی قابل‌قبول در شعر معاصر برای خود دست و پا کرده بود.

گردآوری:گروه فرهنگ و هنر سیمرغ
www.seemorgh.com/culture
اختصاصی سیمرغ