روبرتو باجو 52 ساله شد
دهۀ 1990 در فوتبال جهان عصری تکرار ناپذیر در تمام تاریخ فوتبال است. عصری برای ظهور بودای مقدس در قلب تمامی عاشقان فوتبال.
نمی‌توان عاشق فوتبال بود و بخش بزرگی از عشق خود را نثار بازیکنی مانند روبرتو باجو نکرد. بی‌شک باجو جزء محبوب‌ترین بازیکنانی است که جهان فوتبال تا به حال به خود دیده است.
دم اسبی آسمانی، فوتبالیستی بود برای تمامی نسل‌ها، دیدن حرکات جاودانۀ این دوست‌داشتنیِ ایتالیایی همیشه تازگی و شور را در ذهن همۀ فوتبال‌دوستان زنده خواهد کرد. پرستش بودای کوچک امری عادی برای تمامی عاشقان فوتبال ایتالیا بوده و می‌باشد.
این الهۀ دم اسبی، فرستاده‌ای از جانب خدا برای ما عاشقان فوتبال بود تا با حرکات او جاودانگی و معجزه را با تمام وجود درک کنیم. عشق به باجو امری ناچیز در برابر چیزی بود که او به هوادارانش تقدیم می‌کرد.
بهشت احساسات کوچک‌ترین لقبی است که تکنیک ناب این پیامبر فوتبال به ما دیوانگان فوتبال عرضه می‌کرد.
چشمان سبز و موهای دم اسبی از او پادشاهی ساخته بود که تمامی فرشتگان با رقص پاهای باجو آواز خواندن را آغاز می‌کردند.
لاجوردی‌ها احساساتی از بودای کوچکشان بتی ساختند که هیچگاه فکر شکسته شدن آن را به ذهن خود راه نمی‌دادند. اما روبرتو شکست و ایتالیا را به گریه وا داشت.
خراب شدن پنالتی فینال جام جهانی 1998 با پاهای مرد فناناپذیر کشور چکمه نیز اندکی از محبوبیت این ستارۀ دم اسبی کم نکرد.
هنرنمایی‌های پیامبر نسل فانتزیستای فوتبال ایتالیا در تک تک لباس‌های باشگاهی و آبی لاجوردی ایتالیا، آسمانی از احساسات را روانه این پسرک دوست داشتنی می‌کرد.
روماریو روزی گفت فوتبال بی‌رحم است اگر باور ندارید باجو را به یاد بیاورید. اما اصلا اینگونه نیست فوتبال بسیار مهربان است چون روبرتویی را به ما هدیه داد که سال های سال می توانیم با هنرنمایی ها و رقص های با توپش زندگی کنیم و خاطراتی ناب را برای خو به یاد آوریم باید گفت فوتبال زیباست چون بودای کوچک زیباست.
گردآوری:گروه ورزش سیمرغ
seemorgh.com/sport
منبع: varzesh11.com