دكتر سوزان دومچك دستیار پروفسور پزشكی در دانشگاه پنسیلوانیا و نویسنده این پژوهش گفت: «شانس زنده ماندن فردی كه پاسخ ایمنی داشته باشد نسبت به فرد بدون پاسخ دو برابر است.»
گزارش او یكی از چندین تحقیقی است که بر روی واكسن‌های سرطان سینه انجام شده است. این تحقیق در جلسه امیدهای سرطان سینه در دپارتمان دفانس ارا در بالتی مور ارائه شد.
دومچك اظهار كرد: «سرطان سینه متاستاتیك قابل درمان اما غیر قابل علاج است.» در حالی كه امید نهایی محققان درمان سرطان است، واكسن‌های سرطان سینه یكی از روش‌های احتمالی در تلاش برای كنترل گسترش بیماری هستند.
اگرچه بیشتر افراد تصور می‌كنند كه واكسن‌ها به افراد سالم تزریق می‌شوند تا از بیماری‌های عفونی مانند سرخك و آنفولانزا پیشگیری شود، واكسن‌های ضد سرطان مختلف كه چندین دهه است تحت بررسی هستند از سلول‌های سرطانی، بخش‌هایی از سلول‌ها یا موادی به نام آنتی ژن استفاده می‌كنند تا پاسخ ایمنی را علیه سلول‌های سرطانی حاضر در بدن شعله ور كنند.
در بررسی مذكور، دومچك از قطعات پروتئینی به نام پپتید ترانس كریپتاز معكوس تلومراز انسانی (hTERT) برای واكسینه كردن 19 زن مبتلا به سرطان سینه كه بیماری آن‌ها گسترش یافته بود استفاده كرد. این پروتئین تقریباً به طور كلی در سرطان‌های انسانی بیان افراطی پیدا می‌كند و به وسیله سلول‌های T خاص سیستم ایمنی بدن شناسایی می‌شود.
در شروع بررسی زنان هیچ پاسخ T-cell قابل اندازه گیری به hTERT نداشتند. البته پس از هشت هفته واكسیناسیون با پپتید hTERT 13 نفر از 19 زن سلول‌های T ساختند كه به پپتید واكنش نشان داد.
او گفت: «ما سرطان سینه زنان را بیوپسی كردیم و توانستیم سلول‌های T را در تومورهای آن‌ها مشاهده كنیم. در برخی موارد توانستیم شواهدی از مرگ سلول تومور را نیز مشاهده كنیم. طول عمر افرادی كه به این واكسن پاسخ دادند به میزان قابل توجهی بیشتر بود. افراد پاسخ دهنده به درمان 32 ماه و در مقام مقایسه افراد بدون پاسخ به طور متوسط 17 ماه زنده ماندند. سه نفر از زنانی كه به درمان پاسخ دادند بیش از سه سال زنده ماندند.»
دومچك افزود: اما این سوالات باقی می‌مانند كه «آیا این زنان بدون توجه به آن چه ما انجام دادیم بهبود می‌یافتند؟ آیا پاسخ ایمنی تنها مشخصه ای از یك بیمار سالم تر است؟»
تحقیقات دیگر در مورد واكسن‌های سرطان سینه كه در این جلسه مطرح شدند شامل موارد زیر هستند:
-
این تحقیق بر روی بیماران مبتلا به سرطان سینه با تومورهای HER-2 مثبت بود (عود بیماری پس از درمان در این بیماران شایع است) كه با تركیبی از واكسن و یك داروی ضد سرطان درمان شده بودند. دكتر لوپ سالازار دستیار پروفسور پزشكی و گروه او در دانشگاه واشنگتن در سیاتل توالی پروتیئن HER-2 را به دست آوردند و قطعاتی از آن را در واكسن قرار دادند. آن‌ها این واكسن را همراه با داروی ضد سرطان هرسپتین به بیماران تجویز كردند. این تركیب به ایجاد سطوح قابل توجه T-cell، خاص سلول‌های HER-2 كمك كرد. تاكنون در هر هشت زن این مصونیت ایجاد شده است. این بررسی در نهایت 52 زن را در برخواهد داشت.
-
یك بررسی كه در آن از پپتیدهای محرك ایمنی به عنوان واكسن استفاده شد، بهترین روش تحویل آن‌ها به بدن را مد نظر داشت. دكتر داووركا مسمر دانشمند دستیار پروژه و گروه او در مركز سرطان مورس در دانشگاه كالی فرنیا سان دیاگو یك واكسن را با كاربرد نانوذرات بارگیری شده با پپتید HER-2 كه یك پپتید محرك سیستم ایمنی به نام Hp91 را در خارج یا داخل خود حمل می‌كند آزمایش كردند. محققان متوجه شدند اگر پپتید محرك ایمنی روی سطح نانوذره قرار گیرد قوی تر می‌شود. این بررسی روی حیوانات انجام شد.
دكتر لن لیچتنفلد نایب رئیس مركز پزشكی انجمن سرطان آمریكا گفت، در حالی كه حداقل 30 سال از پژوهش و تحقیق بر روی واكسن‌های سرطان سینه می‌گذرد اما هنوز تفاوتی واقعی در میزان زنده ماندن بیماران ایجاد نشده است.
او گفت: «هنگامی كه بر این نظریه تمركز می‌كنیم، مفهومی پیدا می‌كند. نكته اصلی این است كه ما به درمان این بیماری نزدیك شده ایم اما هنوز به آن نرسیده ایم.»