6 فیلم مهم تاریخ سینما؛ این بار پای مرگ و زندگی در میان است!!
ریچارد به بیماری ایدز مبتلا شده است، بیشتر اوقات را در تنهایی سپری می‌كند و تنها یار و غمخوار او «كلاریا» دوست قدیمی‌ او است. علاوه بر چهره پردازی رئالیستی فیلم....

تصویر بیماری و مرگ در قاب سینما

تصویر بیماری و مرگ در تاریخ سینما سازنده نقاط عطف بی شماری در كارنامه فیلم سازان و بازیگران متعدد بوده است. در این میان، هرچه تصویرسازی این بیماری و مرگ تاثیرگذارتر و ملموس تر باشد، تعداد تصاویر آزاردهنده ای كه تماشاگر می‌بیند بیشتر و باعث ایجاد تناقضی می‌شود كه یك سوی آن آزار و سوی دیگرش لذت تماشای یك اثر درخشان سینمایی است. در برخی مواقع بیماران این گونه فیلم ها مخاطب را آزار می‌دهند و در بیشتر موارد، مخاطب با آن ها هم ذات پنداری می‌كند. اصولا ایفای نقش چنین انسان هایی كار آسانی نیست و بازیگرانی كه بازی در این گونه نقش ها را می‌پذیرند اگرچه فشار زیادی بر آن ها وارد می‌شود اما در نهایت موفقیت های بزرگی هم چون بردن جوایز معتبر سینمایی نصیب شان می‌شود. فهرست پیش رو 6 فیلم در این مورد و بازیگرانی است كه نقش های اصلی آن ها را ایفا كرده اند كه به صورت خلاصه از از نظرتان می‌گذرد:

مرد بارانی (1988) بازیگر نقش اول: داستین هافمن

یكی از درخشان ترین بازی های داستین هافمن متعلق به فیلم «مرد بارانی» است. او در این فیلم نقش مردی به نام «ریموند بابیت» را بازی می‌كند كه مبتلا به بیماری اوتیسم است و با وجود هوش بسیارش توانایی برقراری ارتباط با دیگر انسان ها را ندارد. پس از آن كه پدر ثروتمند ریموند ارث كلانی را برای او برجای می‌گذارد، چارلز، برادر جوان تر او نیز وارد ماجرا می‌شود تا سهم خود را از ارث پدری تصاحب كند. چهره واقعی و رئالیستی كه هافمن از شخصیت ریموند بر جای گذاشت، توانست بسیاری از مخاطبان فیلم را تحت تاثیر قرار دهد و آن را به یكی از مطرح ترین فیلم های زمان خود بدل كند. بیماری اوتیسم را می‌توان نوعی درون گرایی حاد دانست كه شخص به طور معمول به دلیل ارتباط نداشتن با دیگران از بسیاری جهات از هم سن و سالان خود عقب می‌افتد. هافمن با وجود داشتن چهره ای سرد از عهده بازی در نقش ریموند به خوبی برآمد و برنده جایزه اسكار هم شد.

من سام هستم (2001) بازیگر نقش اول: شان پن

شان پن، در فیلم «من سام هستم» چهره متفاوتی را از یك بیمار عقب افتاده ذهنی نشان می‌دهد كه زندگی آرامی‌ را با دختر خردسالش سپری می‌كند. خرده كاری هایی كه شان پن در ارائه شخصیت «سام داوسون» نشان می‌دهد این شخصیت را نه تنها به یكی از افتخارآمیزترین شخصیت های كارنامه وی بلكه به یكی از شخصیت های ماندگار تاریخ سینما بدل می‌سازد. او به خاطر بازی بی بدیلش در قالب نقش عقب افتاده ذهنی كه آزاری به كسی نمی‌رساند و سعی بر حفظ زندگی خانوادگی اش دارد، توانست در سال 2002 نامزد دریافت جایزه اسكار شود. به طور قطع، او برای ارائه چنین نقشی ما به ازاهای بیرونی نیز داشته است، اما ابتكار و خلاقیتی كه در ارائه جزئیات این نقش به كار برده است به طور كامل متعلق به خود اوست و جزو توانایی های بازیگری اش است.

یك چیز واقعی (1998) بازیگر نقش اول: مریل استریپ

در فیلم «یك چیز واقعی» مریل استریپ در نقش زنی به نام «كیت گولدن» ظاهر می‌شود كه مبتلا به سرطان پیشرفته شده است و پزشكان امیدی به بهبودش ندارند. زن در ابتدا سعی دارد همه چیز را مانند گذشته حفظ كند و نگذارد كه خللی به زندگی و روابط خانوادگی اش وارد شود اما به مرور زمان و با پیشرفت بیماری اش همه چیز به تدریج دچار تغییراتی می‌شود و روابط او با همسر و دخترش دستخوش تغییر می‌شود. «مریل استریپ» برای بازی در این نقش ماه ها با بیماران سرطانی در آسایشگاه زندگی كرد و وقتی كه در فیلم حضور یافت از تمامی‌ جزئیات و حالات روحی این بیماران و دردها و ناراحتی  های جسمی‌شان آگاه بود. او نقش كیت را آن قدر طبیعی بازی كرده است كه مخاطب به هیچ وجه نمی‌تواند حتی لحظه ای به این فكر كند كه او كیت نیست و مریل استریپ است. خانم استریپ برای حضور در این نقش نامزد دریافت جایزه اسكار شد.

ساعت ها (2003) بازیگر نقش اول: اد هریس

در فیلم «ساعت ها» اد هریس نقش ریچارد را بازی می‌كند. ریچارد به بیماری ایدز مبتلا شده است، بیشتر اوقات را در تنهایی سپری می‌كند و تنها یار و غمخوار او «كلاریا» دوست قدیمی‌ او است. علاوه بر چهره پردازی رئالیستی فیلم، آن چه نقش ریچارد را در فیلم تا این حد پررنگ و ارزشمند می‌سازد، بازی درخشان اد هریس است. او با آن صورت استخوانی و چشمان بی فروغ می‌تواند بهترین گزینه برای شخصیت تاثیرگذار داستان ویرجینیا و ولف (مادام دالاوی) باشد تا همان قدر كه شخصیت ریچارد در رمان رنجور و خسته است، ریچارد فیلم نیز همین حس را به مخاطب القا كند. اد هریس در سال 2003 نامزد دریافت جایزه اسكار شد.

نامادری (1998) بازیگر نقش اول: سوزان ساراندون

«سوزان ساراندون» بازیگر برنده اسكار در فیلم مشهور «نامادری» نقش «جكی هریسون» زنی میان سال را بازی می‌كند كه پس از مدتی به بیماری سرطان مغزش پی می‌برد. او دو كودك خردسال دارد كه بسیار به وی وابسته هستند و از طرفی اختلاف شدیدی بین جكی و همسرش وجود دارد. دراین میان همسر جكی بدون آن كه اطلاعی از بیماری همسرش داشته باشد پرستار بچه ای به نام ایزابل را استخدام می‌كند تا در نبود جكی از بچه ها مراقبت كند. جكی به تدریج متوجه علاقه همسرش به ایزابل می‌شود و چون می‌داند كه دیگر بهبودی در كار نیست، تلاش می‌كند تا علاقه فرزندانش را به سوی ایزابل جلب كند. این تراژدی كه به زیبایی به آن پرداخته شده است، در واقع نشان دهنده لحظات تلخ بیماری جكی است. او درد می‌كشد اما برای حفظ روحیه فرزندانش با نزدیك كردن ایزابل به آن ها لحظات دراماتیكی را در كار به وجود آورده است. سوزان ساراندون برای بازی در این نقش برنده جایزه گلدن گلوب شد.

روانی (1960) بازیگر نقش اول: آنتونی پركینز

در این تریلر بحث برانگیز آلفرد هیچكاك، «آنتونی پركینز» در نقش نورمن بیتس، یك بیمار نامتعادل روانی ظاهر شده است كه با چهره آرام و مظلومش قربانیان خویش را به دام مرگ می‌كشاند. مهم ترین وجه شخصیتی نورمن، دوگانگی اخلاقی اوست. مخاطب در ابتدای فیلم به هیچ وجه نمی‌تواند تصور كند كه نورمن یك بیمار روانی است ولی به تدریج و در میانه فیلم به تدریج با بازی خلاقانه پركینز دچار تردید می‌شود و در انتها و پس از قتل ماریون، بیمار بودن او به راحتی مشخص می‌شود. به طور طبیعی یك بیمار مبتلا به شیزوفرنی كه صداهایی را می‌شنود و خود را برای انجام كارهای خطرناكی هم چون قتل تلقین می‌كند، فراز و نشیب های شخصیتی بسیاری دارد و پركینز به طرز موفقیت آمیزی از عهده این كار برمی‌آید. آنتونی پركینز پس از این بازی درخشان توانست به ستاره ای مشهور در سینمای آمریكا تبدیل شود، اما به اعتقاد بسیاری از منتقدان نقطه عطف كارنامه وی همان فیلم «روانی» بود.

 

بیشتر بدانید : معرفی 5 فیلم برای کمک به درمان آسیب‌ های روانی

بیشتر بدانید : هالیوودی‌ هایی که برای مبارزه با ایدز کمک کردند!! + عکس

بیشتر بدانید : فیلم برنده اسکار2011 از منظر پزشکی

 

گردآوری: گروه فرهنگ و هنر سیمرغ
seemorgh.com/culture   
منبع: khorasannews.com