شخصی که حسادت منصور ضابطیان را برانگیخت

او حسادت آدم را برمی انگیزد!

 «شیرهای خان باباسلطنه» می تواند یک نمونه آموزشی مناسب برای حفظ ریتم باشد. متن و از آن مهم تر کارگردانی، در ترکیب درست کلام و حرکت و موسیقی، ریتم متناسبی را خلق می کنند که تماشاگرِ بی حوصله این روزهای تئاتر را نزدیک به دو ساعت روی صندلی های نه چندان راحتِ تئاتر شهرزاد، مشتاق و سرحال نگه می دارد. انگشتان افشین هاشمی انگار درست روی نبض تماشاچی است، چون دقیقا در لحظه ای که آدم می خواهد سنگینی اش را از سمتی از بدن به سمت دیگر بیندازد ناگهان چیزی از تصویر، بازی، نور یا موسیقی رو می کند که این حرکتِ ناشی از بی حوصلگی را به تعویق بیندازد. در کنار همه امتیازات نمایش، بازی حیرت انگیز گلاب آدینه را نمی توان به عنوان شاخص ترین ویژگی آن نپنداشت؛ بازی های آدینه در سینما چنان واقعی و برآمده از دل جامعه است که اتفاقا دیدنش در نقشی چنین پرتحرک برای کسانی که او را دوست دارند لذتی دوچندان به ارمغان می آورد. او پیش از این هم در تئاتر نقش هایی از این دست را ارائه داده بود، اما بی تردید می توان بازی در نقش سیاه نمایش «شیرهای خان باباسلطنه» را اوج مهارت گلاب آدینه در چنین نقش هایی دانست. توانایی او در به کارگیری هم زمان بدن و کلام و چالاکی اش در حرکت، غبطه برانگیز نیست. او حسادت آدم را برمی انگیزد!

نویسنده: منصور ضابطیان


گردآوری: گروه فرهنگ و هنر سیمرغ
seemorgh.com/culture
منبع: روزنامه شرق