گفتوگو با میرطاهر مظلومی، بازیگر و دوبلور
هر روز در حال تجربه كردن هستیم
میرطاهر مظلومی بازیگر سینما، تئاتر و تلویزیون كشورمان متولد 1353، دارای مدرك تحصیلی كارشناسی تئاتر است. او سال 1367 پا به عرصه هنر گذاشت
این روزها از او 3 مجموعه مختلف تلویزیونی «خانه بی پرنده»، «قفسی برای پرواز» و «گمشده» در حال پخش است كه نشان از فعالیت زیاد این هنرمند دارد.
این روزها مشغول چه كاری هستید چه كارهایی را آماده پخش دارید؟
در حال حاضر فیلم سینمایی «مصادره» به كارگردانی ایرج قادری و «روز رستاخیز» احمدرضا درویش را روی پرده دارم همچنین مشغول بازی در تئاتر رادیویی «ذهن گمشده» به كارگردانی آقای محرابی هستم. 3 مجموعه تلویزیونی نیز از شبكه‌های یك و 5 در حال پخش دارم.
از بین كارهای مختلف خودتان كدام‌یك را بیشتر پسندیدید؟
به واقع نمی‌توانم بگویم كدام یك از كارهایم بهترین است، زیرا ما در حال تجربه هستیم. هر روز، روزی جدید است و به عنوان بازیگر باید در هر پیشنهاد كاری شخصیتی نو را خلق كنیم. این خیلی مهم است.
شما را باید بیشتر بازیگر تلویزیون دانست یا دوبلور؟
من چنین تقسیم‌بندی‌ای را برای خودم قائل نیستم. من علاوه بر دوبله و كار در تلویزیون، در تئاتر، رادیو و سینما نیز مشغول كار هستم و به نظرم همگی اینها زنجیروار به یكدیگر متصل هستند و زیاد به این مساله كه كدام برایم اولویت دارند، توجه نكرده‌ام، بلكه بیشتر برایم كار خوب مهم است.
چطور وارد فعالیت سینمایی شدید؟
من از ابتدا در كار تئاتر فعالیت داشتم و سر اجرای یكی از تئاترها مرحوم محمدرضا اعلامی به تماشای نمایش آمد و از بازی‌ام خوشش آمد و برای ایفای نقشی در فیلم ساقی از من دعوت كرد.
روزهای پركاری از شما شاهد هستیم. دلیلش چیست؟
علاوه بر فعالیت سینمایی در عرصه تئاتر و دوبله در تلویزیون و رادیو نیز فعالیت می‌كنم و رساندن همه این پروژه‌ها جز عشق چیز دیگری نیست.
درباره همكاری‌تان در مجموعه «گمشده» برایمان بگویید؟
گمشده سریالی اپیزودیك است كه در هر قصه موضوع فعالیت هلال احمر در آن مستتر است. هراپیزود روایتی دارد و به نظرم اسم «گمشده» تم قصه را نشان می‌دهد كه باید در هر اپیزود به دنبال گمشده‌ای بگردیم. من در یكی از این اپیزودها كه در 2 قسمت پخش خواهد شد به همراه خانم تیموریان، خانواده‌ای را تشكیل می‌دهیم كه دارای فرزندی هستند و دچار اتفاقاتی می‌شوند.
می‌توان هر اپیزود را یك تله فیلم به حساب آورد؟
وقتی تم اصلی قصه‌ها یكی است، دیگر نمی‌توان چنین تقسیم‌بندی كرد. به هر حال این یك سریال است كه اپیزودهایش زنجیروار به هم متصل هستند و روی یكدیگر تاثیر می‌گذارند.
البته برای بازیگری مثل شما، مثل بازی در تله‌فیلم می‌ماند؟
شاید بتوان این را هم گفت البته اینها بازی با كلمات است و زیاد بر اصل موضوع تاثیرگذار نیست. گمشده چند بازیگر ثابت دارد و همین، آن را از حالت تله خارج می‌كند.
كار با یك كارگردان جوان برایتان سخت نبود؟
راما قویدل با هوش بالایی كه دارد بسیار خوب كارگردانی و هدایت كار را در دست داشت. به هر حال ایشان از بچگی در كنار پدر مرحومش كه یكی از كارگردانان خوب سینمای ایران بود، كار كرده و دارای تجربیات بسیار خوبی است. من البته با پدرش نیز در سریال ستاره سهیل همكاری داشتم و در این دو قسمت شاهد بودم كه راما با دقت خوب، دكوپاژ مناسب و نظرات اثرگذار، بازیگران را بخوبی هدایت و از خلاقیت آنها استفاده كرد.
درباره سریال پرواز در قفس برایمان بگویید.
این سریال هم از آن كارهایی بود كه من تجربیات خوبی در آن كسب كردم، بویژه این كه احمد كاوری در سر صحنه و براساس توانایی و ظرفیت نقش، سناریو را بازنویسی می‌كرد كه تجربه بسیار جالبی بود. در این سریال به عنوان یكی از اسرا در كنار دیگر اسیران ایرانی حضور دارم كه هر كدام كاراكتر متفاوتی دارند و همین تفاوت رنگ شخصیت‌ها باعث بروز اتفاقات جالبی در سریال می‌شود.
به نظر شما نسل جدید توانسته جای قدیمی‌ها و پیشكسوتان را در عرصه سینما و تلویزیون بگیرد؟
به نظرم مدرك تحصیلی و سواد بالا مهم است. من بازیگران را به 3 دسته تقسیم كرده‌ام؛ دسته اول به خاطر تیپ، قیافه و هیكل وارد این عرصه می‌شوند، دسته دوم بازیگرانی كه خودشان خوب بازی می‌كنند و دسته سوم كسانی هستند كه نقش‌های استثنایی را خوب بازی می‌كنند. فكر می‌كنم تفاوت آنها با یكدیگر تاریخ مصرف‌شان است. بازیگران برای ورود به این حرفه به مهارت لازم نیاز دارند. شاید بازیگری تحصیلات آكادمیك نداشته باشد، ولی از سواد سینما و مهارت و تجربه برخوردار باشد. به نظرم خوب دیدن و نگاه دقیق پیرامون افراد و انسان‌ها اهمیت دارد.
چخوف به گونه‌ای شخصیت‌های قصه‌اش را می‌نوشت كه باورپذیر بودند و این نشان‌دهنده نگاه دقیق او به انسان‌هاست. مطالعه و تجربه به مرور اثرگذار است و انسان را به جایگاهی می‌رساند كه مسیر را مشخص می‌كند. بازیگران جوان باید از تجریبات پیشكسوتان بهره‌مند شوند، سپس مسائل روز را براساس دنیای ماشینی تغییر داده و با تجربه پیشكسوتان تلفیق كرده تا بتوانند در این عرصه موفق شوند.
این روزها بسیاری از هنرمندان از ضعف فیلمنامه در كارهای سینمایی و تلویزیونی می‌گویند. نظر شما در این باره چیست؟
بله، این مساله درست است كه برخی مجموعه‌های ما شروع خوبی دارند و انگار ما در شروع دارای نقاط قوت خوبی هستیم و پرانرژی و پركشش حركت می‌كنیم، ولی در به اتمام رساندن كار مشكل داریم و دچار اتفاقاتی می‌شویم كه كار را برایمان سخت می‌كند.
علت را در چه می‌دانید؟
به نظر من در برخی مجموعه‌های مناسبتی كه فیلمنامه به روز نوشته می‌شود خود به خود با یك‌سری مشكلات مواجه می‌شویم، ولی در كل این نقاط ضعف در اتمام قصه‌ها وجود دارد.
شما اشاره كردید كه در دوبله نیز فعالیت دارید. چند اثر شاخص كه دوبله كردید را نام ببرید؟
دوبله فیلم جنگ دنیاها، مرد عنكبوتی به‌جای ویلهم دافو، ماهی بزرگ به جای تیم برتون همچنین در فیلم‌های متعدد هندی و چینی به دوبله پرداخته‌ام. در چند فیلم ایرانی نیز به جای خودم صحبت كرده‌ام. در فیلم حضرت ابراهیم و سریال بشارت منجی به جای مرحوم رضا سعیدی در سریال چهل سرباز هم به جای خودم و در نسخه سینمایی‌اش به جای رضا صفایی صحبت كرده‌ام.
تا چه اندازه چهره و میمیك صورت‌تان در انتخاب شما توسط كارگردان برای بازی در نقش تاثیرگذار است؟
به طور حتم چهره‌ام تاثیرگذار بود. زمانی كه آقای اسكندری تست گریم را روی صورتم انجام داد، بسیار شبیه آن عكس احمد شاه كاخ گلستان كه مرحوم كمال‌الملك كشیده بود شدم. در دوران هنری‌ام تمام فامیل قاجار را بازی كرده‌ام. آقای محمدرضا ورزی زمانی كه من را با تست گریم دیدند گفتند همان است كه می‌خواهم. البته قبل از دیكتاتور در فیلم كودتای سیاه، نقش احمد شاه را بازی كرده بودم و تجارب زیادی در این فیلم كسب كردم و همان تجربیات سبب شد در سریال دیكتاتور با استفاده از تجربیات گذشته نگاهی دقیق‌تر به این كاراكتر داشته باشم.
شما هم بازیگر باتجربه تئاتر هستید و هم در سینما و تلویزیون فعالیت دارید. فرق بین بازیگری در سینما با تئاتر چیست؟
هر كدام مدیوم خاص خود را دارد. زمانی كه در تئاتر بازی می‌كنید چون مخاطب در انتهای سالن نیز به تماشای نمایش آمده باید تكنیكی بازی كنید، ولی در سینما باید بازیگر حس خود را با نگاه و چهره و چشم نشان دهد، زیرا در سینما بازی بازیگر 60 برابر بزرگ‌تر می‌شود. مهم‌ترین فرق بازی این دو این است كه در تئاتر تداوم عینی است، ولی در سینما تداوم ذهنی است. در سینما این اتفاق می‌افتد كه در حین تصویربرداری به بهانه‌های مختلفی چون خوردن غذا كار تعطیل شود، ولی در تئاتر ارتباط بین مخاطب و بازیگران عینی است.
گردآوری: گروه فرهنگ و هنر سیمرغ
www.seemorgh.com/culture
منبع: jamejamonline.ir
مطالب پیشنهادی:
گفتگو با سعید نیكپور از امیركبیر تا خانه بی پرنده
اظهارنظر لیلا برخورداری در مورد فخیم‌زاده
گفتوگو با گوهر خیراندیش؛ از «مختارنامه» تا «همچون سرو»
گفتگو با صدرالدین حجازی، بازیگر سریال «خانه بی‌پرنده»
گفتوگو با حبیب دهقان نسب، بازیگر سریال‌های «مختار نامه» و «قفسی برای پرواز»