در بابِ ویدئوی منتشر شده از مجلس خبرگان 68
اخیراً فیلمی از جلسه خبرگان رهبری خرداد 1368 در فضای مجازی و تلویزیون فارسی ملكه انگلیس پخش شد كه در آن مقام معظم رهبری به شدت استدلال میكند كه من خود را شایسته رهبری نمیدانم و برای آنكه از او درگذرند با نهایت تواضع التماس میكند و از برخی حاضران جلسه میپرسند «شما فردا حكم مرا میپذیرید؟».
بدون تردید دسترسی به این ویدئو كه از اسناد حاكمیتی است از عهده هر بیسروپایی برنمیآید و گویی اتاق شیشهای مد نظر روحانی در چنین مواردی مصداق مییابد اما در مصاحبهای كه بیبیسی با نشردهنده این ویدئو دارد، سه نكته و انگیزه روشن میشود؛ اول اینكه طرف میگوید این ویدئو از سوی كسانی برایش ارسال شده است كه از ناراضیان حكومت هستند. طبیعی است كه جنس این نارضایتی از جنس ضد انقلاب شناخته شده، منافقین و سلطنتطلبها نیست بلكه از جنس كسانی همانند روحالله زم است. اما دو نكته دیگر كه ذهن را به افشاكنندگان ویدئو نزدیكتر میكند این است كه ناشر میگوید ارسالكننده اصرار دارد كه هر چه سریعتر و در سالگرد فوت هاشمی پخش شود و نكته سوم اینكه ارسالكننده اصرار دارد در همین روزهایی كه برخی شعارهای ساختارشكن دادهاند، پخش شود. لذا ممكن است فیلم آن جلسه سرنوشتساز در بین اسناد شخصی مسئولان وقت مجلس خبرگان بوده باشد كه البته سیستمهای امنیتی باید پاسخگو باشند. برخی از افرادی كه قبلاً به عنوان محقق اسناد خبرگان را بیرون بردند نیز خودشان را لو دادند اما «كینه كدیوریسم» باعث شد این واقعیت كتمان شود كه مجدداً در 15 مرداد 1368 و پس از تصویب قانون اساسی، مجلس خبرگان با رأی قاطعتری رأی 14 خرداد خود را دائمی كرد.
اما درباره محتوای آن باید عین جمله امیرالمؤمنین به معاویه را یادآوری كرد كه: «گفتهای مرا چونان شتر مهار كرده به سوی بیعت میكشاندند. به خدا قسم خواستی نكوهش كنی اما ستودی، خواستی رسوا سازی كه خود را رسوا كردهای، مسلمان را چه باك كه مظلوم واقع شود، مادام كه در دین خود تردید نداشته و در یقین خود شك نكند.» در فرهنگ دینی ما افتخار و تحسین برای كسانی است كه خود را لایق مسئولیتهای خطیر نمیدانند و تمسخر، كنایه و لعن برای كسانی است كه به دنبال مسئولیت میدوند. از قضا باید كسانی را بر مسئولیتها گماشت كه خود دنبال آن نیستند. قطعاً آنان كه خود به دنبال مسئولیت میدوند، عاقبت بخیر نخواهند شد و حتماً وقتی به بیتالمال و مسئولیت میرسند به تعبیر امیرالمؤمنین مانند «شتری كه به جان گیاه بهاری بیفتد» از بیتالمال میدوشند.
قبل از آن هم مقام معظم رهبری خود را لایق ریاست جمهوری نمیدانستند اما با توصیه و تأكید امام به این میدان وارد شدند و در روزهای پایانی ریاست جمهوری نیز در جواب یك دانشجو كه پرسید بعد از ریاست جمهوری چهكار خواهید كرد، فرمودند: «هر چه امام بفرمایند. اگر فرمودند مسئول عقیدتی - سیاسی ژاندارمری یكی از مناطق دورافتاده كشور بشوم، این كار را خواهم كرد.» خداوند نیز رسالت خود را در چنین افرادی قرار خواهد داد. جنس كسانی كه به سوی دنیا میدوند با جنس كسانی كه توفیقات الهی به سوی آنان میآید، متفاوت است. جنس كسانی كه «من» از همه وجودشان میبارد با جنس كسانی كه مصادیق خطبه همام امیرالمؤمنین هستند، متفاوت است.
امروز و پس از 28 سال این ویدئوی جلسه خبرگان نه تنها موجب افتخار مقام معظم رهبری است كه افتخار همه كسانی است كه در این 28 سال عماروار پا در جای پای وی گذاشتند و لحظهای دچار تردید نشدند. تصویر رهبر جامعه اسلامی از خود، غیر از این نباید باشد كه اگر غیر از این بود، سقوط در ورطه هوای نفس حتمی خواهد شد. البته محتوای سخنان رهبری در آن جلسه با شاخصهای دروندینی و اخلاق دینی باید معنادهی شود كه اگر با متدهای غربی و بروندینی تفسیر شود، نتیجه آن به اهداف نشردهندگان آن نزدیكتر است.
مقام معظم رهبری اولین مخالف انتخاب خود بودند و بر عدم انتخاب خود همانند امیرالمؤمنین «كه مرا واگذارید و دیگری را انتخاب كنید» اصرار كردند و رمز توفیقات الهی ایشان در همین نگرش و تواضع نهفته است.
اما حتماً ایشان قبل از پایان حیات پربركت خویش روزی به میدان خواهند آمد و گلوهای پر از استخوان مؤمنین و حزبالله را با عبارتی همانند امیرالمؤمنین آزاد خواهند كرد كه «همچون گلههای گوسفند مرا در میان گرفتند اما آنگاه كه به پا خاستم و حكومت را به دست گرفتم، جمعی پیمان شكستند و گروهی از اطاعت من سر باز زده، از دین خارج شدند (دقت شود عدم اطاعت از علی معادل خارج شدن از دین بوده است) و برخی از اطاعت سر برتافتند. گویا نشنیده بودند سخن خدای سبحان را كه میفرماید: «سرای آخرت را برای كسانی برگزیدیم كه خواهان سركشی و فساد در زمین نباشند و آینده از آن پرهیزكاران است. آری! به خدا آن را خوب شنیده و حفظ كرده بودند، اما دنیا در دیده آنان زیبا نمود و زیور آن چشمهایشان را خیره كرد.»
اگرچه رهبری تا سرحد امكان از پذیرش این مسئولیت امتناع كردند اما وقتی حجت بر ایشان تمام شد، زخارف دنیا را بر خود و فرزندان حرام كردند و با همه وجود گردنههای پیچیده را پرنفس پیمود و در ادامه راه پر بهجتی كه امام راحل مقابل ما قرار داده بود، لحظهای تردید نكرد. شایسته اوست كه سرانجامش همانند امیرالمؤمنین گردد.
گردآوری : گروه خبر سیمرغ
seemorgh.com/news
منبع : روزنامه جوان