«اکبر عبدی»، یک بازیگر با هزاران چهره + عکس

«اکبر عبدی» به عنوان مهم ترین کمدین سینمای ایران تنها دوبار مورد توجه هیات داوران جشنواره فیلم فجر قرار گرفته است؛ هر دوبار هم به دلیل عنوان مقدس مادر. بار اول به دلیل بازی نقش غلامرضا در فیلم «مادر» ساخته زنده یاد علی حاتمی در سال 1368 و بار دوم هم به دلیل بازی نقش مادر در فیلم «خوابم می آد» به کارگردانی رضا عطاران در سال 1390.

هر دوبار هم سیمرغ بهترین بازیگر نقش مکمل را دریافت کرده است. به هرجهت سکه شانس او تا امروز روی واژه مادر می چرخد. اکبر عبدی مادرش را عاشقانه دوست دارد و همه جا از علاقه اش به او گفته است و کلاعشق همیشه برنده بوده و کاری اش هم نمی توان کرد، اما با مرور کارنامه بازیگری اش جسارت در بازیگری اکبر عبدی این امید را می داد که دست کم از سوی جشنواره، سیمرغ های بیشتری رادریافت کند. با این حال چه بخواهیم و چه نخواهیم «اکبر عبدی»، به عنوان یکی از مهم ترین کمدین های سینمای ایران در تاریخ باقی خواهد ماند.

حتی وسعت خلاقیت و استعداد ذاتی اش باعث شد در نقش های جدی هم خوش بدرخشد. به همین دلیل می توان گفت که به معنای واقعی بازیگری برای تمام فصول است. شاید علت اینکه هنوز تمام توانایی های این بازیگر به منصه ظهور نرسیده این باشد که گاهی اوقات شانس با او همراه نبوده و باعث شد تا زندگی هنری و انتخاب هایش دستخوش تحولاتی شود به طوری که تا امروز، هنوز قدر و منزلتش آنچنان که باید ناشناخته مانده است. حضور غیرمنتظره اش در فیلم «اجاره نشین ها» به کارگردانی داریوش مهرجویی بازیگر خوش قریحه ای را نوید داد.

سپس بازی او در فیلم «مادر» علی حاتمی که یکی از تاثیرگذارترین نقش ها در آن سال ها بود و جمله معروف او که درعین ظرافت و با حسرت توسط او گفته شد؛ «مادر مرد از بس که جان نداشت» در یادها برای همیشه باقی ماند. او در نقش پسر کوچک خانواده که عقب ماندگی ذهنی داشت، با گریم سنگین، جانمایه نیاز فرزند به حضور مادر در زندگی را تایید کرد و نقش موثرش در گرمابخشی و انگیزه حیات در دل خانواده سنتی ایرانی که پایبند اصول است با معصومیت به تصویر کشید. یعنی نقش او در کنار مادر با بازی مرحوم رقیه چهرآزاد، صفای مادر را تکمیل می کرد. به ویژه زمانی که مادر چادر به سر از کنار او رد می شود و او با عشق چادر را از سر مادر می کشد.

فیلم مهم دیگر اکبر عبدی «ای ایران» به کارگردانی ناصر تقوایی بود که چندان قدر ندید کما اینکه دوست داشت به خاطر این فیلم جایزه بگیرد. فیلم مهم بعدی بازی در «ناصرالدین شاه آکتور سینما» بود. عبدی در نقش ملیجک بازی قابل قبول و تحسین برانگیزی داشت. البته ادامه این همکاری با کارگردان به فیلم «هنرپیشه» منتهی شد که در نوع خود جان تازه ای به بازیگری داد.

صحنه ای که از دست زنش به ستوه می آید و درخیابان میان مردم و ایستاده روی ماشین فریاد می زند، در عین طنازی، تلخی خاصی داشت که فقط از عهده اکبر عبدی برمی آمد. ادامه همکاری او با زنده یاد علی حاتمی هم به فیلم «دلشدگان» رسید و با این کارنامه، اکبر عبدی با بازی در فیلم های متنوع و متعدد به حفظ تعادل میان گیشه و هنر رسید و کارهایش موردتوجه منتقدان و مردم قرارگرفت. یعنی خواص پسندیدند و عوام فهمیدند و به درستی عنوان «ستاره» را با خود همراه داشت اما سری فیلم ها با موضوع مهاجرت به شکل هنرمندانه در فیلم «آدم برفی» در سال 1373 به کارگردانی داوود میرباقری شروع شد.

عبدی در این فیلم نقش عباس را بازی کرد که البته برای خارج رفتن باید لباس زنانه بپوشد. همین مساله که آیا مرد می تواند نقش زن را بازی کند، پاشنه آشیل شد. فیلم توقیف شد و به جای اینکه اکبر عبدی مورد توجه قرار گیرد و جایزه جشنواره بگیرد، به محاق رفت و ولی بعد از گذشت 17سال جایزه دیر به دستش رسید. بعد از آن بود که فیلم هایی که اکبر عبدی بازی کرد، چندان گل نکرد و فقط سه گانه اخراجی ها به لحاظ گیشه موردتوجه مردم قرار گرفت و اتفاقا باید گفت بهره ای که این سه فیلم از اکبر عبدی گرفت، خیلی بیشتر از آن چیزی بود که اکبر عبدی به دست آورد. حالا«رسوایی» جدیدترین فیلم اكبر عبدی است.

www.seemorgh.com/culture
منبع: روزنامه شرق



مطالب پیشنهادی: