علی اکبر شهنازی به سال 1276 شمسی در تهران خیابان ایران كوچه نصیر حضور، در خانواده یی هنرمند دیده به جهان گشود. و چون روز عید قربان به دنیا آمده بود به او حاجی علی یا حاجی مطلق می گفتند. پدر بزرگش علی اكبر فراهانی یكی از نوازندگان به نام و استاد دوران ناصری بود و كنت دو گو بینوی فرانسوی كه در زمان حیات آقا علی اكبر فراهانی در تهران می زیست می نویسد:(در میان طبقات متوسط معروفترین نوازندگان تار، علی اكبر است كه خیلی خوب تار می زند و من دیده ام اروپاییانی كه هیچ به موسیقی مشرق زمین توجه نداشته اند در موقع شنیدن ساز او دچار تاثر شده اند ). پدرش آقا حسینقلی معروف به جناب میرزا، یكی از اساتید زبردست تار، عمویش آقا میرزا عبدالله، پدر موسیقی سنتی ایران كه ردیف موسیقی ایرانی را در هفت دستگاه: “ شور، ماهور، چهارگاه، همایون، نوا و راست پنجگاه”، تنظیم كرد و به شاگردان خود آموخت كه میراثی گرانبها است برای ما. پسر عمویش استاد احمد عبادی، استاد سه تار و دو برادر كوچكتر از او محمد حسن خان و عبدالحسین شهنازی نوازنده تار، همسران دو خواهرش باقرخان نوازنده كمانچه و رضا خان نوازنده تار و عده یی دیگر از افراد این خانواده كه در موسیقی سنتی و اصیل ایرانی شهرت دارند می باشند. علی اكبر شهنازی در میان خانواده هنرمند خود، از سن پنج سالگی زیر نظر پدر هنرمندش آقا حسینقلی مشغول نواختن تار شد و مدت شش سال ردیفها را از پدرش آموخت و با استعداد زیادی كه در این خانواده ارثی بود توانست در مدت كوتاهی از نوازندگان خوب گردد به طوری كه از سن 14 سالگی كلاس موسیقی پدرش را به تنهایی اداره می كرد و درسها و ردیف هایی را كه از پدر آموخته بود به شاگردان تعلیم می داد. پس از فوت پدر، علی اكبر غالبا با عموی خود میرزا عبدالله دو به دو و ساعتی را تار می زدند اما بعدها كه آقا میرزا عبدالله به رحمت ایزدی پیوست او شاگردان كلاسهای پدر و عموی خود را به تنهایی تحت تعلیم قرار داد و به راستی هم به شایستگی توانست جانشین پدر و عموی خود گردد، به طوری كه از شاگردان قدیمی او می توان از: میرزا حسن خان مشار، میرزا عیسی خان خاتم، باصرالدوله، منتظم الحكماء و حاج محمد آقا. و از جدیدی ها: حمید وفا، لطفی، دلنوازی، فرهنگ شریف و ناصرآذر نام برد. استاد علی اكبر شهنازی نغمات و آهنگهای فراوانی ساخت كه از جمله بهترین پیش در آمدها محسوب می شد. از جمله: پیش در آمدها “ شور” ی است که بسیار زیبا است، ولی چون نوار و صفحه در آن زمان در ایران موجود نبود از بین رفت. ستاد علی اكبر خان شهنازی در سال 1345 مدت پنج سال تمام دستگاههای موسیقی ایرانی را كه از قدیم به ارث رسیده بود اجرا و همه را به صورتی كاملا مرتب آماده كرد، استاد بیشتر روی اشعار شعرایی نظیر: ملك الشعرا بهار، حسین مسرور، وحید دستگردی و امیر جاهد آهنگ گذاشته و با خوانندگانی نظیر: اقبال السلطان، حسینعلی خان نكیسا، رضا قلی ظلی، طاهر زاده و ادیب خوانساری همكاری داشته و در اوائل در رادیو با اعضاء اركستری كه عبارت بودند از: ابراهیم منصوری، یگانه، یوسف زاده كار می كرده ولی بعدا به طور تكنواز با رادیو همكاری داشته. یكی از خاطرات خوش استاد شهنازی كه همیشه از آن با افتخار یاد می كرد این بوده كه در ساعت 5 بعد از ظهر روز 21 آبان ماه 1353 موزه صبا در خیابان ظهیر الاسلام به دست او گشایش یافت و می گفت این برای اولین بار در خاورمیانه است كه یك چنین كار فرهنگی صورت تحقق به خود گرفته است. با گشایش “ خانه صبا” نه تنها نسل معاصر بلكه نسل های آینده فرصت آن را خواهند داشت تا از مجرای صحیح، یادگارهای صبا را كه بر جای مانده، مشاهده و حضور او را در وجود خویش زنده تر احساس كنند و آن همه زحماتی را كه در جهت فرهنگ و تعالی موسیقی ملی و سنتی ایران متحمل گشت ارج گذارند. استاد شهنازی یكی از دوستان نزدیك عارف بود و همراه با صدای او آهنگهای بسیاری نواخت و درباره او می گفت: “ عارف دارای دو دانگ صدا بود ولی خیلی با حالت و گرم می خواند به طوری كه شنونده را به سوی خود جذب می كرد. وی انسانی بود عصبی و زود رنج و به پول و ثروت اصلا نمی اندیشید آزاده یی بود كه بیشتر كوشش خود را جهت آرمان آزادی خواهی خود می كرد. “ استاد علی اكبر خان شهنازی غیر از تار به سازهای دیگری مانند: سه تار، پیانو نیز آشنایی كامل داشت و در سال 1332 عازم آبسرد دماوند شد و در آنجا مشغول كشاورزی شد ولی كم و بیش با شاگردان و طرفدارانش همكاری داسشت و به كارهای هنری نیز می پرداخت تا اینکه در 26 اسفند 1362 در سن هشتاد و هفت سالگی بدرود حیات گفت. روانش شاد.