نگاهی به زندگی گابریلا میسترال

 

شب زنبیل سیاهی بود كه گابریلا میسترال از دریچه چشمانش آن را نگریست و در قالب واژگانی كه به شعر بدل شدند آورد روی كاغذهای سپید و تقدیم كرد به سیاهی شبهایی كه امید سپید شدن‌شان را داشت...

گابْریلا میستْرال (۷ آوریل ۱۸۸۹ - ۱۰ ژانویه ۱۹۵۷) نام مستعار لوسیا دماریا دل پرپتوئو سوكورو گودوی آلكایاگا، شاعر، آموزگار، دیپلمات و فمینیست شیلیایی است. وی نخستین فرد از آمریكای لاتین بود كه برنده جایزه نوبل در ادبیات شد. گابریلا میسترال در سال ۱۹۵۷ میلادی، در دهكده دورافتاده در شمال دره الكی، شیلی به دنیا آمد و در روستای مونتهگرانده پرورش یافت. او از سن ۱۵ سالگی آغاز به آموزگاری كرد و بعد از سوی آموزش و پرورش شیلی به عنوان رایزن آموزشی برگزیده شد. در سال ۱۹۱۴ با غزل‌های سه‌گانه اش به نام غزل‌های مرگ برنده جایزه ملی شعر شیلی شد. او همچنین به نمایندگی مردم شیلی در جامعه ملل و پس ازآن در سازمان ملل متحد برگزیده شد. میسترال در سال ۱۹۴۵ به خاطر داستان معروف «دعا به خاطر آنها كه خودكشی كردند»، موفق به دریافت جایزه ادبی نوبل شد. گورنبشته وی این جمله است: «آنچه روح برای جسم انجام می‌دهد، همان را شاعر برای مردم خود به جای می‌آورد». شعرهای «گابریلا میسترال» خواننده را به كمك موزیكال بودن بیت‌ها در خود غرق می‌كنند. خصوصیت شعرهای وی این است كه این شعرها می‌توانند به‌طور عمیق، خواننده را تكان بدهند و احساسات را برانگیزند. شعرهای وی اغلب سرشار از اندوه و غم و حاكی از مرگ شخصیتی است كه بیشتر در نوشته‌های وی به چشم می‌خورد. وی با مرگ مادرش به‌طور عمیقی تحت تاثیر قرار گرفت و بعد غم نوه 17 ساله‌اش هم به آن اضافه شد. با این حال شعرهای وی این امید را می‌دهند كه روزی جهان كنونی بهتر از این باشد.

 

نكته جالب توجه در شعرهای «گابریلا»، توجه وی به حقوق زنان و جهت‌گیری‌های اجتماعی و سیاسی است. «گابریلا» همیشه تلاش كرده تا زن ها بتوانند حق‌شان را بگیرند و جایگاه آموزشی، كاری و اجتماعی‌شان را پیدا كنند.

شعر وی با عشق، طبیعت و خوشبختی، بدبختی، دریا و جاودانگی آمیخته شده است.

گزیده‌ای از سروده‌های این شاعر در كتابی با نام «شب زنبیل سیاهیست» در ایران ترجمه و در سال ۱۳۸۳ خورشیدی از سوی انتشارات مروارید و نشر گفت‌وگوی تمدن‌ها به انتشار رسیده است.

 

وی در سال 1914 با غزل‌های سه‌گانه‌اش به نام «غزل‌های مرگ» برنده جایزه ملی شعر شیلی شد. وی به نمایندگی مردم شیلی در جامعه ملل و پس از آن در سازمان ملل متحد برگزیده شد.

«گابریلا میسترال» تخلص شاعرانه خانم بزرگ‌ترین بانوی شاعر معاصر آمریكای‌ لاتین است. این زن كه جهانی‌ترین و موقرترین بانوی شاعر معاصر به‌شمار می‌رود، تنها كسی از نویسندگان و شاعران آمریكای لاتین است كه جایزه بین‌المللی نوبل گرفته است.

«گابریلا میسترال» اهل شیلی است و بعد از «روبن داریو» (داریوش) شاعر بزرگ نیكاراگوئه، بزرگترین شخصیت ادبی آمریكای لاتین به‌شمار می‌رود. شعر وی فوق‌العاده محكم و قوی است و برخلاف سایر بانوان شاعر در آمریكای جنوبی، به هیچ وجه از عشق‌های جسمانی و هوس‌آلود صحبت نمی‌كند. شاید این زن را بتوان یكی از شاعره‌های موقر در تاریخ شعر جهان نام داد. آنچه بیش از هر چیز در آثار شاعرانه این خانم جلب توجه می‌كند، تحسین و تجلیل فوق‌العاده او از احساسات و عواطف مادری و وصف مقام بزرگ مادر است.

 

غزل‌های مرگ (Sonetos de la Muerte)‏ (۱۹۱۴) (برنده جایزه ملی شعر شیلی)

ویرانی (Desolación) ‏ (۱۹۲۲)

تدریس برای زنان (Lecturas para Mujeres)‏ (۱۹۲۳)

نازك‌دلی (Ternura)‏(مادرید ۱۹۲۴)

Nubes Blancas y Breve Descripción de Chile ۱۹۳۴‏

بریدن (Tala)‏(بوئنوس آیرس ۱۹۳۸)

گزیده‌ها Antología‏ (۱۹۴۱)

چرخُشت (Lagar)‏(سانتیاگو، شیلی ۱۹۵۴)

Recados Contando a Chile ۱۹۵۷‏

شعر شیلی (Poema de Chile)‏ (۱۹۶۷)، انتشار پس از مرگ

 

 

گردآوری: گروه فرهنگ و هنر سیمرغ